Autorka tego artykułu postawiła sobie zadanie omówienia pewnych aspektów recepcji prozy trzech rumuńskich pisarzy o żydowskich korzeniach: Iona Călugăru, Isaca Peltza i Ury’ego Benadora. Uważa, że aby rozumieć i analizować „marginalność” literatury pisanej przez rumuńskich pisarzy pochodzenia żydowskiego, trzeba zakwestionować model literatury narodowej oraz rolę rumuńskiego kontekstu historycznego, politycznego i ideologicznego w konstytuowaniu się literackiego kanonu. Autorka podkreśla fakt, że dzieła rumuńskich pisarzy o żydowskich korzeniach – mimo wartości literackiej – pozostają jeszcze „literaturą niewidzialną”. Temat został ujęty w perspektywie, jaką daje amerykański „nowy historyzm” i krytyka postkolonialna.

Etykiety i godności. Określanie inności w postkolonialnych krajach śródziemnomorskich
Celem artykułu jest próba odczytania wyjątkowo surowych i gwałtownych w swym literackim wyrazie powieści marokańskiego pisarza Drissa Chraïbiego, w szczególności Les Boucs (1955). Bezpardonowość jego pisarstwa staje się zrozumiała w kontekście manipulacyjnych i eufemistycznych dyskursów, przeciwko którym Chraïbi się zwraca. Podstawowym celem literackiego przedsięwzięcia, jaki można odnaleźć również u innych autorów północnoafrykańskich, jest znalezienie adekwatnej nazwy dla tożsamości lub uobecnienie jej nienazwanych wymiarów. W ten sposób pisarstwo tworzone zarówno w Maroku, jak i w warunkach imigracyjnych, decydujące się na wybór języka francuskiego jako środka wyrazu, próbuje przełamywać wielorakie ograniczenia związane z ciężarem lokalnej tradycji i z przeszłością kolonialną, ale także z „brzemieniem przyszłości”, jaki wnosi perspektywa modernizacji.

W niniejszym artykule poświęconym powieści Francesca Masali Il Parroco di Arasolè zbadano literacki sposób przedstawienia włoskiego „cudu gospodarczego” na Sardynii.
Punktem wyjścia dla Masali jest analiza antytetycznych pojęć: postęp – regres, niezmienność – przeobrażenie, zwyciężeni – przegrani. Pisarz pokazuje, w jaki sposób nowe warunki gospodarcze wpłynęły na społeczeństwo włoskie oraz jak jednostki starają się do nich dostosować, a także konsekwencje tych wyborów w wymiarze osobistym i społecznym

Autorka szkicu koncentruje się na problemie gry aktorskiej w pierwszym okresie odrodzenia teatru w Italii w XVI wieku. Analizując m.in. traktat A. Ingegneriego, dialog L. de’Sommiego i inne świadectwa poświęcone ówczesnej praktyce scenicznej, nakreśla zasadnicze cechy wyróżniające grę aktorską epoki zarówno w kontekście teatru wysokiego, jak i komedii dell’arte. W teatrze dworskim słowo poetyckie i dekoracje odgrywały rolę niepomiernie większą niż w teatrze zawodowych komediantów i miały częściowo rekompensować skromniejsze umiejętności aktorskie odtwórców ról wywodzących się spośród dworzan. Komedia dell’arte kładła z kolei nacisk na profesjonalizm aktorów, podczas gdy rola dekoracji była bardzo ograniczona. Pomino tych różnic zasadnicze założenia na temat gry aktorskiej okazują się wspólne dla obu rodzajów teatru.

Artykuł podejmuje temat obecności w brazylijskiej historii europejskich imigrantek zwanych „polacas” oraz wskazuje na ich przedstawienia w literaturze. Wprowadza rozróżnienie między dwoma typami kobiecymi – uprowadzoną do domu publicznego Żydówką oraz dobrowolną imigrantką z terenów wschodniej Europy – i odnosi dotyczące ich stereotypy do obrazu mulatki, elementu obecnego już wcześniej w brazylijskiej kulturze. Rozważa istniejące między nimi podobieństwa i różnice, kształtowane przez patriarchalistyczny dyskurs, oraz podejmuje próbę analizy ich literackich wizerunków