Celem artykułu jest ukazanie z perspektywy multimodalnej i genologicznej złożonej natury podcastu, przejawiającej się zarówno w jego audialnej, jak i audiowizualnej odsłonie. Odpowiednio dobrane narzędzia genologii lingwistycznej oraz parametry mediolingwistyczne pozwoliły nie tylko na ustalenie mechanizmów kształtujących warstwę genologiczną podcastu, lecz także na uchwycenie funkcji, jaką pełnią poszczególne kody semiotyczne zawarte w tym osobliwym zjawisku medialnym. Analiza zebranego materiału badawczego w pierwszej kolejności umożliwiła dostrzeżenie w podcaście tekstu multimodalnego, w którym to warstwa słowna, mimo niezwykłej ekspansywności ruchomego obrazu, w znacznym stopniu determinuje ten rodzaj przekazu. Z kolei obserwacja płaszczyzny genologicznej wykazała, że podcast jest gatunkiem medialnym o szerokim wachlarzu komponentów, których dobór w zależności od zamysłu twórcy konkretnego nagrania można by rozpatrywać w kategoriach Wittgensteinowskiej gry językowej, gdzie coraz wyraźniej w obrębie pojedynczego odcinka dochodzi do współwystępowania gatunków na zasadach adaptacji czy alternacji. Wybrane do analizy tytuły ujawniły, że ukazująca się coraz częściej odsłona wizualna podcastu, określana mianem wideocastu, podyktowana jest raczej chęcią ukazania tego, kto mówi, niż ma związek z występowaniem w badanych przekazach określonego zestawu gatunków czy konkretnych form podawczych.

Żywy dziennik (journal parlé, spoken newspaper) to sceniczne przedstawienie naśladujące redagowanie dziennika, wymyślone w 1883 r. przez Louisa Peyramonta. Ten eksperyment spotkał się z krótko trwającym zainteresowaniem prasy francuskiej, brytyjskiej, austriackiej i węgierskiej. Prasa polska też odnotowała tę nowość, która nieoczekiwanie stała się atrakcyjnym punktem zabaw towarzyskich, a potem odrębną formą rozrywki powiązaną z celem charytatywnym. Przedstawienia journal parlé wystawiane były na profesjonalnych i amatorskich scenach, zwłaszcza w Galicji, autonomicznym kraju monarchii habsburskiej. Przedmiotem analiz w tym artykule było kilkaset notatek prasowych dokumentujących aspekty kulturowe, społeczne i organizacyjne konkretnych przedstawień żywego dziennika w latach 1897–1914. Autor ukazał treści i specyfikę polskiej wersji journal parlé, definiując ją jako formę rozrywki elit dziennikarskich, literackich, artystycznych i naukowych Krakowa i Lwowa, na poziomie amatorskim uprawianej również na prowincji. Scharakteryzował też właściwą tej formie estetykę komizmu, zdominowaną przez tendencję satyryczną i parodystyczną.

Debata o prywatności jest skupiona dziś mocniej na masowej inwigilacji wspieranej przez system Pegasus. Dlatego warto przyjrzeć się, jak w debacie publicznej kształtuje się inwigilacyjny i zorientowany na Pegasusa dyskurs ramowany przez różnych aktorów. Celami badań są: C1: wyodrębnienie aktorów tworzących dyskurs medialny na temat sprawy Pegasusa; C2: analiza kontekstów, w jakich ten dyskurs był tworzony; C3: poszukiwanie ram, jakie wyłoniły się z badanych materiałów. Badamy ramy dyskursywne, w jakie aktorzy ujmują inwigilację jako kategorię polityczną, oraz jakimi wymiarami nadzoru się zajmują. Korpus danych stanowią polskie, wybrane media opiniotwórcze. Badania prowadzono metodami jakościowymi: jakościową analizą treści do zbierana danych oraz analizą dyskursu w badaniu ramowania nadzoru i kontekstu użycia Pegasusa. Ponadto użyto ilościowej analizy treści do kategoryzacji i porównania dyskursu w badanych mediach. Analizy pokazały, że dyskurs dotyczący inwigilacji Pegasusem został zdominowany przez kontekst polityczny, instytucjonalny oraz dyskusje wokół takich kwestii, jak „praworządność i demokracja”, zaś ramy dyskursu poszczególnych polityków i dziennikarzy znacznie się od siebie różniły.

Programy telewizyjne w formacie reality show dostarczają widzom przede wszystkim rozrywki opartej na dynamicznym rozwoju akcji oraz możliwości podglądania, jak celebryci czy medialni nowicjusze radzą sobie z rzeczywistością oraz trudnymi zadaniami postawionymi przez scenarzystów programu. Każda tego typu produkcja niesie ze sobą szereg innych wartości i wzorców, w tym podejścia do płci człowieka oraz relacji między mężczyznami a kobietami. Niniejszy artykuł ma na celu określenie i usystematyzowanie tego, jakie wzorce i modele relacji damsko-męskich pojawiają się w czterech najpopularniejszych w Polsce reality show opartych na konwencji konkursu. Do badań zakwalifikowano cztery formaty, których głównym celem jest wygrana przez pary damsko-męskie, poprzedzona grą i rywalizacją wszystkich uczestników: „Hotel Paradise”, „Love Island. Wyspa miłości”, „Sanatorium Miłości” oraz „Ex na plaży”. Produkcje te łączą zbliżone zasady rozgrywki, natomiast różni wiek uczestników, ich status społeczny, a także profil nadawcy. Metodologia badań opiera się na analizie reprezentacji społecznych w oparciu o testowanie stereotypów płci biologicznych oraz wyznaczenie ich aktualnych kategorii. Na podstawie losowo dobranej próby odcinków z tych czterech programów zweryfikowane zostały założenia badawcze dotyczące powielania w polskich reality show kulturowych stereotypów dotyczących płci biologicznych.