FAQ
logo Uniwersytetu Jagiellońskiego

2018 Następne

Data publikacji: 08.02.2018

Licencja: CC BY-NC-ND  ikona licencji

Redakcja

Redaktor tomu Mirosław Mika

Sekretarz redakcji Grzegorz Micek

Redaktor naczelny Dorota Matuszko

Zawartość numeru

Małgorzata Bajgier-Kowalska, Mariola Tracz, Radosław Uliszak

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 11-31

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.028.8251
Zachodzące zmiany w zakresie technologii komunikacji otwierają nowe możliwości w zakresie nie tylko pozyskiwania informacji o walorach dziedzictwa kulturowego miasta, ale także czynnego uczestnictwa w ich tworzeniu i kreowaniu. Przykładem są różnorodne gry interaktywne wykorzystywane w turystyce, w tym gry miejskie i terenowe. Jedną z nich jest gra Ingress, prowadzona w czasie rzeczywistym na urządzeniach mobilnych w rzeczywistości rozszerzonej. Jej planszę stanowi realna mapa świata (Google Maps) z nałożonymi obiektami wirtualnymi (portalami), odzwierciedlającymi rzeczywiste obiekty w terenie zgłoszone przez graczy i zaakceptowane przez podmiot koordynujący grę. Celem badań było dokonanie identyfikacji obiektów z przestrzeni miejskiej wprowadzanych do rzeczywistości wirtualnej gry Ingress oraz ustalenie jej potencjalnego wpływu na kreowanie produktu turystycznego miasta. Autorzy przeanalizowali pod względem liczby i rodzaju obiekty zabytkowe wpisane do rejestru zabytków nieruchomych w 12 małych miastach Krakowskiego Obszaru Metropolitalnego, a następnie skonfrontowali ich istnienie w przestrzeni wirtualnej gry Ingress. Analizowano charakter wirtualnej mapy gry w obrębie miast, dokonano inwentaryzacji i klasyfikacji obiektów zgłoszonych przez graczy i oszacowano pozycję obiektów zabytkowych wśród nich. Stwierdzono silną zależność liczby portali wprowadzonych do gry Ingress od liczby mieszkańców miejscowości. Wirtualny świat atrakcyjnych obiektów wprowadzonych przez graczy do gry znacznie odbiega od obrazu kształtowanego przez przewodniki turystyczne i historyczną przeszłość miast. Liczba portali w grze Ingress dla danego miasta nie odzwierciedla liczby i charakteru zabytków znajdujących się w rejestrze dziedzictwa kulturowego. W małych miastach charakter portali jest podobny. Dominują tablice pamiątkowe, rzeźby i pomniki oraz obiekty związane z kultem religijnym (kościoły, kapliczki itp.), znikoma jest natomiast liczba obiektów rekreacyjnych i edukacyjno-kulturalnych. Wykorzystanie przez władze miast nowoczesnej strategii marketingu terytorialnego, opartego na portalach społecznościowych i grach miejskich, jest mało popularne.
Czytaj więcej Następne

Teresa Brzezińska-Wójcik, Ewa Skowronek

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 33-53

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.029.8252
Poniższe rozważania wpisują się w nurt prac poświęconych metodom regionalizacji turystycznej. Podjęto w nich próbę zaprezentowania metody wydzielania jednostek turystycznych (obszarów potencjalnych i funkcjonalnych) w regionie Roztocza na podstawie jednolitych kryteriów. Celem opracowania było ponadto zainicjowanie dyskusji nad problemami metodycznymi związanymi z delimitacją regionów turystycznych. Zamierzenia te zrealizowano poprzez przybliżenie i przeanalizowanie kryteriów dotychczasowych podziałów turystycznych Roztocza oraz wykonanie szczegółowych ocen potencjału i funkcji. Doprowadziły one do wyróżnienia na Roztoczu obszarów o zróżnicowanym potencjale turystycznym i różnym stopniu rozwoju funkcji turystycznej. Uzyskane wyniki badań wskazują na konieczność kontynuowania tej problematyki, gdyż zagadnienie delimitacji regionów turystycznych nadal jest aktualne i pozostaje nierozwiązane metodologicznie. Wymaga więc kolejnych prób, zwłaszcza z wykorzystaniem nowoczesnych technik i narzędzi badawczych oraz łączeniem różnych podejść koncepcyjnych.
Czytaj więcej Następne

