Segment się jest formalnym wykładnikiem w heterogenicznej grupie konstrukcji rozciągającej się od zwrotnych sensu stricto (widzi się = widzi siebie) do bezosobowych (mówi się). Dostrzeżenie tej składniowej i semantycznej różnorodności doprowadziło do usunięcia obecnej niegdyś w gramatykach języka polskiego „strony zwrotnej” z nowszych opisów polszczyzny. W niniejszym artykule omawiamy konstrukcje tradycyjnie określane jako medialne (ciasto się łatwo kroi itp.). Przedstawiamy mapę semantyczną reprezentowanych w polszczyźnie konstrukcji medialnych, następnie analizujemy ich strukturę argumentową. Pokazujemy, że większość konstrukcji medialnych (poza antykauzatywnymi) nie zmienia struktury argumentowej leksemu i że powstają one w wyniku tak zwanych operacji morfosyntaktycznych (w odróżnieniu od morfoleksykalnych). Można je więc usytuować w ramach kategorii strony, obok passivum. Jednocześnie dowodzimy, że konstrukcje medialne nie są odmianą passivum: zarówno konstrukcje bierne, jak i medialne reprezentują „deagentywizację” (agent-backgrounding), w obu wypadkach chodzi jednak o różne rodzaje deagentywizacji. 

Przedmiotem artykułu jest teoria fonologii laryngalnej zaprezentowana w pracy Cyrana (2014), czyli relatywizm laryngalny. Podejście to opiera się na założeniu, iż spółgłoski sonorne oraz samogłoski nie mają specyfikacji fonologicznej ze względu na dźwięczność – w ich przypadku ma ona zawsze charakter jedynie fonetyczny. Głównym elementem jest zatem interpretacja fonetyczna wyniku komputacji fonologicznej – to właśnie wówczas fonetyczna dźwięczność przenika na sąsiadujące segmenty. W niniejszej, pierwszej części artykułu ocenie podlega potencjał generatywny teorii zakładającej relatywizm laryngalny, a zasada jej działania porównana zostaje z wcześniejszymi analizami. Podjęta zostaje również kwestia wpływu jednostek fonologicznych pozbawionych substancji.

Tematem artykułu jest związek znaczenia leksykalnego i procesu zapożyczania leksykalnego. Prezentuje on analizę pól semantycznych wszystkich poświadczonych zapożyczeń niemieckich w historii pisanej/standardowej (literackiej) polszczyzny na podstawie klasyfikacji używanej pierwotnie do porównania typologicznego (Haspelmath and Tadmor 2009c). W artykule dokonano, po pierwsze, porównania wyników z klasyfikacją prawdopodobieństwa zapożyczeń opracowaną na podstawie studiów typologicznych (Tadmor 2009). Widoczne różnice w stosunku do niej wskazują na potrzebę skorzystania w analizie związku znaczenia i procesu zapożyczania zarówno z podejścia onomazjologicznego, jak i semazjologicznego. Po drugie, rezultaty porównano z impresjonistycznymi sądami na temat pól znaczeniowych niemieckich zapożyczeń w języku polskim. Chociaż większość tradycyjnie wyróżnianych pól semantycznych jest dobrze poświadczona, nie brak również innych ważnych pól, które są dowodem na to, że niemieckie zapożyczenia nie ograniczają się wyłącznie do specjalistycznych terminów fachowych. Analizę będącą przedmiotem tego artykułu podzielono ponadto ze względu na: a) różne okresy czasowe zapożyczeń oraz b) lepsze lub słabsze ich udokumentowanie. Badania wykazały, że niektóre pola semantyczne są typowe tylko dla pewnych okresów czasowych, podczas gdy występowanie innych należy uznać na przestrzeni czasu za stabilne. Dla niektórych pól znaczeniowych charakterystyczna jest wysoka frekwencja słabo poświadczonych zapożyczeń, co sugerowałoby, że niektóre z pól semantycznych są podatne na bogatsze ilościowo, ale mniej intensywne kontakty językowe.