Celem artykułu jest omówienie zjawiska dotyczącego wymienności występowania dwóch elementów znaczeniowych w rdzeniach czasownikowych (manner/result complementarity, Levin i Rappaport Hovav 1991, 2006). Jako model badawczy została przyjęta analiza znaczenia leksykalnego, zakładająca dekompozycję na predykaty pierwotne, która determinuje strukturę składniową na poziomie pogranicza leksykonu i składni. Głównym założeniem wspomnianej restrykcji jest możliwość leksykalizacji przez dany rdzeń czasownikowy tylko jednego elementu znaczenia. Ograniczenie to z jednej strony wpływa na charakterystykę składniową klas czasowników, z drugiej zaś pozwala na wyjaśnienie tej charakterystyki. Analiza polskich przykładów jest spojrzeniem na wspomniane zjawisko językowe z perspektywy innego języka celem weryfikacji reguł leksykalnych przedstawionych przez Levin i Rappaport Hovav (2006, 2013). Jako element dyskusji została również omówiona relacja pomiędzy wykładnikami morfologicznymi rezultatu czynności w formie przedrostków czasownikowych a semantycznym elementem celu charakteryzującym polskie czasowniki rezultatywne.

Przedstawiony w artykule opis semantycznych uwarunkowań swobodnego szyku składników fraz nominalnych w języku chińskim jest dla autorów podstawą twierdzenia, że język ten nie posiada składniowej kategorii DP. Rozszerzając analizę na wykładnik liczby mnogiej -men, autorzy łączą określoność fraz zawierających ten wykładnik oraz interakcje między semantyką liczby mnogiej i referencji określonej -men z jego statusem klasyfikatora, a także z brakiem projekcji składniowej DP w języku chińskim. Również własności przydawek dzierżawczych w chińskich frazach nominalnych sugerują brak kategorii DP w gramatyce języka chińskiego. Artykuł zawiera również semantyczny opis niektórych różnic w porządku linearnym składników fraz nominalnych pomiędzy językiem chińskim i językiem serbsko-chorwackim, również pozbawionym składniowej kategorii DP.

Artykuł jest poświęcony dziejom polskiej leksykografii od jej średniowiecznych początków do czasów obecnych. Pierwszy ważny okres jej historii to wiek XVI, kiedy opublikowano zarówno praktyczne słowniczki przeznaczone do nauki łaciny, jak i obszerny słownik łacińsko-polski. Najważniejsze dzieła polskiej leksykografii powstały w okresie rozbiorów. Były to: sześciotomowy Słownik języka polskiego Samuela Lindego (1807–1814) i ośmiotomowy Słownik warszawski (1900–1927) Jana Karłowicza, Adama Antoniego Kryńskiego i Władysława Niedźwiedzkiego. Po drugiej wojnie światowej zespół kierowany przez Witolda Doroszewskiego przygotował trzeci wielki słownik polszczyzny (1958–1969). Stał się on punktem wyjścia dla innych polskich słowników.