Artykuł dotyczy bohaterów Słowackiego – Lambra i Kordiana, których sam autor ściśle ze sobą złączył za sprawą nawiązań intertekstualnych – jako bohaterów „nieudanych”. „Nieudanych” oznacza tu: celowo skonstruowanych jako bohaterowie zwichnięci, niezdolni do czynu, podmioty słabe. Także dlatego, że są ludźmi swoich czasów urodzonymi do wielkości, ale niemogącymi wykorzystać swego potencjału. Przywołany zostaje kontekst romantycznych dzieci wieku. Najważniejszym jednak kontekstem lektury obu bohaterów jest kontekst stadiów egzystencji Sørena Kierkegaarda przedstawionych w Albo-albo i zasadnicza dla filozofa kwestia wyboru. Autorka stawia tezę, że Lambro i Kordian reprezentują stadium estetyczne, które związane jest z poczuciem czczości, nudy, niespełnienia, bezużyteczności, braku celu, marzycielstwem, ucieczką w iluzję, przymierzaniem potencjalnych ról, ironią, zwłaszcza zaś – z melancholią i pozornymi wyborami. Analizując postawę bohaterów, Autorka dowodzi, że ich wybory są wyborami skazującymi jednostkę na pustkę egzystencjalną, na puste „ja” pozbawione treści, które otwarte jest na bezmiar możliwości.

Artykuł podejmuje próbę alternatywnego odczytania Lambra Juliusza Słowackiego jako poematu politycznego, którego rzeczywistym tematem jest nie tyle rozpacz powodowana przeszłością, ile możliwość odwetu po klęsce. Twierdzę, że nawet jeśli Lambro nie jest do końca uwikłany w politykę polskiej emigracji, to jest utworem nią inspirowanym, a „grecki kostium” maskuje aktualne odniesienia do partyzantki Józefa Zaliwskiego.

Artykuł Konstelacyjna lektura „Kordiana”. I co z tego dziś wynika… ukazuje dwa sprzeczne sposoby odczytania dramatu Juliusza Słowackiego. Zgodnie z pierwszym utwór okazuje się wyrazem przemiany poety, odnajdywania przez niego sensu historii i własnego pisarstwa; zgodnie z drugim – ironicznym odkryciem braku sensu. Odczytania te weryfikuje ujęcie dramatu Słowackiego w kontekście konstelacji innych utworów poety – bliskich Kordianowi pod względem czasowym i problemowym.

Celem artykułu jest przyjrzenie się niepokojącym aspektom wizualności w Lambrze i Kordianie Juliusza Słowackiego. Proponowany namysł nad rolą widzenia i bycia widzianym w romantycznych kreacjach bohaterów naznaczonych przez poetę ideowymi problemami swojego czasu prowadzi do pytania o aspiracje romantycznego podmiotu wizualnego. Zarówno dla Lambra, jak i dla Kordiana oko – własne i cudze – staje się źródłem niepokoju, a dążenia bohaterów, aby zapanować nad swoim wzrokiem i nad spojrzeniami innych są konsekwentnie podważane w obu utworach.

W artykule zebrano i omówiono opinie na temat Lambra i Kordiana, które formułowane były w polskiej krytyce literackiej w latach 1833‒1864. Odtworzono w ten sposób specyfikę dyskursu krytycznego i wyjaśniono, na czym polegała wczesna recepcja wymienionych utworów, dzięki temu sprawdzono, czy w formułowanych niegdyś opiniach można znaleźć pre-tekstowe ślady dające asumpt do reinterpretacji Lambra i Kordiana w kontekście krytyki afektywnej. W tym drugim wypadku interesujące są szczególnie: kontekst maladyczny, afekty i defekty, zmysły i cielesność.

Punktem wyjścia artykułu jest Goetheańskie założenie, że międzykulturowa wymiana w obrębie Weltliteratur może zaowocować wzajemnymi „korektami” rozumienia, oceny, wartościowania. Lambro i Kordian, dwa specyficznie powiązane ze sobą teksty Słowackiego, zostały w związku z tym usytuowane w kontekście francuskim, rozumianym nie genetycznie, lecz odbiorczo. Analizie zostały poddane dwa różnego typu komentarze literaturoznawcze, z których jeden jest przykładem recepcyjnego pośrednictwa reprezentanta kultury polskiej na emigracji, drugi – elementem francuskiego literaturoznawstwa (są to: wstęp Wenceslasa Gasztowtta do francuskiego przekładu dzieł Słowackiego z lat 60. XIX wieku oraz artykuł Le drame romantique : le héros et l’histoire dans « Le Prince de Hombourg » de Kleist, « Kordian » de Słowacki et « Lorenzaccio » de Musset autorstwa Danièle Chauvin z 2000 roku). Teksty te, powstałe w rozmaitych celach i różnych okresach, łączy wspólne pole odniesień porównawczych (w tym szkic George Sand O dramacie fantastycznym), zarazem jednak różni odmienna kontekstualizacja kulturowa oraz odmienne usytuowanie względem legendy mickiewiczowskiej, co sprawia, że dostarczają niestandardowych impulsów interpretacyjnych, ożywczych w stosunku do dominujących dzisiaj sposobów lektury Lambra i Kordiana.

Artykuł jest recenzją książki Kacpra Kutrzeby Kalekująca nowoczesność a literatura. Dialektyczne przygody u zarania polskiej nowoczesności, ujętej jako próba nowego odczytania kanonicznych dzieł polskiego romantyzmu za pomocą filozoficznych koncepcji nowoczesności (Georg Hegel, Karol Marks, Friedrich Nietzsche, Max Weber, Marshall Berman).