Sustainable and innovative university campus: a case study of the Warsaw School of Economics campus
Sustainable development is a concept that is already established in our consciousness. It can be assumed that, in relation to the city, it means the implementation of 4 principles (goals) that such a city and its inhabitants should strive to achieve (Szelągowska, Bryx 2015), namely: 1. Aspire to be close to the ecosystem, obtaining spatial order with the least possible interference in this ecosystem. 2. Produce no more waste than the city can assimilate, while consuming no more resources than it can recreate. 3. To promote and consolidate a lifestyle consistent with the above principles, which all residents create by their daily conduct, not just the city authorities. 4. Comply with the principles of honesty and justice. This definition, a little too detailed, aims to highlight two aspects of sustainable development: human proximity to the environment and ethics in human behaviour towards the natural and social environment. The university campus is part of the city, intellectually radiating, forging and disseminating new concepts. By disseminating the idea of a sustainable city, the campus should be an example of implementing these principles in a community constituting an urban enclave. Answering the questions: is this happening? and is it possible at universities that were created before the emergence of the idea of sustainable development ? is the purpose of this article. The author, considering these issues, uses the experience of the campus of the Warsaw School of Economics, designed 100 years ago, constructed in stages and seeking its path of development.
Keywords: sustainable university campus, innovative university, campus regeneration, Warsaw School of Economics
Zarys treści: Zrównoważony rozwój to pojęcie, które utrwaliło się już w naszej świadomości. Można przyjąć, że w odniesieniu do miasta oznacza ono realizację 4 zasad (celów), do których osiągnięcia takie miasto, jego mieszkańcy powinni dążyć (Szelągowska, Bryx 2015), a mianowicie: 1. Aspirować do tego, aby być blisko ekosystemu, uzyskując ład przestrzenny przy możliwie niskiej ingerencji w ten ekosystem. 2. Produkować nie więcej odpadów, niż miasto jest w stanie zasymilować, a równocześnie konsumować nie więcej zasobów, niż jest w stanie odtworzyć. 3. Propagować i utrwalać styl życia zgodny z powyższymi zasadami, który tworzą wszyscy mieszkańcy swoim codziennym postępowaniem, a nie tylko władze miasta. 4. Przestrzegać zasad uczciwości i sprawiedliwości. Ta definicja, trochę zbyt szczegółowa, w gruncie rzeczy zmierza do podkreślenia dwóch aspektów zrównoważonego rozwoju: bliskości człowieka ze środowiskiem naturalnym i zasad etyki w postępowaniu ludzi wobec środowiska naturalnego i społecznego. Kampus uniwersytecki jest częścią miasta, promieniującą intelektualnie, wykuwającą i upowszechniającą nowe koncepcje. Rozpowszechniając ideę zrównoważonego miasta, kampus powinien być przykładem wdrożenia tych zasad w społeczności będącej enklawą miejską. Odpowiedź na pytania, czy tak się dzieje i czy jest to możliwe na uczelniach, które powstały przed pojawieniem się idei zrównoważonego rozwoju, stanowi cel tego artykułu. Autor, rozważając te kwestie, wykorzystuje doświadczenia kampusu Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, zaprojektowanego 100 lat temu, realizowanego etapami i poszukującego swojej drogi rozwoju.