Artykuł jest próbą zaprezentowania nieznanego rękopiśmiennego lapidarium  Zofii Kossak-Szatkowskiej na tle innych jej tekstów o charakterze autobiograficznym. Wśród niepublikowanych prac pisarki znajdują się nieznane szerszemu odbiorcy zapiski z kilku wiosennych tygodni roku 1957. Notatki te dotyczą przede wszystkim podróży po kraju, którą autorka Pożogi odbyła tuż po powrocie z przymusowej emigracji w Kornwalii do Polski. Na pierwszy plan wysuwają sięopisy spotkań z czytelnikami oraz obserwacje ludzi i miejsc, które zwiedza. Wnikliwa obserwatorka ogląda zabytki okiem znawcy, rejestruje nastroje wśród ludzi, kreśli także pośrednio w kilku miejscach opis polskiego środowiska literackiego. Zachwyca się rodzimymi krajobrazami i bujną wiosenną przyrodą.

Zofia Kossak przez przeszło pół wieku zanurzona była w przeszłości, zarówno w swej twórczości literackiej zorientowanej historycznie, jak i we wspomnieniach, szczególnie tych pisanych z dystansu czasowego (Pożoga, Z otchłani, Wspomnienia z Kornwalii). Zawsze dbała o dokumentowanie chwili, co widać w diarystycznych zapisach jej lapidarium, zdając sobie sprawę z tego, że to, co dzieje się teraz, stanie się za moment przeszłością.

Celem artykułu jest analiza problematyki związanej z opisami miasta w dyskursie polskiego hip-hopu. Omówione zostały w szczególności teksty utworów polskich artystów, zbadano je w kontekście całej subkultury hip-hopu. Praca została podzielona na trzy główne części analityczne. Pierwsza z nich przedstawia, jak raperzy „czytają” miasto. Analizowane utwory traktują bowiem tkankę miejską jako strukturę, która wyraża głęboko ukrytą treść.
W kolejnym rozdziale omówione zostają sposoby prezentacji miasta, które okazują się być tzw. „pasażami tekstowymi” - tekstami, których poetyka jest nieciągła i stara się uchwycić dynamikę zmieniającej się przestrzeni. W ostatniej części poruszony zostaje temat „osiedla” rozumianego jako przestrzeń centralna, wyznaczając podwaliny ontologiczne hip-hopu. Praca wskazuje na wyjątkową spójność różnorodnych tekstów, które powstały w obrębie jednej subkultury; jednocześnie może stanowić punkt wyjścia do dalszych badań nad prezentowaną problematyką.

Tekst przedstawia genezę, inspiracje, podstawowe założenia, pola zainteresowania, kluczowe pojęcia Krytycznej Analizy Dyskursu (w skrócie KAD) w ujęciu jej prekursora Normana Fairclougha. KAD to rozwijająca się, także u nas, metoda analizy dyskursu, poruszająca się na szerokim pograniczu nauk humanistycznych i społecznych. Akcentuje ona społeczny kontekst języka w użyciu i jego relacje z rzeczywistością społeczną. Metodologiczna i interdyscyplinarna otwartość tego podejścia stanowi odpowiedź na multimodalne, złożone i często nieprzejrzyste zjawiska i struktury społeczno-kulturowe, w których przeplatają się wątki pochodzące z różnych domen, a które wymykają się tradycyjnym dyscyplinarnym klasyfikacjom. Chodzi m.in. o życie polityczne, religię, gospodarkę, media, kulturę promocyjną czy przemysł rozrywkowy. Z tego względu KAD może być stosowana na różnych niejednorodnych terenach badawczych, w tym także przez interdyscyplinarne zespoły badawcze złożone ze specjalistów z różnych dziedzin.

O serialach, kłopotach scenografa i nowym dramacie Dabing Street Z Petrem Zelenką rozmawia Piotr Gaszczyński

Konferencja o Andrzeju Bobkowskim w 100-lecie urodzin pisarza, zorganizowana w Krakowie w dniach 24–25 października 2013 roku, była dla mnie nie tylko wielką, duchową ucztą, ale także rodzajem nauki...