Niniejszy artykuł jest wynikiem ustaleń rzeczywistego stanu Związku Artystów Scen Polskich (ZASP) w zakresie strategicznym w obszarze Organizacji Zbiorowego Zarządzania (OZZ). Zamysłem autorki było pokazanie formalnych i rzeczywistych uregulowań, które w faktyczny sposób określają ramy działalności ZASP, definiując ją jako OZZ.

W niniejszym artykule pragnę się zająć kwestią tożsamości instytucji, zastanowić się nad tym, co znaczy być „domem dla kultury”, czy zasadne jest myślenie o instytucji prowadzącej działalność kulturalną jako o podmiocie kultywującym wartości związane z ideą „domowości”.
Nowa sytuacja ustrojowa, jaka nastała po 1989 roku, zmieniła ramy strukturalne i sposób funkcjonowania podmiotów prowadzących działalność kulturalną. Nowe czasy przejawiły się m.in. w nazewnictwie: dawne domy kultury przemianowano na centra kultury, ośrodki animacji. Warto się zastanowić, czy słusznie zanegowano koncepcję „domu dla kultury”, uznając ją za wymysł i symbol minionego półwiecza, z pominięciem tych odniesień, które wiążą się z domem społecznym – ukształtowanym w okresie dwudziestolecia międzywojennego modelem placówki kulturalnej.

Kultura tradycyjna a kultura współczesna
Pojęcie kultury bywa definiowane na wiele różnych sposobów. Rozmiar zagadnienia sprawia, iż poszczególne charakterystyki zwykle skupiają się tylko na wybranych jej aspektach. „Cokolwiek jednak byśmy nie myśleli na ten temat, jakkolwiek byśmy ją definiowali, kultura jest zawsze formą stosunku człowieka do samego siebie, do ludzi i do świata; jest poszukiwaniem formy” – pisze Janusz St. Pasierb. Kwestią wspólną wszystkim definicjom pozostaje fakt bezpośredniego oddziaływania tworów kultury na ludzkie życie.
Unikając tworzenia kolejnej definicji, istotne dla dalszych rozważań jest poczynienie pewnego rozróżnienia. Należy oddzielić, podążając za Pasierbem, pojęcia kultury współczesnej i kultury tradycyjnej. Jednocześnie przez termin „kultura” będę rozumieć wszelką duchową aktywność zarówno w sferze myśli, jak i wytworów materialnych

W dniach 4–6 czerwca 2007 roku odbyło się w Kazimierzu inauguracyjne spotkanie Forum Akademickich Ośrodków Kształcenia Animatorów i Menedżerów Kultury. Organizatorem konferencji był Zakład Pedagogiki Kultury UMCS. Obradowano – dzięki uprzejmości burmistrza miasta Kazimierza – w siedzibie kazimierskiego Domu Kultury.

Najnowsza książka dr. hab. Piotra Glińskiego, profesora Uniwersytetu w Białymstoku, powstała w wyniku projektu badawczego Style działań organizacji pozarządowych w Polsce. Grupy interesu czy pożytku publicznego? Przedsięwzięcie, którym kierował autor, było realizowane od maja 2003 do listopada 2005 roku w Instytucie Filozofii i Socjologii PAN.

W roku akademickim 2005/2006 przypadł mi w udziale zaszczyt (i trudny obowiązek) prowadzenia w Instytucie Spraw Publicznych UJ seminarium magisterskiego. Początek moich spotkań z grupą – jak to zapewne zwykle bywa – był poświęcony wzajemnemu poznawaniu się. Ja chciałam się zorientować, jacy są studenci, którzy zapisali się na moje seminarium. Oni zaś zapisali się jedynie na podstawie podanego tematu (Muzealnictwo. Kultura organizacyjna) i zapewne również chcieli się przekonać, z kim mają do czynienia. W czasie tych wstępnych rozmów zorientowałam się, że będę miała przyjemność pracować z inteligentnymi młodymi ludźmi, którzy są chętni do pracy oraz pełni zapału i przekonania o tym, że praca „w kulturze” jest ważna. Oni z kolei wyrazili pewien niedosyt wiedzy związanej z dziedziną podaną w temacie seminarium – z muzealnictwem i  wystawiennictwem. Chodziło im zarówno o wiedzę teoretyczną, jak i praktyczną. W końcu – od słowa do słowa – zgodziliśmy się, że chcemy podjąć się wspólnie zadania zorganizowania wystawy. Ja  sama, mając doświadczenia w organizacji wystaw (przede wszystkim muzealnych), mogłam się nimi podzielić (Knowledge is for sharing) i mogłam w tej dziedzinie stać się swego rodzaju przewodnikiem i wsparciem dla młodych adeptów zarządzania kulturą

Często w życiu bywa tak, że z luźno rzuconej propozycji, wydawałoby się rzuconej ot tak sobie, rodzi się poważna sprawa. Jest zima, rok 2006, grupa dziesięciorga studentów IV roku zarządzania kulturą spotyka się na cotygodniowym seminarium magisterskim. Godzina i trzydzieści minut rozmowy na tematy dotyczące zagadnień związanych z pracami dyplomowymi, do czego będą się odnosić i jaka treść będzie się na nie składać. Omawianie, dyskutowanie, rozważanie, proponowanie i jeszcze raz omawianie... burza mózgów.

Od 31 maja do 2 czerwca 2007 roku w Göteborgu odbyło się 15. jubileuszowe Zgromadzenie Generalne ENCATC (European Network of Cultural Administration Training Centre), Sieci, której Uniwersytet Jagielloński jest członkiem niemal od samego początku jej istnienia. Zrzesza ona ponad 130 członków, w tym 4 instytucje z Polski. Oprócz UJ pełnymi członkami są również Międzynarodowe Centrum Kultury z Krakowa oraz Narodowe Centrum Kultury z Warszawy. Członkiem stowarzyszonym jest natomiast Dolnośląska Wyższa Szkoła Służb Publicznych „Asesor” z Wrocławia.

Od roku akademickiego 1996/1997 są prowadzone studia licencjackie, kierunek: zarządzanie i marketing, specjalność: zarządzanie kulturą, a od roku 1999/2000 zostały uruchomione 2-letnie uzupełniające studia magisterskie. W roku akademickim 2006/2007 zarządzanie kulturą studiowało na studiach stacjonarnych magisterskich 174 osoby, na studiach niestacjonarnych magisterskich – 52 osoby, na studiach II stopnia stacjonarnych – 21 osób, na studiach II stopnia niestacjonarnych – 12 osób