Marta Derek, Karolina Dycht

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 55-66

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.030.8253
Celem artykułu jest charakterystyka bazy noclegowej w otoczeniu Rynku Starego Miasta w Warszawie z punktu widzenia lokalizacji, struktury rodzajowej oraz cen za usługi noclegowe. Zasięg przestrzenny badań objął teren wyznaczony przez ekwidystantę o promieniu 1 km od środka Rynku Starego Miasta. Inwentaryzacja usług noclegowych na Starym Mieście dotyczyła wszystkich typów zakwaterowania, bez względu na ich oficjalny status, w tym mieszkania na wynajem. Została ona przeprowadzona w listopadzie i grudniu 2016 r. z wykorzystaniem serwisów internetowych udostępniających informacje na temat świadczonych usług noclegowych. Badania wykazały, że badany obszar dysponuje ok. 1,5 tys. miejsc noclegowych zgromadzonych w 225 obiektach. Znaczna część tych miejsc oferowana jest w mieszkaniach i apartamentach na wynajem, udostępnianych w dużej mierze na portalu Airbnb. Choć ok. 43% obiektów noclegowych mieści się w odległości nie większej niż 300 m od środka Rynku Starego Miasta, nie zaobserwowano wyraźnej relacji między odległością od rynku a liczbą mieszkań na wynajem. Wykazano natomiast, że najdroższe mieszkania znajdują się w bezpośrednim sąsiedztwie rynku.
Czytaj więcej Następne

Katarzyna Duda-Gromada

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 67-81

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.031.8254
Obecność rzeki w znacznym stopniu determinuje rozwój i układ przestrzenny miasta. Od drugiej połowy XX w. rozpoczął się proces rewitalizacji terenów nadrzecznych, który obserwowany jest w miastach na całym świecie. Prowadzi on do powstania nowych, atrakcyjnych przestrzeni. Również w Warszawie w ostatnich latach podjęto wiele działań, aby obszary nadrzeczne stały się miejscem rekreacji mieszkańców. Celem artykułu jest przedstawienie społecznego znaczenia terenów nadrzecznych w Warszawie. Zagadnienie to omówiono na podstawie wyników badań ankietowych przeprowadzonych wśród wybranej grupy mieszkańców dwóch osiedli mieszkaniowych w Warszawie, a także z wykorzystaniem materiałów prasowych zamieszczonych w sieci internetowej oraz publikacji naukowych. Głównym celem realizowanych w Warszawie projektów jest zwiększenie atrakcyjności obszarów nadrzecznych poprzez poprawę ich stanu zagospodarowania i estetyki, a także kształtowanie nowych relacji miasta z rzeką oraz rozwój zróżnicowanych form aktywności, zwłaszcza turystyczno- rekreacyjnych. Ponadto Miasto Stołeczne Warszawa podejmuje działania o charakterze marketingowym. Wyniki badań ankietowych wskazują na zmiany w społecznym postrzeganiu i sposobie użytkowania terenów nad Wisłą. Dalsze kształtowanie tych przestrzeni zależy więc nie tylko od władz miasta, ale również od jego mieszkańców. Dlatego istotne znaczenie ma współpraca między jednostką samorządową, organizacjami społecznymi oraz biznesem w kreowaniu dalszej przyszłości tych terenów.
Czytaj więcej Następne

