Składni konstrukcji nominalnych poświęcono dotychczas niewiele uwagi w szybko rozwijającej się literaturze z dziedziny lingwistyki migowej. W Polsce nie przeprowadzono dotąd niemal żadnych badań dotyczących tego tematu. Celem niniejszego artykułu jest zaprezentowanie opisu składni konstrukcji nominalnych polskiego języka migowego (PJM), czyli wizualno-przestrzennego języka używanego przez Głuchych w Polsce, odmiennego od polszczyzny pisanej/mówionej zarówno pod względem diachronicznym, jak i synchronicznym. Najważniejszym założeniem referowanego tu badania – odróżniającym je od wielu innych prac dotyczących składni języków migowych – jest wykorzystanie obszernego materiału empirycznego. Na potrzeby niniejszego studium autorzy dokonali przeglądu próby materiału wideo pochodzącego z pierwszego i jedynego korpusu PJM, który jest obecnie tworzony na Uniwersytecie Warszawskim. Wnikliwa analiza pozwoliła na opracowanie typologii konstrukcji nominalnych w PJM – zawierających zarówno przymiotniki, jak i inne modyfikatory. Niniejszy artykuł przedstawia generalizacje dotyczące szyku wyrażeń nominalnych, wyłaniające się z przestudiowanych danych. Autorzy zauważają, że przymiotniki w PJM mają tendencję do występowania w postpozycji względem rzeczownika głównego, podczas gdy inne modyfikatory (takie jak liczebniki lub elementy dzierżawcze) zazwyczaj poprzedzają rzeczownik. Dodatkowo autorzy dokonują analizy porównawczej owych wniosków z danymi dla konstrukcji nominalnych występujących w mówionej polszczyźnie, pozyskanymi z Narodowego Korpusu Języka Polskiego.

Artykuł przedstawia analizę zmian palatalizacyjnych w języku polskim, według której palatalizacje są wynikiem integracji cech autosegmentalnych ze spółgłoskami kończącymi tematy fleksyjne odpowiednich klas deklinacyjnych. Pierwsza część artykułu jest poświęcona kwestii przebiegu i efektów samej integracji cech. W części drugiej podejmuję kwestię tego, w jaki sposób dane cechy stają się częścią reprezentacji fonologicznych. Postuluję, iż autosegmenty, o których mowa, są fonologicznymi częściami zasad realizujących konkretne kategorie fleksyjne w języku polskim. W ostatniej części artykułu podejmuję kwestie dystrybucji końcówek  i/y /i~/ oraz  e /E/ realizujących celownik i miejscownik jednej z omawianych klas. Wykazuję przy tym, iż podejście przedstawione w sekcjach 3 i 4 artykułu przewiduje dystrybucję wspomnianych końcówek bardziej adekwatnie niż standardowe podejście przedstawione przez Gussmanna (2007).