Artykuł ma na celu zbadanie środków językowych używanych w języku transfobicznym zaobserwowanym w internecie. Analizie poddane zostały języki angielski i polski, ponieważ obydwa umożliwiają ich użytkownikom bezpośrednie i pośrednie sposoby dyskryminowania na tle transfobicznym, język polski zdaje się jednak umożliwiać bardziej zauważalny sposób ze względu na obecny w nim rodzaj gramatyczny. W artykule omówiono dwanaście przykładów komunikacji internetowej, korzystając z metodologii krytycznej analizy dyskursu i teorii queer. Na podstawie analizy materiału empirycznego w artykule wykazano, że chociaż transofobia realizowana jest głównie poprzez wybory  leksykalne danego nadawcy, nie zawsze jest ona bezpośrednia (tj. opiera się na obelgach i atakach na osobę transpłciową), lecz często bywa pośrednia (tj. polega na użyciu niewłaściwych zaimków osobowych zarówno w języku angielskim, jak i polskim, czy też na użyciu niewłaściwego rodzaju gramatycznego w języku polskim). Ponadto pomimo że transfobia widoczna w języku nie zawsze jest zamierzona przez osobę mówiącą, wciąż może być uznana za dyskryminującą.

W artykule omawia się funkcje segmentu to w zdaniach względnych, zdaniach okolicznikowych i pytaniach uzupełnienia. Wykazuje się, że segment ten w wymienionych typach zdań odpowiada co najmniej trzem różnym jednostkom. Pierwsza z nich wskazuje, że mamy do czynienia ze zdaniem względnym niedefiniującym, ale koniecznie powiązanym semantycznie z treścią zdania głównego; co więcej, powoduje, iż zdania takie są akceptowalne, mimo niepoprawnej budowy składniowej. Najprawdopodobniej ten sam element może być dołączony – jako wyzwalacz presupozycji – do spójnika wprowadzającego zdanie okolicznikowe miejsca i czasu. Druga jednostka to wykładnik nawiązania, być może związany z presupozycją pragmatyczną, obecna w pytaniach uzupełnienia i w zdaniach względnych utożsamiająco-uogólniających. Trzecia jednostka natomiast, pojawiająca się w pytaniach, przekształca je w pytania retoryczne lub tetyczne. O ile ta ostatnia jednostka ma status wyrazu, o tyle wykładnik nawiązania wykazuje wszelkie własności wiązane z klitykami. Status pierwszej jednostki jest problematyczny, jako że wykazuje zarówno cechy klityki, jak i afiksu.