Ustawodawca, kreując instytucję sekretarza gminy, stworzył swoistego pomocnika wójta, stojącego na straży prawidłowego funkcjonowania urzędu gminy i bezpośrednio mu podległego. Niniejszy artykuł ma na celu ukazanie roli, jaką sekretarz zajmuje w gminie, ze szczególnym zwróceniem uwagi na konstrukcje prawne dotyczące zajmowanego przez niego stanowiska. Ponadto podjęta została próba podziału i klasyfikacji zadań wykonywanych w praktyce przez sekretarza gminy

Celem artykułu jest przeprowadzenie analizy ceł i opłat o równoważnym cłom skutku, które pobierane są przez organy celne w związku z przepływem towarów przez granicę celną. Pod względem funkcjonalnym oba typy świadczeń są zarazem podobne, jak i różne od siebie. Istotną, a zarazem charakterystyczną cechą cła jest to, iż obliczane i pobierane jest przez uprawnione do tego organy celne od podmiotów przywożących (wywożących) towary z państw nienależących do unii celnej, na podstawie taryfy cel46 Różnice i podobieństwa między cłami a opłatami o skutku równoważnym do ceł RAP 2018 (4) nej. Przeprowadzona analiza orzecznictwa TS wykazała istotne różnice i podobieństwa pomiędzy cłem a opłatami o równoważnym cłom skutku. Świadczeń tych nie należy zaliczać do danin publicznych. Pobierane są tylko od wybranej grupy towarów, przez co nie posiadają cechy powszechności, która charakterystyczna jest dla danin publicznych. Podobnie jak cła są jednostronnie nakładane przez państwa członkowskie, stanowiąc obciążenie obrotu towarowego z zagranicą, przez co wpływają na ceny przywożonych towarów. Służą reglamentowaniu obrotu towarowego z zagranicą oraz ochronie rynku krajowego. Przeprowadzone badania wykazały również, że opłaty o równoważnym cłom skutku mają uzupełniający charakter w stosunku do ceł. Oznacza to, że opłaty powiązane zostały z instytucją cła w ten sposób, iż posiadają formę klasycznych ceł, a jeśli nadano im inną nazwę, prowadzą do takich samych dyskryminacyjnych lub protekcjonistycznych rezultatów jak cła.

Artykuł poświęcony został analizie wpływu regulacji (zasad) konstytucyjnych na proces stosowania prawa UE przez organy władzy sądowniczej w RP – sądy i trybunały. Podjęto próbę odpowiedzi na pytanie o zakres swobody sędziego w stosowaniu prawa krajowego i prawa UE. Istotne znaczenie ma tu przede wszystkim rozstrzygnięcie kwestii relacji prawa UE do prawa krajowego, w pierwszym zaś rzędzie do Konstytucji. Jedną z konsekwencji multicentryczności systemu źródeł prawa, jak również zasady przychylności RP dla prawa międzynarodowego (art. 9 Konstytucji) jest obowiązek stosowania norm praw UE, a także prounijnej wykładni prawa krajowego przez wszystkie organy władzy publicznej. W kontekście działalności orzeczniczej sądów obowiązywanie prawa UE istotnie wpływa na sposób interpretacji zasady podległości sędziego Konstytucji i ustawom, jak również na zakres swobody odnośnie do samodzielnego  określenia przez sędziego podstawy orzekania. Reguły kolizyjne wyrażone w art. 91 ust. 2 i 3 Konstytucji jednoznacznie upoważniają także do odmowy stosowania ustaw pozostających w nieusuwalnej sprzeczności z przepisami prawa pierwotnego i pochodnego UE. Prawo UE może być także elementem kontroli wykonywanej przez Trybunał Konstytucyjny. W ograniczonym zakresie dotyczy to kontroli abstrakcyjnej, jest też możliwe uczynienie go przedmiotem kontroli inicjowanej pytaniami prawnymi i skargami konstytucyjnymi. Obowiązywanie prawa UE może wpływać na konstrukcję deliktu konstytucyjnego, którego popełnienie wiąże się z odpowiedzialnością egzekwowaną przez Trybunał Stanu. W konkluzji wskazane zostały liczne (prawne, polityczne i socjologiczne) ograniczenia dla zjawiska emancypacji sędziów orzekających w organach władzy sądowniczej w RP z bezwzględnego związania prawem krajowym.

