Artykuł ma na celu ukazanie recepcji źródeł kultury europejskiej w wybranych wierszach Aldy Merini (1931–2009) na przykładzie motywów religijności św. Franciszka z Asyżu, do których nawiązuje poetka. Autorka przedstawia różne ich formy i funkcje, jakie pełnią w poezjach włoskiej artystki. Mówiąc o twórczości Merini, nie sposób nie wspomnieć również o autobiograficznym charakterze jej dzieł oraz o splocie erotyzmu i mistycyzmu.

Artykuł skupia się na kwestii etnicznej koegzystencji ukazanej w prozie i dramatach Janusza Korczaka, począwszy od wczesnych opowiadań humorystycznych po sztukę Senat szaleńców. Podobnie jak wielu polskich pisarzy, Korczak postrzegał literaturę jako przestrzeń wolności, jednakże w przeciwieństwie do innych żydowskich twórców piszących w języku polskim zawsze podkreślał swoją żydowskość oraz niezachwianą wiarę w równorzędną, acz podwójną tożsamość (polską i żydowską). W swojej długiej literackiej karierze Korczak nigdy nie stosował etnicznego agnostycyzmu: wprost przeciwnie, wprowadził do polskiej kultury tradycję humoru aszkenazyjskiego oraz tematy literatury jidisz (szmoncesy, postacie szlemiela i nudnika, topos sztetla), ujmując te symbole żydowskiej tożsamości jako pierwiastki kulturowej uniwersalności.

Niewielu dwudziestowiecznych autorów miało tak znaczny wpływ na literaturę innych pisarzy jak Jorge Luis Borges. Inspiracje jego dziełami widoczne są we wszystkich ważnych literaturach narodowych, a wielu pisarzy otwarcie uznaje jego kompetencje i wpływ, a niektórzy z nich wręcz otwarcie go imitują. W tym aspekcie szczególnym przypadkiem jest literatura w języku serbsko-chorwackim, która na wielką skalę czerpała z jego twórczości. Fala fascynacji Borgesem dotarła do Jugosławii późno, ale za to ze zdwojoną siłą i od 1970 roku argentyński autor stał się jednym z ulubionych pisarzy młodych czytelników. Lokalni twórcy szybko przyswoili sobie wszystkie estetyczne i konceptualne innowacje autora Fikcji, dając nawet początek nowemu nurtowi literackiemu znanemu jako „proza borgesowska”, który wydał pisarzy tak wyjątkowych jak Milorad Pavić. Na szczególną uwagę zasługuje Danilo Kiš, który choć nie jest uznawany sensu stricto za borgesistę, jest jednym z najbardziej uznanych serbskich pisarzy. W większości jego dzieł widoczne są stylistyczne i tematyczne wpływy Borgesa. Liczne odniesienia intertekstualne zmieniają jego teksty w prawdziwy dialog z argentyńskim mistrzem. Wysoka jakość, oryginalność i różnorodność jego prac są tym, co wyróżnia tego serbskiego autora spośród innych bałkańskich epigonów Borgesa. Prezentowany tu artykuł ma na celu analizę wpływów, odniesień, aluzji, zapożyczeń i innych środków intertekstualnych pochodzących z twórczości Borgesa obecnych w książkach Kiša, od jego pierwszych powieści, w których wpływy te są jeszcze bardzo dyskretne, aż po wyraźnie borgesowskie opowiadania z tomu Encyklopedia zmarłych czy liczne referencje obecne w Grobowcu dla Borisa Dawidowicza.

Sprawozdanie z Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Tu jestem / zamieszkuję własne życie”. Twórczość poetycka, prozatorska i epistolarna Anny Frajlich