Obrazy miejskiego życia w twórczości Iona Călugăru, Isaca Peltza i Ury’ego Benadora. Aspekty ich recepcji
Autorka tego artykułu postawiła sobie zadanie omówienia pewnych aspektów recepcji prozy trzech rumuńskich pisarzy o żydowskich korzeniach: Iona Călugăru, Isaca Peltza i Ury’ego Benadora. Uważa, że aby rozumieć i analizować „marginalność” literatury pisanej przez rumuńskich pisarzy pochodzenia żydowskiego, trzeba zakwestionować model literatury narodowej oraz rolę rumuńskiego kontekstu historycznego, politycznego i ideologicznego w konstytuowaniu się literackiego kanonu. Autorka podkreśla fakt, że dzieła rumuńskich pisarzy o żydowskich korzeniach – mimo wartości literackiej – pozostają jeszcze „literaturą niewidzialną”. Temat został ujęty w perspektywie, jaką daje amerykański „nowy historyzm” i krytyka postkolonialna.

Etykiety i godności. Określanie inności w postkolonialnych krajach śródziemnomorskich
Celem artykułu jest próba odczytania wyjątkowo surowych i gwałtownych w swym literackim wyrazie powieści marokańskiego pisarza Drissa Chraïbiego, w szczególności Les Boucs (1955). Bezpardonowość jego pisarstwa staje się zrozumiała w kontekście manipulacyjnych i eufemistycznych dyskursów, przeciwko którym Chraïbi się zwraca. Podstawowym celem literackiego przedsięwzięcia, jaki można odnaleźć również u innych autorów północnoafrykańskich, jest znalezienie adekwatnej nazwy dla tożsamości lub uobecnienie jej nienazwanych wymiarów. W ten sposób pisarstwo tworzone zarówno w Maroku, jak i w warunkach imigracyjnych, decydujące się na wybór języka francuskiego jako środka wyrazu, próbuje przełamywać wielorakie ograniczenia związane z ciężarem lokalnej tradycji i z przeszłością kolonialną, ale także z „brzemieniem przyszłości”, jaki wnosi perspektywa modernizacji.

Rozbite społeczeństwo: postęp na Sardynii w powieści Il Parroco di Arasolè Francesca Masali
W niniejszym artykule poświęconym powieści Francesca Masali Il Parroco di Arasolè zbadano literacki sposób przedstawienia włoskiego „cudu gospodarczego” na Sardynii.
Punktem wyjścia dla Masali jest analiza antytetycznych pojęć: postęp – regres, niezmienność – przeobrażenie, zwyciężeni – przegrani. Pisarz pokazuje, w jaki sposób nowe warunki gospodarcze wpłynęły na społeczeństwo włoskie oraz jak jednostki starają się do nich dostosować, a także konsekwencje tych wyborów w wymiarze osobistym i społecznym

Słowo i gest : kilka uwag o technice recytacyjnej we włoskim teatrze XVI wieku
Autorka szkicu koncentruje się na problemie gry aktorskiej w pierwszym okresie odrodzenia teatru w Italii w XVI wieku. Analizując m.in. traktat A. Ingegneriego, dialog L. de’Sommiego i inne świadectwa poświęcone ówczesnej praktyce scenicznej, nakreśla zasadnicze cechy wyróżniające grę aktorską epoki zarówno w kontekście teatru wysokiego, jak i komedii dell’arte. W teatrze dworskim słowo poetyckie i dekoracje odgrywały rolę niepomiernie większą niż w teatrze zawodowych komediantów i miały częściowo rekompensować skromniejsze umiejętności aktorskie odtwórców ról wywodzących się spośród dworzan. Komedia dell’arte kładła z kolei nacisk na profesjonalizm aktorów, podczas gdy rola dekoracji była bardzo ograniczona. Pomino tych różnic zasadnicze założenia na temat gry aktorskiej okazują się wspólne dla obu rodzajów teatru.

„Polaca” (Polka) – mulatka na opak?
Artykuł podejmuje temat obecności w brazylijskiej historii europejskich imigrantek zwanych „polacas” oraz wskazuje na ich przedstawienia w literaturze. Wprowadza rozróżnienie między dwoma typami kobiecymi – uprowadzoną do domu publicznego Żydówką oraz dobrowolną imigrantką z terenów wschodniej Europy – i odnosi dotyczące ich stereotypy do obrazu mulatki, elementu obecnego już wcześniej w brazylijskiej kulturze. Rozważa istniejące między nimi podobieństwa i różnice, kształtowane przez patriarchalistyczny dyskurs, oraz podejmuje próbę analizy ich literackich wizerunków