O adaptacji semantycznej niektórych italianizmów w języku polskim – analiza kontrastywna
Autorka podejmuje tematykę adaptacji semantycznej niektórych italianizmów we współczesnej polszczyźnie w porównaniu z włoskim słowem źródłowym. Badane leksemy należą do zasobów aktywnego słownictwa użytkowników języka polskiego, na co wskazują nie tylko ich definicje słownikowe, ale również ich obecność w korpusie języka polskiego PWN. Z analizy kilku badanych italianizmów oraz ich pierwowzorów wynika, że wszystkie przechodzą adaptację semantyczną (choćby w niewielkim stopniu), co jest spowodowane zmianą kręgu kulturowego (inne realia pozajęzykowe konkretne lub kulturowe). Powyższa adaptacja jest również spowodowana wymogami kontekstualizacji w różnych otoczeniach semantyczno-składniowych w języku docelowym. Analizowane italianizmy są używane w znaczeniu referencyjnym (pożyczki kulinarne – zawężenie znaczenia) lub jako cytaty dotyczące rzeczywistości Włoch (omerta, kamorra). Odzwierciedlają polisemię wzoru leksykalnego (getto, mafia), bądź przechodzą znaczną ewolucję semantyczną (kawaler) albo zmieniają znaczenie konotacyjne (faszyzm).