Artykuł przedstawia stan badań nad mniejszością polską na Węgrzech, a zwłaszcza nad językiem polskim, rozwijającym się w węgierskim otoczeniu językowym i kulturowym, tj. jego odmianą standardową, polonijną oraz gwarową. Diaspora polska na Węgrzech, choć nie jest liczna (narodowość polską deklaruje około 7000 osób), doczekała się wielu cennych opracowań historycznych, etnograficznych, kulturoznawczych oraz lingwistycznych. W wypadku prac językoznawczych pewną lukę stanowi jednak warstwa leksykalna, której dotychczas poświęcono najmniej miejsca.

Artykuł wskazuje na paradoksy w funkcjonowaniu komiksu w kulturze współczesnej i pokazuje, w jaki sposób toruje on sobie drogę ku artystycznemu kanonowi. Jakkolwiek komiks bywa akceptowany jako fenomen odrębny i łatwo rozpoznawalny pod względem swoich wyróżników, a także trudny do pomylenia z czymkolwiek innym, jest jednocześnie bardzo często rozpatrywany na tle innych sztuk  i badany za pomocą narzędzi wypracowanych na gruncie dyscyplin przystosowanych pierwotnie do innego przedmiotu badań. Inaczej mówiąc, choć z jednej strony komiks jest traktowany jako forma samodzielna, z drugiej strony nieustannie zaznacza się potrzeba ujmowania go w kontekście innych sztuk i w relacji do rozmaitych zjawisk kultury. Ponadto wśród badaczy nie ma też zgody, czy widzieć w komiksie formę wtórną wobec innych działań artystycznych czy prekursorską w stosunku do nowych przykładów ekspresji intermedialnej. W artykule wyakcentowane jest również pytanie, czy komiks pasożytuje na sztuce, czy jednak poszerza jej granice. Autorka stawia tezę, że być może współczesna swoistość komiksu zasadza się właśnie na tych napięciach i niejasnościach w jego generalnym postrzeganiu.

Artykuł zawiera informacje pochodzące z kilku polskich badań zorientowanych na postrzeganie siebie przez Polaków oraz dane zebrane w celu indywidualnego badania do pracy dyplomowej pisanej na Uniwersytecie Palackiego w Ołomuńcu. We wstępie wskazano na bardzo krytyczny względem siebie obraz Polaków, podkreślono najwyraźniejsze cechy polskiego społeczeństwa i przedłożono listę wymienionych cech. Polska homogeniczność i nacjonalizm, które zostały w badaniu podkreślone, są tu pokazane w szerszym kontekście stosunków międzynarodowych, został również bardziej szczegółowo przedstawiony dyskurs w czesko-polskich relacjach. Do ankietowanych respondentów, oprócz warszawiaków, należeli Miroslav Karas, Mariusz Surosz, dr Marcin Stawski czy Marta Chwalińska-Stach. Badani mówili między innymi o specyfi czności czeskości i polskości. Tekst stara się przybliżyć charakter tego układu binarnego oraz to, jak autoreferencje Polaków hipotetycznie odzwierciedlają się w aktualnym porządku socjokulturowym.

Esej poświęcony jest dialektyce milczenia–przemilczenia i mowy; pozorna antynomia milczenia i mówienia rozpatrywana jest w różnych aspektach: lingwistycznym, fi lozofi cznym, socjologicznym, religijnym i marketingowym; w tym ostatnim aspekcie rozważany jest sens milczenia w reklamie i public relations.

Artykuł traktuje o problemach pojawiających się w trakcie konfrontacji osób pełnosprawnych z posiadającymi jakiś defekt, który decyduje o zakwalifi kowaniu ich do grupy stygmatyzowanych. Wskazuje na znaczenie sposobu postrzegania danej jednostki przez rozmówcę jako czynnika wpływającego na zaburzania aktu komunikacji. Autorka analizuje rolę mechanizmów zbliżenia i unikania w kontaktach międzyludzkich. Podkreśla fakt, iż często tzw.  kłopotliwe momenty dotyczą nie tyle osób odznaczających się stygmatem, co jednostek ‘normalnych’. Taka sytuacja wynika z oddziaływania kilku istotnych czynników podczas tworzenia treści komunikatu, takich jak piętno, strach, brak doświadczenia, zakłopotanie, tabu czy tłumienie myśli. Stają się powodem naruszania zasad konwersacyjnych. Uświadomienie tego faktu umożliwia tworzenie klarownego komunikatu, który zostanie poprawnie zinterpretowany przez odbiorcę, oraz zniwelowanie nieporozumień.

Recenzja: Co się dzieje z esejem i jego badaniem (Małgorzata Krakowiak, Mierzenie się z esejem. Studia nad polskimi badaniami eseju literackiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego, Katowice 2012, ss. 293)

Recenzja: Dwuzwierciadło (Janusz Pasterski, Inne wyzwania. Poezja Bogdana Czaykowskiego i Andrzeja Buszy w perspektywie dwukulturowości, Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, Rzeszów 2011, ss. 360)

Recenzja: Bliscy i dalecy, czyli o poetach polskich w Kanadzie (Justyna Budzik, Zadomowieni i wyobcowani. O sytuacji pisarzy polskich w Kanadzie, Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, Polski Fundusz Wydawniczy w Kanadzie, Kraków 2013, ss. 354)