Kontekst składniowy ma w polszczyźnie wpływ na wystąpienie dopełniacza jako członu syntaktycznie zależnego zarówno od liczebnika, jak i od operatora negacji. Składniki z przypadkiem, który jest nosicielem funkcji semantycznej, blokują strukturalny dopełniacz przyliczebnikowy, jak również strukturalny dopełniacz w kontekstach składniowych z negacją. Zjawisko to często jest ujmowane w kategoriach opozycji przypadka strukturalnego i semantycznego/konkretnego (Chomsky 1981, 1986; Babby 1987), w ramach której charakter przypadka (strukturalny lub semantyczny/konkretny) określa jego wykładniki morfologiczne. Zwykle zakłada się, że danej frazie nominalnej jest przypisany jeden przypadek. Niniejszy artykuł przedstawia nową analizę, w której fraza nominalna może w trakcie derywacji składniowej otrzymać dowolną liczbę wartości cechy przypadka. W przypadku konfliktu wartości przypadka skumulowanych na jednym składniku decyzja, która z przypisanych wartości przypadka otrzyma wykładnik morfologiczny, zapada w komponencie poskładniowym na podstawie algorytmu wartościującego przypadki. Autorka stawia tezę, że niektóre przypadki są nacechowane leksykalnie, co prowadzi do ich projekcji w derywacji składniowej i obecności w rdzeniu konstrukcji nominalnej zawierającej liczebnik główny. Autorka wiąże tę właściwość polskich liczebników głównych z ich niepełną gramatykalizacją. Przedstawiona analiza umożliwia spójny opis alternacji przypadka członu syntaktycznie zależnego od liczebnika oraz od wykładnika negacji zdaniowej w różnych klasach kontekstów składniowych, jak również pozwala na nowe spojrzenie na rolę kategorii przypadka w języku.

Niniejszy artykuł analizuje procesy wypływające na głoski przedniojęzykowe w języku kaszubskim w ramach teorii Fonologii Leksykalnej. Proces palatalizacji głosek przedniojęzykowych w języku kaszubskim powoduje zmianę //t d s z// w miękkie /ts’ dz’ s’ z’/. Ponieważ w inwentarzu powierzchniowym głosek kaszubskich nie ma miękkich, tzn. spalatalizowanych spółgłosek przedniojęzykowych, artykuł dowodzi, że procesowi palatalizacji towarzyszy proces twardnienia, który zachodzi niezależnie od kontekstu. Ponadto proponowana analiza //s z// dowodzi, że w kaszubskim występuje proces DOY (Duke-of-York gambit), polegający na zmianie spółgłoski reprezentacji głębokiej, twardego //s// do miękkiego /s’/, a następnie z powrotem do twardego [s] w reprezentacji powierzchniowej. Ponadto analiza przymiotników w języku kaszubskim i brak palatalizacji //t d// pomimo obecności kontekstu i granicy morfemów pokazuje, że w języku kaszubskim istnieją dwa poziomy derywacji. Palatalizacja spółgłosek przedniojęzykowych zachodzi na poziomie 1, a zmiękczenie miękkopodniebiennych – na poziomie 2. Formacja rzeczowników dokonuje się na poziomie 1. Na poziomie 1 do przymiotników przyłączają się morfemy derywacyjne, a aplikacja morfemów fleksyjnych ograniczona jest do poziomu 2. Proponowana analiza dowodzi także, że morfem przymiotnikowy //-i// dodawany w komponencie cyklicznym nie pojawia się w inwentarzu powierzchniowym z powodu aplikacji reguły usunięcia samogłoski.

W niniejszym artykule zostały przedstawione dane przemawiające za tym, że element struktury zdaniowej, tradycyjnie analizowany w języku tureckim jako rdzeń kodujący czas gramatyczny T(ense)0, jest w istocie realizacją kategorii trybu (Mood-head), w którym jest kodowana modalność epistemiczna/tryb przypuszczający. Takie ujęcie pozwala wyjaśnić pewne zjawiska towarzyszące tzw. zawieszonej afiksacji (Suspended Affixation), a także możliwe kombinacje kumulowania afiksów w tureckim, przy jednoczesnym zachowaniu hierarchii kategorii czasu, trybu i aspektu. Przedstawiona analiza umożliwia ponadto wyjaśnienie zachowania partykuł pytajnych (Q-particles), interakcji czasownika z rdzeniem negacji zdaniowej, ograniczeń zagnieżdżania składników oraz opcjonalności morfologicznych wykładników związku zgody. Z punktu widzenia teorii języka artykuł stanowi wkład w debatę nad inwentarzem projekcji funkcyjnych. Autorka wysuwa wniosek, że obecność projekcji składniowej czasu gramatycznego (TP) w strukturze zdaniowej nie jest uniwersalna, i rozważa jego szersze implikacje.