Krzysztof Kołodziejczyk

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 83-104

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.032.8255
Położony w czeskich Sudetach Zachodnich Park Krajobrazowy Góry Izerskie cechuje się rozbudowaną siecią tras turystycznych, z których analizie zostały poddane szlaki piesze. Prześledzono ich gęstość w odniesieniu do warunków naturalnych, atrakcyjności turystycznej poszczególnych części parku i kierunków przemieszczania się turystów. Korzystając ze wskaźników zaczerpniętych z teorii grafów, określono spójność i typ sieci. Zanalizowano przebieg szlaków w stosunku do rozmieszczenia obszarów najcenniejszych przyrodniczo (rezerwatów), uwzględniono też zagospodarowanie turystyczne. W pracy wykorzystano ponadto analizę map turystycznych (w tym analizę porównawczą map z różnych okresów) oraz wyniki prac terenowych, polegających na inwentaryzacji typów nawierzchni szlaków i infrastruktury z nimi związanej. W dyskusji położono szczególny nacisk na wprowadzane w ostatnich latach zmiany w rozwoju sieci (nowe szlaki i zmiany przebiegu już istniejących), które spowodowały, że ograniczono długość odcinków prowadzących po drogach asfaltowych lub betonowych oraz pokrywających się z trasami przeznaczonymi dla innych form turystyki. W konkluzjach stwierdzono między innymi, że sieć szlaków pieszych Parku Krajobrazowego Góry Izerskie można uznać za wzorcową z punktu widzenia społecznego udostępniania wartości krajoznawczych regionu.
Czytaj więcej Następne

Mateusz Mleczak

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 105-118

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.033.8256
W latach 1934–1944 na obszarze pomiędzy rzekami Odrą – na południu, i Wartą – na północy, państwo niemieckie wybudowało system umocnień chroniący wschodnią granicę III Rzeszy – Międzyrzecki Rejon Umocniony (niem. Festungsfront im Oder-Warthe-Bogen). Najsilniej ufortyfikowany został odcinek centralny pomiędzy Kurskiem i Lubrzą. W niniejszej pracy podjęto próbę określenia wpływu warunków geomorfologicznych i geologicznych na lokalizację bunkrów na terenie przeprowadzonych badań. Dokładnie opisano obszar centralnej części Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego pod kątem morfologicznym, litostratygraficznym i hydrogeologicznym. Rozmieszczenie obiektów bojowych Międzyrzeckiego Rejonu Umocnionego w jego centralnej części uwarunkowane było czynnikami geomorfologicznymi oraz w mniejszym stopniu geologicznymi. Bunkry połączone z sobą systemem podziemnym zbudowano na wysoczyźnie, podczas gdy wolnostojące obiekty zlokalizowane były w obniżeniach terenu oraz w sąsiedztwie cieków i zbiorników wodnych. Dodatkowym czynnikiem, który mógł mieć wpływ na lokalizację bunkrów, były warunki hydrogeologiczne.
Czytaj więcej Następne

Ewa Szymczak, Dorota Zabłocka

Prace Geograficzne, Zeszyt 152, 2018, s. 119-132

https://doi.org/10.4467/20833113PG.17.034.8257
Celem artykułu jest przedstawienie zmian położenia koryta rzeki Piaśnicy w jej ujściowym odcinku oraz charakterystyka litodynamiki osadów korytowych, jako konsekwencji zmian poziomu morza. Analizę oparto na wynikach pomiarów prowadzonych w ujściowym odcinku rzeki w latach 2014–2015. Wykorzystano dane dotyczące dobowych stanów morza, pochodzące ze stacji Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW-PIB) we Władysławowie i Łebie. W czasie prowadzonych badań udokumentowano wyraźne zmiany położenia koryta rzeki. Przeprowadzono analizy uziarnienia osadów korytowych, zinterpretowano wartości wskaźników teksturalnych, tj. średnią średnicę ziarn (MZ), wysortowanie (σI), skośność (SkI) oraz spłaszczenie (KG), obliczone metodą Folka i Warda (1957) z wykorzystaniem programu Gradistat. Na ich podstawie wnioskowano o warunkach transportu rumowiska rzecznego na tle zmieniającego się położenia koryta rzeki.
Czytaj więcej Następne