W ostatnich latach w wybranych fragmentach Sudetów jest rozwijana sieć szlaków pieszych. Dotyczy to zarówno obszarów słabo dotąd zagospodarowanych w tym zakresie (np. Pogórze Orlickie), jak i stanowiących tradycyjne regiony turystyczne z dość dobrą bazą (np. Góry Sowie). W opracowaniu przeanalizowano zmiany, jakie miały  miejsce w latach 2005–2017, na wybranych przykładach z Sudetów Środkowych. W tym celu określono zmiany stopnia rozwinięcia i spójności sieci szlaków pieszych, do czego wykorzystano elementy teorii grafów i zaczerpnięte z niej wskaźniki topologicznej analizy struktury przestrzennej. Podstawą prac w tym zakresie była analiza porównawcza map. Ważnymi czynnikami zasadności wyznaczania nowych szlaków pieszych są: rola pełniona przez nie w sieci i ich atrakcyjność turystyczna. Określono je na podstawie prac terenowych oraz analizy map i literatury krajoznawczej. Dodatkowym celem było także przeanalizowanie sposobów trasowania nowych szlaków i zmian przebiegu dotychczasowych,  uwzględniając wytyczne dla tras pieszych przy wykorzystaniu literatury przedmiotu. Wyznaczenie nowych szlaków przyczyniło się niewątpliwie do rozwoju sieci, ale niekoniecznie do poprawy ich spójności (powstanie nowych odcinków szlaków skutkowało zwiększeniem liczby węzłów). Pozwoliło też na udostępnienie kolejnych walorów turystycznych (przede wszystkim widokowych i krajoznawczych kulturowych) oraz umożliwiło swobodniejsze planowanie wędrówek, co jest ważne szczególnie w otoczeniu uzdrowisk. Nowe szlaki piesze i zmiany przebiegu istniejących należy ocenić pozytywnie pod względem stosunku nawierzchni naturalnej i sztucznej (twardej).

Wiele państw i miast zabiega o organizację wielkich wydarzeń sportowych, bowiem badania potwierdzają, że przynoszą one szereg korzyści finansowych oraz poprawiają wizerunek regionów, w których odbywają się wydarzenia sportowe. Celem niniejszego artykułu jest próba odpowiedzi na pytanie, czy Mistrzostwa Świata w Piłce Nożnej, które odbyły się w 2018 r. w Rosji wpłynęły na zmianę wizerunku turystycznego Obwodu Kaliningradzkiego. Enklawa nie stanowi popularnej destynacji turystycznej, dlatego organizacja MŚ 2018 w Rosji stanowiła szansę dla regionu. W artykule autorki podejmą próbę wykazania, że izolacja enklawy w wyniku funkcjonowania nieprzepuszczalnej  i silnie sformalizowanej granicy wpływa na negatywny obraz enklawy, który ulega zmianie po odwiedzeniu regionu. W tym  celu zostało przeprowadzone badanie ankietowe z turystami, którzy odwiedzili Kaliningrad w trakcie Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej 2018.

Głównym celem artykułu jest przedstawienie czynników geograficznych warunkujących  aktywność turystyczną oraz wybór destynacji turystycznych wśród chicagowskiej Polonii poza ich miejscem zamieszkania. Wśród tych czynników wyróżniono takie aspekty jak: lokalizacja miejsca wypoczynku (klimat, pogoda, egzotyka miejsca), dostępność komunikacyjna, czas dojazdu, walory turystyczne (nieskażona przyroda, cisza, spokój) oraz miejsce zamieszkania badanych. Celem badania było również sprawdzenie, czy miejsce zamieszkania wpływa na częstość wyjazdów turystycznych oraz na wybór destynacji turystycznych Polonii chicagowskiej. W artykule zostanie zaprezentowana metoda sondażu diagnostycznego w postaci badań ankietowych wśród Polonii w liczbie 1014 w języku polskim i angielskim. W opracowaniu zostaną przedstawione wyniki badań, które mówią o tym, że osoby mieszkające poza miastem Chicago (na przedmieściach) częściej podróżują niż osoby mieszkające w Chicago. Wypoczynek osób mieszkających poza miastem Chicago w ciągu roku trwa dłużej niż osób mieszkających w Chicago, a także częściej wybierają oni zagraniczny urlop.

