Zarys treści: Zrównoważony rozwój to pojęcie, które utrwaliło się już w naszej świadomości. Można przyjąć, że w odniesieniu do miasta oznacza ono realizację 4 zasad (celów), do których osiągnięcia takie miasto, jego mieszkańcy powinni dążyć (Szelągowska, Bryx 2015), a mianowicie: 1. Aspirować do tego, aby być blisko ekosystemu, uzyskując ład przestrzenny przy możliwie niskiej ingerencji w ten ekosystem. 2. Produkować nie więcej odpadów, niż miasto jest w stanie zasymilować, a równocześnie konsumować nie więcej zasobów, niż jest w stanie odtworzyć. 3. Propagować i utrwalać styl życia zgodny z powyższymi zasadami, który tworzą wszyscy mieszkańcy swoim codziennym postępowaniem, a nie tylko władze miasta. 4. Przestrzegać zasad uczciwości i sprawiedliwości. Ta definicja, trochę zbyt szczegółowa, w gruncie rzeczy zmierza do podkreślenia dwóch aspektów zrównoważonego rozwoju: bliskości człowieka ze środowiskiem naturalnym i zasad etyki w postępowaniu ludzi wobec środowiska naturalnego i społecznego. Kampus uniwersytecki jest częścią miasta, promieniującą intelektualnie, wykuwającą i upowszechniającą nowe koncepcje. Rozpowszechniając ideę zrównoważonego miasta, kampus powinien być przykładem wdrożenia tych zasad w społeczności będącej enklawą miejską. Odpowiedź na pytania, czy tak się dzieje i czy jest to możliwe na uczelniach, które powstały przed pojawieniem się idei zrównoważonego rozwoju, stanowi cel tego artykułu. Autor, rozważając te kwestie, wykorzystuje doświadczenia kampusu Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, zaprojektowanego 100 lat temu, realizowanego etapami i poszukującego swojej drogi rozwoju.