Z treści rozporządzenia nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich wynika, że prawo unijne nakłada na Komisję Europejską i państwa członkowskie obowiązek badania, czy środki z budżetu Unii są wykorzystywane zgodnie z ich przeznaczeniem. Państwa członkowskie UE zobligowano
do prowadzenia postępowań sprawdzających, czy nie zostały stworzone sztuczne warunki w celu uzyskania korzyści sprzecznych z celami wsparcia. Podstawą takich działań były przepisy określone w rozporządzeniu nr 73/2009 oraz w rozporządzeniu nr 65/2011. Analogiczne rozwiązania zostały zawarte w aktualnie obowiązujących rozporządzeniach Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1306/2013 oraz 1307/2013. W artykule autor podjął próbę zdefiniowania pojęcia sztucznego tworzenia warunków do przyznania płatności, a także przedstawił stany faktyczne i prawne spraw, które pozwoliły nie tylko zobrazować sam proceder wyłudzania płatności, ale także wskazać skomplikowany i zawiły charakter postępowań prowadzonych na poziomie administracyjnym i sądowo-administracyjnym.

W artykule omówiono rolę orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego i Trybunału Sprawiedliwości UE w realizacji prawa podatnika do potrącenia podatku naliczonego jako przejawu zasady neutralności podatku VAT dla podatników. W pierwszej części przedstawiono podstawowe zasady podatku od towarów i usług: powszechności opodatkowania, wielofazowości oraz proporcjonalności, a także podstawową na gruncie podatku od towarów i usług zasadę neutralności. Szczegółowo omówiono zasadę neutralności, a szczególnie jej podstawowe aspekty: prawo podatnika do potrącenia podatku naliczonego, prawo do uzyskania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym oraz obowiązek równego traktowania podatników. Następnie przeanalizowano możliwość stosowania przepisów dyrektywy 2006/112/WE (tzw. dyrektywy VAT) w polskim systemie prawnym, zaprezentowano także wybrane przykłady orzecznictwa NSA i TS w zakresie prawa do potrącenia podatku. Omawiane wyroki dotyczą odliczeń z tytułu wydatków poniesionych przed rozpoczęciem prowadzenia działalności, jak również możliwości odliczenia podatku z czynności dokonanych przed zarejestrowaniem podatnika w rejestrze VAT. W ostatniej części artykułu poruszono problem nadużycia przez podatnika prawa do odliczenia na podstawie analizy wybranych orzeczeń NSA i TS.

W niniejszym artykule opisano różne metody harmonizacji stosowane w dyrektywach unijnych w obszarze polityki energetycznej i klimatycznej UE. Różnice w tym zakresie dotyczą kształtu i wykładni prawa krajowego i głęboko wpływają nie tylko na te elementy, ale także i na zwykłą skuteczność aktów prawnych. Punkt wyjścia rozważań stanowi krótki opis charakteru oraz podstawowych typów harmonizacji ogólnie stosowanych w dyrektywach UE. Po analizie cech harmonizacji w ujęciu ogólnym, jak również różnych rodzajów harmonizacji, autorka skupia się na zagadnieniu harmonizacji stosowanej w zakresie polityki środowiskowej Unii Europejskiej. Następnie przedstawiono analizę przypadku z wykorzystaniem dyrektywy w sprawie system handlu emisjami oraz dyrektywy w sprawie wychwytywania i składowania dwutlenku węgla w celu wyciągnięcia wniosków co do skutków wyboru danego typu harmonizacji.

Celem niniejszego artykułu jest analiza poglądów Trybunału Konstytucyjnego na temat zasad: pierwszeństwa, bezpośredniego skutku i bezpośredniej stosowalności prawa UE. W szczególności skoncentrowano się w nim na problematyce pierwszeństwa prawa UE przed prawem krajowym. W orzecznictwie i doktrynie prawa UE zasada ta raczej nie jest kwestionowana, natomiast poglądy Trybunału Konstytucyjnego nie są już tak jednoznaczne, zwłaszcza jeśli chodzi o relacje między prawem UE a Konstytucją RP. W tym przypadku mamy do czynienia z pierwszeństwem Konstytucji, przynajmniej jeśli chodzi o podstawowe wolności i prawa jednostki oraz najważniejsze zasady ustrojowe państwa. Trybunał Konstytucyjny to stanowisko wiąże z zasadą suwerenności państwowej.