W artykule przedstawiono stopień wykorzystania drogi wodnej dolnej Wisły na podstawie liczby jednostek pływających śluzowanych we Włocławku w latach 1997–2016. Stopień wodny we Włocławku pełni ważną funkcję zapewniającą żeglowność na szlaku wodnym dolnej Wisły. Przeprowadzona analiza wykazała, że liczba jednostek śluzowanych przez stopień wodny we Włocławku jest zmienna w poszczególnych latach, a w całym wieloleciu wykazuje tendencję spadkową. Stan ten uzależniony był od sprawności technicznej śluzy oraz od warunków hydrologicznych (stanów wody i zjawisk lodowych). W ciągu roku transport wodny miał charakter sezonowy, największa liczba śluzowanych jednostek przypadała na miesiące letnie (VI–VIII). W strukturze transportu wodnego ruch towarowy dominował nad ruchem turystycznym. Wyjątek stanowiły lata z niskimi stanami wody (głównie w okresie letnim), kiedy ruch towarowy stawał się niemożliwy, co skutkowało brakiem gwarancji dostaw towarów. Rozwiązaniem tego problemu jest budowa wzdłuż dróg wodnych intermodalnych portów przeładunkowych.

W artykule przeanalizowano dostępność oraz jakość przestrzeni trzech krakowskich osiedli: Azory, Dębniki, Nowy Bieżanów w kontekście użytkowania ich przez osoby starsze. Każdy z badanych obszarów charakteryzuje się odmienną strukturą funkcjonalno-przestrzenną oraz lokalnym środowiskiem architektonicznym. Celem analiz jest zwrócenie uwagi na potrzeby najstarszych mieszkańców miast, których udział w społeczeństwie będzie się zwiększać w związku ze zmieniającą się w Polsce sytuacją demograficzną. Wynikiem przeprowadzonych badań jest określenie wpływu układów urbanistyczno-przestrzennych na kształtowanie się ruchu pieszego oraz aktywność osób starszych. Zaprezentowane wyniki analiz podkreślają, w jaki sposób fizyczny dystans pomiędzy miejscem zamieszkania a terenami rekreacyjnymi lub obiektami usługowymi determinuje zachowania seniorów.

Artykuł ukazuje znaczenie geopolityki w politycznym i akademickim dorobku Antoniego Sujkowskiego, polskiego geografa z pokolenia, które było świadkiem odrodzenia niepodległej Polski. Opisano działalność polityczną Sujkowskiego, jedynego geografa, który został ministrem w rządzie II Rzeczypospolitej. Szczególną uwagę poświęca się udziałowi Sujkowskiego w sporze o program terytorialny dla Polski na kongresie pokojowym w Paryżu, kiedy orędował on za utworzeniem „ogromnej Polski strategicznej”, czyli federacji Polski z Litwą historyczną (w tym Białorusią). Jako geopolityk akademicki Sujkowski jest przede wszystkim autorem dzieła Geografia ziem dawnej Polski. Była to pierwsza książka z zakresu geohistorii („historii geograficznej”) Polski, rozważająca wpływ środowiska geograficznego na historyczny rozwój tego państwa. Przy opracowaniu artykułu jako źródła pierwotne wykorzystano pisma Sujkowskiego oraz współczesną mu literaturę geograficzną i geopolityczną, jako źródła wtórne – relacje pamiętnikarskie oraz współczesne opracowania biograficzne i monografie z zakresu geopolityki, historii nauki polskiej i historii Polski w pierwszej połowie XX w.