Niniejszy artykuł ma na celu omówienie znaczeń konotacyjnych zdrobnień w języku polskim, występujących w różnych typach tekstów literackich, w tym w opowiadaniach dla dzieci, jak również opowiadaniach, dramatach i wierszach adresowanych do czytelników dorosłych. Na ich podstawie autorka artykułu próbuje pokazać, iż znaczenia konotacyjne zdrobnień występują znacznie częściej niż znaczenia denotacyjne. Artykuł omawia niektóre teoretyczne aspekty znaczenia zdrobnień. Po krótkiej analizie prototypowych znaczeń zdrobnień omówione są zagadnienia polisemii i klasyfikacja znaczeń zdrobnień na podstawie prac Taylora (1995). W dalszej kolejności przedstawiona jest koncepcja Jurafsky’ego (1996) dotycząca uniwersalnego podziału znaczeń zdrobnień oraz podział deminutywów na trzy typy zaproponowana przez Heltberg (1964). Artykuł zamyka omówienie znaczeń polskich zdrobnień zidentyfikowanych w analizowanych tekstach, w tym w szczególności znaczeń konotacyjnych.

Niniejszy artykuł ma na celu analizę czterech morfemów neoklasycznych super, ekstra, mega i hiper, spełniających funkcję zarówno przedrostków, jak i samodzielnych jednostek leksykalnych występujących we współczesnym języku polskim. Analiza przeprowadzona jest na podstawie danych językowych zgromadzonych w Narodowym Korpusie Języka Polskiego. Jednym z celów jest analiza morfemów pod kątem ustalenia ich funkcji składniowych i przedstawienia wyników ilościowych, tj. podania liczby przykładów występowania morfemów jako samodzielnych jednostek lub jako członów związanych – pisanych łącznie lub z użyciem łącznika. Kolejnym celem analizy jest uzyskanie wyników jakościowych, tj. odnotowanie wszystkich wyrazów powstałych z wykorzystaniem badanych morfemów występujących w korpusie zrównoważonym NKJP, włączając hapax legomena, tzn. wyrazy występujące tylko raz w badanym korpusie. Celem analizy semantycznej jest przyporządkowanie dokładnego znaczenia każdemu przypadkowi użycia morfemu oraz wyciągnięcie Publikacja objęta jest prawem autorskim. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i rozpowszechnianie zabronione. W celu oszacowania produktywności morfemów związanych (przedrostków) wykorzystana jest metoda obliczania produktywności Baayena (1992: 109–149) oraz metoda badania opłacalności procesu morfologicznego Bauera (2001). Wnioski płynące z przeprowadzonych analiz rzucają światło na zjawiska zachodzące we współczesnej polszczyźnie.

Z „Dictionárza” Marcina Paszkowskiego opublikowano dotąd jedynie wyrazy polskie. Nie dokonano natomiast redakcji ich tureckich odpowiedników, mimo iż dwóch badaczy (Ananiasz Zajączkowski 1938 i Stanisław Stachowski 1989) podjęło się tego zadania. Artykuł omawia i wyjaśnia powody takiej sytuacji oraz sugeruje sposób wykorzystania tego źródła.