Administracja publiczna podlega ciągłym zmianom. W następstwie postępującej globalizacji tworzą się nowe warunki jej działania, wśród których ogromne znaczenie ma rozwój i umacnianie powiązań gospodarczych i finansowych pomiędzy państwami oraz kształtowanie się silnych ponadpaństwowych podmiotów. Tworzy to dla administracji
publicznej poszczególnych państw nowe zadania i możliwości funkcjonowania. Szczególnym wyzwaniem stało się członkostwo Polski w Unii Europejskiej oraz związana z tym możliwość włączenia się w polityki unijne i wykorzystania środków ze wspólnego budżetu. Celem artykułu jest próba oceny roli funduszy strukturalnych, będących instrumentem polityki spójności UE, w modernizacji polskiej administracji publicznej i określenie kierunków ich wpływu na ten proces. Autorka dowodzi, że kierunki modernizacji administracji publicznej w Polsce są spójne z kierunkami interwencji funduszy Unii Europejskiej, a fundusze te są istotnym czynnikiem wpływającym na procesy modernizacyjne. Jednakże ocena wpływu tych działań (w tym udziału środków publicznych) na poziom sprawności funkcjonowania administracji wymaga długoletnich obserwacji i analiz. Ramy teoretyczne pracy stanowią koncepcje europeizacji i modernizacji.

Tirana, czyniąca stałe postępy w obszarach kluczowych dla rozpoczęcia negocjacji akcesyjnych, po 1991 r. przeprowadziła szereg reform w dziedzinie poszanowania praw i wolności mniejszości narodowych żyjących w Albanii. Obecnie ochrona ta ma charakter w dużej mierze fasadowy. Wprawdzie przyjęto zobowiązania międzynarodowe Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz ratyfikowano większość międzynarodowych konwencji praw człowieka, jednak kompleksowe przepisy dotyczące mniejszości nie zostały wprowadzone w życie. Objęte prawem mniejszościowym zostały tylko osoby w tzw. strefach mniejszościowych (od 2017 r. tzw. gminach mniejszościowych). Czy jednak zgodnie z ustawą z dnia 13 października 2017 r. rząd w Tiranie będzie poszerzał te uprawnienia na obywateli z poza gmin mniejszościowych, pokaże przyszłość. Prawa do zgromadzeń i stowarzyszania się są na ogół przestrzegane. Mniejszości mają swe przedstawicielstwo w organach samorządowych, nie biorą jednak czynnego udziału w tworzeniu albańskiego prawa. Małe partie mniejszościowe nie mają swych przedstawicieli w parlamencie, gdyż system wyborczy nie daje im takich możliwości. Nieodpowiednie procedury zbierania i przetwarzania danych statystycznych dotyczących liczby i miejsca zamieszkania członków mniejszości narodowych tworzą zafałszowany i niewiarygodny obraz. Mimo to wprowadzane w Albanii reformy, w dużym stopniu monitorowane przez UE i organizacje pozarządowe, obrały dobry kierunek, a prounijne nastawienie społeczeństwa i albańskich władz sprawiają, że braki i luki prawne mogą być szybko uzupełnione.

Świadczenie jest fundamentalną instytucją prawa pomocy społecznej, czy nawet szerzej – całego prawa zabezpieczenia społecznego. Konstytucja RP z 1997 r. nie przyznała obywatelom wprost prawa do pomocy społecznej lub też konkretnego świadczenia. Pomimo tego braku można wskazać konstytucyjne zasady, normy i wartości, które odnoszą się do omawianej problematyki. Wśród całokształtu wartości i norm określonych w Konstytucji i odnoszących się do sfery praw socjalnych jednostek na szczególną uwagę w kontekście prawa do świadczeń z pomocy społecznej zasługuje godność człowieka, będąca fundamentem wszystkich wolności i praw, a także zasada pomocniczości oraz sprawiedliwości społecznej. Można stwierdzić, że Konstytucja gwarantuje każdemu obywatelowi prawo do świadczeń na poziomie zapewnienia minimum egzystencji, przy czym pomoc może być skierowana wyłącznie do osób, które z przyczyn obiektywnych nie potrafią samodzielnie zabezpieczyć swoich potrzeb. Transfer środków publicznych pochodzących z podatków powinien uwzględniać ponadto zasady odnoszące się do stabilności sektora finansów publicznych.

