Badania empiryczne nad percepcją obcojęzycznej wymowy przez rodzimych użytkowników danego języka, prowadzone od lat w krajach przyjmujących duże grupy imigrantów, takich jak Wielka Brytania, Stany Zjednoczone i Australia (np. Kalin i Rayko 1978; Lippi-Green 1997; Munro et al. 2006), pozwoliły na sformułowanie wielu międzykulturowych uogólnień dotyczących tego zjawiska. Na przykład Lindemann (2002, 2010) twierdzi, że postawy wobec cudzoziemców, kształtowane przez stereotypy i uprzedzenia kulturowe, odgrywają kluczową rolę w rozumieniu akcentowanej wymowy. Często podkreśla się również (np. Said 2006; Lev-Ari i Keysar 2010), że silny obcy akcent ma negatywny wpływ na postrzeganie cech mówiącego, takich jak wiarygodność, wykształcenie czy inteligencja. Co więcej, jak pokazuje Lippi-Green (1997), negatywna ocena akcentowanej mowy często prowadzi do dyskryminacji cudzoziemców. Współczesna Polska, gdzie obcokrajowcy mówiący po polsku ciągle jeszcze należą do rzadkości, stanowi ciekawy i do tej pory niezbadany obszar, na którym można dokonać weryfikacji prawdziwości powyższych twierdzeń w odniesieniu do relacji między kulturowymi uprzedzeniami Polaków a ich ewaluacją właściwości obcego akcentu oraz cech intelektualno-osobowościowych przypisywanych cudzoziemcom mówiącym po polsku. Niniejszy artykuł stanowi opis eksperymentu, w którym 40 polskich studentów oceniało 11 nagrań polszczyzny z obcym akcentem pod względem wymienionych dwóch grup cech. Głównym celem badania była próba określenia, czy stereotypy kulturowe oraz obecność informacji dotyczącej narodowości mówiącego ma wpływ na oceny dokonywane przez słuchających. Uzyskane wyniki wskazują, że narodowość mówiących nie wpływa znacząco na ocenę cech ich akcentu (tj. jego zrozumiałość, stopień nasilenia obcego akcentu i estetykę brzmienia). Związek taki zachodzi jednak w przypadku ewaluacji cech intelektualno-osobowościowych cudzoziemców, na którą, do pewnego stopnia, wpływa informacja dotycząca narodowości mówiącego oraz uprzedzenia kulturowe słuchających.