Celem mojej pracy jest wykazanie wpływu autora „Cesarza” zarówno na kształt samego gatunku, jak i na twórczość reporterów młodszego pokolenia. Wartość poznawcza mojej pracy polega na wskazaniu, jakie teoretyczne założenia Ryszarda Kapuścińskiego dotyczące kształtu współczesnego reportażu literackiego, zarówno te wypowiedziane wprost, jak i implicytnie wynikające z jego książek, miały rzeczywisty wpływ na twórczość takich autorów, jak: Wojciech Jagielski, Paweł Smoleński, Wojciech Tochman czy Mariusz Szczygieł. Twierdzę, że zarówno pewne elementy poetyki reportażu, takie jak umiejętne posługiwanie się środkami stylistycznymi adekwatnie dobranymi do problematyki książki, a także osobista sygnatura tekstu, refleksyjność, pokora i szacunek do rzetelnej wiedzy, które odnajdujemy w książkach Kapuścińskiego, stały się wzorem z lepszym bądź gorszym skutkiem realizowanym przez młodszych adeptów reportażu literackiego.

W artykule „Bez Kischa, Wańkowicza i de Saint-Exupéry’ego. Wielcy nieobecni w biografii Ryszarda Kapuścińskiego” autor podejmuje temat pośmiertnej recepcji twórczości autora „Wojny futbolowej” w Polsce. Omawia pomijany w dyskusjach o „demaskatorskiej” biografii Artura Domosławskiego „Kapuściński non-fiction” wątek świadomego pozbawienia w tej pracy Ryszarda Kapuścińskiego tożsamości – i godności – reportera, czyli wyrwania go z kontekstu polskiego i światowego reportażu literackiego. Autor artykułu zamieszcza długą „listę nieobecności” – nazwisk twórców, z którymi Kapuściński współpracował, korespondował, przyjaźnił się, na których się powoływał. Bez ich obecności oraz bez podjęcia zagadnień z nimi związanych biografia wybitnego pisarza zamienia się w popularną publicystykę, adresowaną do niewybrednego czytelnika.

W prezentowanym artykule zastosowano metodę opisowo-historyczną. Celem artykułu jest wykazanie, że Egon Erwin Kisch to prekursor postmodernistycznych idei stosowanych w reportażu. Kisch po latach od debiutu reporterskiego (1906) jako pierwszy oficjalnie nie krył tego, że wprowadzał fikcję do uprawianego przez siebie gatunku i w swej książce pt. „Jarmark sensacji” (1942) się do tego przyznał. Kisch, aby osiągnąć sukces, zastosował w reportażu metodę zmyślania faktów i wywoływania sensacji w celu przyciągnięcia uwagi odbiorcy. To także ulubiony sposób mówienia o rzeczywistości, szczególnie przez współczesnych reporterów, piszących w stylu gonzo. Kisch pisał z werwą, fantazją, pokazywał m.in. świat nizin społecznych, ich mniej przyjazną stronę. Niniejszy artykuł jest pierwszą w literaturze o Egonie Erwinie Kischu próbą wskazania na autora „Jarmarku sensacji” jako pioniera stylu gonzo.

Artykuł ma na celu ukazanie przeobrażeń cyklicznych form polskiego reportażu wskutek ekspansji nowych technologii medialnych. Analizę ukierunkowuje pojęcie cyklu będącego zbiorem autonomicznych, choć skorelowanych narracji cząstkowych, publikowanych w ustalonym porządku, miejscu i czasie. Mechanizm ten jest rozpatrywany w perspektywie diachronicznej na przykładzie wybranych relacji reporterskich, omówionych w trzech częściach opisowych. Pierwsza ilustruje rozwój prasowych serii reportaży, drukowanych na wzór powieści odcinkowych w gazetach i czasopismach przełomu XIX i XX wieku. Druga dotyczy fazy ewolucji cykli dziennikarskich w efekcie ich przenikania do internetu i przekształcania w doświadczenia konwergencyjne. Trzecia, finalna część zawiera przegląd cyklicznych innowacji gatunkowych, które powstały w mediach społecznościowych jako alternatywa wobec konwencjonalnych metod dokumentowania faktów. Wyróżnione tendencje pozwalają sformułować tezę o stopniowym zastępowaniu reportażu literackiego przez szerzej rozumianą intencję reporterską, która uwidacznia się w relacjach kreowanych przy użyciu różnych kodów i platform medialnych.

Celem opracowania jest w pierwszej kolejności zidentyfikowanie ilościowe i dystynktywne reportaży ukazujących się na łamach współczesnych pism dla kobiet (jako przykład służy Vogue Polska – czasopismo reprezentujące cechy mediów starego i nowego typu), a kolejno zaprezentowanie wariantywności tych form reporterskich oraz ich analiza poziomie literacko-krytycznym. W procesie badawczym wyróżniono dwa wzorce adaptacyjne reportażu: sylwetkę stylizowaną na reportaż literacki oraz relację reporterską. Wskazany tytuł przeanalizowano metodą ilościową i jakościową analizą treści opartą na skonstruowanym polu odniesień genologicznych. Artykuł omawia także relacje zachodzące między klasyczną teorią reportażu (wzorzec kanoniczny i adaptacyjny, redukcjonizm genologiczny, cechy pogranicza) a identyfikatorami retoryki mody i koncepcji dziennikarstwa modowego. Konsekwencjami tego oddziaływania są reorientacje genologiczne i pragmatyczne.

Niniejszy artykuł stanowi analizę reportażu Barbary Demick „Światu nie mamy czego zazdrościć” w kontekście budowania obrazu Korei Północnej i Koreańczyków z Północy w Polsce. Studium obejmuje takie aspekty, jak: analiza szczegółów antropologicznych, tytułu, kreacji wybranych bohaterów czy nawiązań intertekstualnych. Ponadto szczególna uwaga poświęcona została zbadaniu dwóch strategii narracyjnych obecnych w książce: beletryzacji oraz narracji o szczególnych własnościach informacyjnych. Analiza pokazuje, że obraz Korei Północnej budowany w reportażu daleki jest od polityki, a bliski Koreańczykom i ich życiowej perspektywie.