Sprawiedliwość społeczna, jako jedna z kluczowych złożonych zasad społecznej polityki państwa, to w znacznej mierze zjawisko względne, które można różnie umieszczać w czasie i przestrzeni. Niniejszy artykuł badawczy skupia się na merytorycznej strukturze zjawiska sprawiedliwości społecznej z punktu widzenia specyfiki społeczno-polityczno- gospodarczych teorii i praktyki aksjologicznych systemów cywilizacji zachodniej. Głównym celem artykułu jest opis rozumienia sprawiedliwości społecznej przez dominujące grupy rządzące na Słowacji i w Czechach na drodze analizy mechanizmów dostosowawczych w zakresie wysokości emerytur w latach 2016–2018.

Najistotniejsze strategiczne kierunki zapewnienia bezpieczeństwa ekonomicznego przedsiębiorstwa to identyfikowanie, zapobieganie, neutralizowanie, tłumienie, lokalizowanie oraz oddalanie niebezpieczeństw i zagrożeń, a w razie konieczności – rekompensowanie szkód i odzyskiwanie przedmiotów ochrony uszkodzonych poprzez niezgodne z prawem działania, zaniedbania, okoliczności siły wyższej itd.

Celem artykułu jest zbadanie możliwości nietraumatycznego połączenia systemów różnych klas „kierowca/osoba” [K], „samochód” [S], „środowisko” [Ś] w jeden makrosystem „kierowca/osoba – samochód – środowisko” [K–S–Ś] dla zwiększenia bezpieczeństwa na drodze. Dokonano w nim analizy kluczowych problemów związanych z bezpieczeństwem na drodze w ujęciu kompleksowego systemu „kierowca – samochód – środowisko” [K–S–Ś] przeprowadzonej w kontekście podstawowych zasad postnieklasycyzmu oraz „myślenia w złożoności”. Po raz pierwszy wprowadzono złożony makrosystem nowego typu, wiążący systemy różnych klas w niezależną „całość” w oparciu o konceptualny model „całości w całości”. Hipoteza zakłada, iż główną przyczyną wypadków jest pewna niekompatybilność makrosystemu [K–S–Ś] systemów [K], [S], [Ś] powiązanych w nim z powodu ich przynależności do różnych klas (1), co prowadzi do wystąpienia krytycznej różnicy / krytycznego progu interakcji złożonych systemów należących do różnych klas (2). Za zwiększoną liczbę wypadków drogowych odpowiada współdziałanie systemów „różnej jakości” [K], [S], [Ś] w ramach pojedynczego makrosystemu. Nową jakość makrosystemu [K–S–Ś] determinuje charakter powiązań oraz pojawienie się spójności lub niedopasowania pomiędzy różnymi całościami w ramach jednego makrosystemu. Na podstawie metodologii bazującej na paradygmacie bezpieczeństwa stwierdzono konieczność rozwijania jako dziedziny nauki nietraumatycznego i ekologicznego powiązania podsystemów obejmujących wiele klas w jeden makrosystem z potężnym mechanizmem kontroli, jednak bez ich łączenia.

Wiele problemów występujących w społecznościach wiejskich ma charakter socjalny, a rozwiązywanie ich wymaga nowatorskich rozwiązań. Przedsiębiorczość społeczna może pomóc w rozwiązywaniu problemów obszarów wiejskich, zwłaszcza dotyczących ubóstwa i nierówności. Stanowi ona wyznacznik realizacji celów społecznych poprzez wdrażanie nowatorskich strategii gromadzenia pomysłów, zasobów oraz mobilizowania instytucji, których rolą jest zapewnienie zrównoważonego życia społecznego. Przedsiębiorczość społeczna może wpływać na rozwój przedsiębiorczości oraz wspierać zrównoważony model rozwijania biznesu na obszarach wiejskich w oparciu o wykorzystanie ich potencjału w celu zaspokojenia potrzeb wspólnot wiejskich. Na świecie od zarania dziejów prowadzono udane doświadczenia w zakresie przedsiębiorczości społecznej. Wiele z tych przedsiębiorstw odniosło znaczący sukces w zakresie upodmiotowienia ubogich wspólnot lokalnych. Poznanie tych doświadczeń może stanowić inspirację dla decydentów przy tworzeniu polityk upodmiotowienia zarówno ubogich, jak i przedsiębiorców czy inwestorów w zakresie rozwijania przedsiębiorstw społecznych na obszarach defaworyzowanych. Artykuł, będący owocem badania przeglądowego, wprowadza pojęcie przedsiębiorczości społecznej w celu promowania rozwoju wspólnot wiejskich oraz zawiera zwięzły opis doświadczeń Grameen Bank jako jednego z najbardziej udanych przykładów przedsiębiorczości społecznej w skali światowej.

