Etymologiczne i historyczne refleksje na temat francuskiego słowa dialectologie

Autorka przyjęła w artykule metodologię reprezentującą ujęcie zwane etimologia prossima dla języka francuskiego, aby ukazać, jak słowo dialectologie weszło do słownictwa fancuskiego. W ramach nowoczesnej wizji etymologii nie można się zadowalać przedstawianiem etymonu, lecz konieczne jest ustalenie historycznego związku między nim a opisywanym słowem.
Przegląd opisów w głównych słownikach etymologicznych (takich jak choćby FEW czy TLF) pozwolił zidentyfikować luki, które trzeba wypełnić w opisywaniu tego słowa. Było zatem konieczne przedstawienie pierwszego poświadczenia użycia. Słowniki bowiem proponowały dotąd jakieś wydarzenie zaznaczające dziedzinę dialektologii, a nie pierwsze poświadczenie samego terminu dialectologie. Przebadanie pierwszych poświadczeń użycia owego francuskiego słowa pozwoliło wykazać, że jest ono zapożyczeniem z języka niemieckiego, a nie wytworem francuszczyzny.
 

Próba analizy tekstowej dzieła Rettorica Brunetta Latiniego: rozdziały początkowe
Autor artykułu skupia się na tekstowej analizie struktury początkowych rozdziałów dzieła Rettorica Brunetta Latiniego. Celem było przebadanie relacji między tłumaczeniem De inventione Cicerona a jego komentarzem, aby pokazać, że architektura utworu Rettorica jest podporządkowana autorskiej woli Brunetta Latiniego. W analizie pierwszego i piątego rozdziału została omówiona złożoność tekstowych konstrukcji zarówno z punktu widzenia mikrostrukturalnego, jak i makrostrukturalnego.

Romańskie dublety w języku hiszpańskim (1611–1739). Analiza zjawiska
Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie zjawiska zasygnalizowanego uprzednio (Stala 2011): dubletów etymologicznych w języku hiszpańskim, powstałych wskutek zapożyczenia jednego z elementów z języka łacińskiego poprzez inny język romański (francuski, okcytański, gaskoński, portugalski, kataloński, włoski), podczas gdy drugim elementem dubletu jest bądź zapożyczenie bezpośrednie z łaciny, bądź wyraz będący wynikiem regularnego rozwoju historycznego. Artykuł obejmuje wprowadzenie do zjawiska takiego rodzaju dubletów, dokumentację historyczną i omówienie wyłonionych par (grup) na poziomie fonetyki, morfologii i semantyki wyłącznie w kontekście zapożyczeń romańskich.

Arabskie elementy w prozie historycznej Alfonsa X Mądrego
Celem niniejszego studium jest, z jednej strony, ukazanie tła historycznego Hiszpanii z drugiej połowy XIII wieku, silnie naznaczonej rekonkwistą, epoki pełnej kontrastów i dyskryminacji społecznych. Z drugiej strony, autor próbuje przestudiować wszystkie elementy morfoskładniowe i leksykalne obecne w literaturze historiograficznej króla, aby ukazać w ten sposób podejście monarchy do kultury arabskiej.

Key words: Arab, Spanish, Alfonso X the Wise

Słowa kluczowe: języka arabski, język hiszpański, Alfons X Mądry.

Wyrażanie prawdopodobieństwa w językach hiszpańskim i portugalskim za pomocą form trybu subjuntivo/conjuntivo – studium kontrastywne

Celem pracy jest zaproponowanie modelu analizy roli procesu wymiany modalnej form trybów indicativo i conjuntivo/subjuntivo w wyrażaniu przyzwolenia w języku hiszpańskim i portugalskim. Analiza jest przeprowadzona według tego samego schematu, osobno dla obu języków. Przykłady zostały pogrupowane np. zgodnie ze strukturą nierozdzielnych członów o znaczeniu modalnym. W celu przeprowadzenia analizy wykorzystuje się kryteria semantyczne, syntaktyczne i pragmatyczne, a mianowicie podkreśla się rolę stosunku mówiącego do treści wypowiedzi oraz koherencji modalnej

Le chien est sorti. Pies wyszedł / wychodził / był… Ale gdzie on właściwie jest? Kilka uwag na temat wyrażania rezultatywności w języku francuskim i polskim

Celem niniejszego artykułu jest pokazanie, w jaki sposób dwa języki o odmiennych systemach czasowo-aspektowych wyrażają rezultatywność. Punktem wyjścia jest przykład w języku francuskim zaczerpnięty z pracy badaczy genewskich, na podstawie którego autorka udowadnia, że rezultatywność niezależnie od rodzaju jest wyrażana niezmiennie przez czas passé camposé. Część druga, poświęcona językowi polskiemu, zawiera omówienie kontekstowych ekwiwalentów francuskiego przykładu, co pozwala potwierdzić tezę, że rezultatywność semantyczna jest wyrażana przez formę dokonaną czasu przeszłego, natomiast rezultatywność pragmatyczna przez formę niedokonaną, a także sformułować dodatkowe wnioski dotyczące doboru elementów leksykalnych, konstrukcji składniowych oraz interpretacji wypowiedzeń w zależności od kontekstu.

Wybrane językowe środki łagodzenia żądań w języku polskim i francuskim
Analizie zostały poddane wyrazy może/peut-être, trochę/un peu oraz należące do strategii łagodzących zwroty fatyczne, przeproszenia i usprawiedliwienia.
W obu językach środki te stanowią obudowę żądań. W języku francuskim można zauważyć mniejszy zakres stosowania trybu rozkazującego, wyrażającego żądania w sposób bezpośredni. Jest on zwykle zastępowany konstrukcjami pośrednimi, które dodatkowo wzbogaca się omawianymi środkami łagodzącymi