Przedmiotem artykułu jest wpływ szyku wyrazów i prozodii na znaczenie konstrukcji z przysłówkami oceniającymi w języku polskim. W polskiej literaturze na temat przysłówków często przyjmuje się, że pozycja przysłówków „właściwych”, w odróżnieniu od metatekstowych partykuł (czasami formalnie z nimi identycznych), nie odgrywa istotnej roli semantycznej. Istnieje jednak pewna podklasa wyrażeń, które mają pod tym względem właściwości podobne do partykuł – chodzi mianowicie o przysłówki zorientowane na podmiot, w tym przysłówki oceniające, będące przedmiotem tego artykułu.
Artykuł podzielono na dwie części. W części pierwszej wprowadzona została kategoria przysłówków oceniających, po czym na podstawie analizy niejednoznaczności semantycznej zawierających je zdań została omówiona ich reprezentacja syntaktyczno-semantyczna oraz struktura prozodyczna i komunikacyjna. Celem sekcji drugiej części drugiej artykułu jest ukazanie powszechności omawianego zjawiska na podstawie wybranych danych korpusowych, a także omówienie, z jednej strony, najbardziej charakterystycznych wykładników składniowych i leksykalnych wskazujących na poszczególne interpretacje, a z drugiej, możliwej dwuznaczności struktur o tym samym szyku i rozkładzie akcentowym. Przedmiotem rozważań w sekcji trzeciej jest status leksykalny wyrażeń zajmujących różne pozycje składniowe; prezentowane podejście w tej kwestii zostaje przy tym skonfrontowane z poglądami wyrażanymi w literaturze przedmiotu.