Wśród technik wyszukiwania i optymalizacji w ostatnim dziesięcioleciu bardzo ważny jest rozwój algorytmów komunikacji w biznesie (BCA). Stanowią one zestaw nowoczesnych modeli prognozowania z powodzeniem wykorzystywanych w wielu wysoce złożonych sytuacjach biznesowych. Ich przydatność w zakresie podejmowania trudnych decyzji napędza rozwój dziedziny zwanej scenariuszem projektowania przywództwa (LDS). Korzyści ze stosowania technik LDC dotyczą głównie zwiększonej elastyczności oraz ich dopasowania do obiektywnego celu w połączeniu z zachowaniem organizacji. Obecnie LDC uznaje się za adaptowalną koncepcję podejmowania decyzji, zwłaszcza tych złożonych, dotyczących optymalizacji. Ujęcie takie stanowi alternatywę dla niektórych istniejących procesów biznesowych i pokazuje BCA oraz LDC jako zbiór podobnych algorytmów, które można zastosować w dowolnym problemie biznesowym.

Autorka analizuje ochronę prawa równego dostępu do służby cywilnej jako jedną z podstawowych zasad tej służby, zapisaną zarówno w ukraińskiej konstytucji, jak i w ustawie o służbie cywilnej. W artykule opisano istotę i treść idei dyskryminacji, a także poddano analizie krajowe oraz międzynarodowe źródła prawa regulujące tę kwestię i przedstawiono zasady równego dostępu do służby cywilnej. Autorka postrzega „własności chronione” jako indywidualne cechy, które nie mogą być pretekstem dla różnego podejścia do konkretnego dobra lub korzystania z niego. Rozważa koncepcję wymogów, które należy spełnić, by wykonywać dany zawód, i granice jej stosowania zgodnie z ukraińską ustawą o służbie cywilnej.

Autor artykułu analizuje praktyczny mechanizm ochrony praw, swobód i interesów uczestników stosunków administracyjnych i prawnych. Ukraińska konstytucja bezpośrednio gwarantuje możliwość odwołania się do sądu w celu zapewnienia ochrony konstytucyjnych praw i wolności osoby i obywatela (w art. 8). W artykule omówiono przedmiotowe i podmiotowe bariery pełnego wykorzystania przez obywateli i inne podmioty prawne na Ukrainie konstytucyjnych gwarancji dotyczących ochrony ich praw, wolności oraz interesów.

Artykuł dotyczy ochrony uzasadnionych interesów obywateli Ukrainy w zakresie własności przez organy administracji publicznej. Autorka skupia się na postulatach optymalizacji administracji publicznej w celu lepszej ochrony własności obywateli Ukrainy, uwzględniając ukraińskie realia administracji publicznej.

Artykuł dotyczy wpływu integracji europejskiej na zmiany zachodzące w ukraińskiej administracji publicznej. Jej efekt stanowi opracowanie strategii reform administracji publicznej na Ukrainie na lata 2016–2020. Zdaniem autorki jest to ważny krok na drodze ku wprowadzeniu na Ukrainie europejskich standardów w administracji publicznej, w tym zwłaszcza realizacji praktyk w zakresie dobrego zarządzania i dobrej administracji.
 

Artykuł dotyczy ontologicznych, epistemologicznych, aksjologicznych, pozytywistycznych, pragmatycznych oraz realistycznych kryteriów kształtowania instytucji własności publicznej w systemie ogólnego prawa administracyjnego. Ogólna orientacja wymienionych kryteriów powinna charakteryzować się optymalnością, pełnością, dokładnością oraz adekwatnością odzwierciedlenia cech regulacyjnych norm prawnych ustanawiających ramy prawne różnych typów własności publicznej.