Zjawisko starzenia się społeczeństw całego świata przybiera coraz większe rozmiary. Ten etap życia w mniejszym, bądź większym stopniu dotknie każdego z nas, dlatego tak ważnym jest, aby na szeroką skalę rozpocząć działania umożliwiające aktywne, spokojne, a przede wszystkim bezpieczne i godne przeżywanie starości. Inwestycja w starsze grupy społeczne stanowi w istocie działanie ponadpokoleniowe, skutkujące zapewnieniem młodszym pokoleniom godnych warunków życia i bezpiecznego środowiska w przyszłości. Niniejszy artykuł ma na celu analizę form mieszkalnictwa osób starszych na świecie z uwzględnieniem ich problemów i potrzeb. Na podstawie wyznaczonych kryteriów określone zostaną najważniejsze aspekty zagadnienia, którymi kierowano się podczas realizacji założeń. Aspekty te należy brać pod uwagę tworząc nowe senioralne założenia architektoniczno-urbanistyczne.

Rem Koolhaas wydał „Deliryczny Nowy Jork. Retroaktywny manifest dla Manhattanu” w 1978 roku. Książkę zamyka serią lapidarnych, spekulatywnych projektów będących jego ilustracją. Pierwszy z nich, Miasto Uwięzionego Globu, stanowi wieloznaczną i wciąż na nowo interpretowaną metaforę wielkomiejskości i związanego z nią stylu życia. Odczytany jako synteza „retroaktywnego manifestu”, Uwięziony Glob pozwala zrozumieć ideowe tło urbanistycznej myśli Koolhaasa i jego pracowni OMA. W latach 1995-2007 OMA realizowała projekt nowego centrum miasta Almere koło Amsterdamu. Poprzez trzy wymienione w tytule postulaty Miasta Uwięzionego Globu, autorzy podejmują próbę pogłębionego odczytania założenia w Almere, wychodzącą poza analizę jego cech formalnych.

Intensyfikacja zabudowy jest jedną z kluczowych metod zapobiegania niekontrolowanemu rozlewaniu się miast. Równocześnie, szczególnie w przypadku zabudowy mieszkaniowej, wiąże się ona z szeregiem wyzwań funkcjonalno-przestrzennych, którym dotychczasowe typologie nie są w stanie w pełni sprostać. W konsekwencji przeobrażają się, mieszają, a często znajdują zupełnie nowe zastosowania, odmienne od modernistycznych pierwowzorów. Takim przypadkiem jest zastosowanie układów galeriowych we współczesnych budynkach mieszkalnych w intensywnej zabudowie śródmiejskiej. W badaniu, na przykładzie współczesnych realizacji francuskich, podjęto próbę scharakteryzowania tego rodzaju zabudowy na tle źródłowej typologii modernistycznej. Obszar badań objął centralne dzielnice Paryża z uwagi na występującą na ich terenie skrajnie wysoką intensywność zabudowy. Jako metodę badawczą, przyjęto analizę literatury fachowej oraz dostępnych publikacji. W wyniku przeprowadzonych badań, zaobserwowano szereg wspólnych cech analizowanych budynków, mogących świadczyć o znacznej odrębności typologicznej. Ponadto stwierdzono, że tego typu obiekty mogą stanowić wartościowe uzupełnienie dotychczasowej typologii budynków mieszkalnych, szczególnie w przypadku występowania w parterze budynku funkcji o znacznych wymaganiach przestrzennych oraz zagospodarowywania działek o niekorzystnym kształcie lub wymiarach.

W obecnej sytuacji panującej pandemii na świecie, coraz więcej osób zadaje sobie pytanie gdzie jest lepiej mieszkać. W domu czy w mieszkaniu? Oczywiście zdania się podzielone. Jednakże w obliczu zamknięcia w przestrzeni mieszkalnej coraz więcej osób zastanawiało się na możliwością zakupu choćby małej działki dającej możliwość skorzystania z otwartej przestrzeni i obcowania z zielenią. Zamknięcie spowodowało, iż wiele osób zmaga się obecnie z problemami wykluczenia oraz depresyjnymi. Możliwość wyjścia i obcowania z przyrodą może pozytywnie wpłynąć na samopoczucie człowieka oraz percepcję obecnej sytuacji. Duże aglomeracje miejskie, pozbawione niejednokrotnie wystarczającej ilości terenów zieleni nie są w stanie zapewnić odpowiednich warunków do egzystencji. Architekci i urbaniści w ostatnich dziesięcioleciach starają się zapewniać jak najdogodniejsze rozwiązania, mające na celu poprawę jakości życia w dużych miastach. Na terenach miast czy osiedli spotykamy liczne tereny zieleni, połączone niejednokrotnie ze zbiornikami wodnymi zapewniającymi lepsze warunki mikroklimatyczne. W obiektach kubaturowych wprowadzane są ściany i dachy zielone, mające podnosić komfort zamieszkania. Wartym analiz jest sprawdzenie podejście współczesnego mieszkańca do wyboru lokum, co dla niego jest lepsze – dom czy mieszanie? Czy lepiej mieszkać do domu z przydomowym ogródkiem czy w mieszkaniu z dużym balkonem obrośniętym zielenią? Czy lepsze jest lokalizacja mieszkania w centrum czy na obrzeżach, gdzie znajdują się większe skupiska zieleni? Przedstawione w artykule zagadnienia odnoszą się do badań związanych z zadowoleniem z życia w domach czy mieszkaniach mieszkańców miast, jak też są uzupełnieniem badań związanych z obserwacją wpływu zieleni na niwelowanie Miejskiej Wyspy Ciepła. Zieleń jest jednym z czynników poprawiających warunki mikroklimatyczne, jest stabilizatorem temperatury i wilgotności. Mieszkańcy wybranych lokali mieszkalnych i domów zostali zapytani w jakim otoczeniu chcieliby mieszkać i co dla nich jest najważniejsze w odniesieniu do komfortu zamieszkania. W artykule będą przedstawione wyniki przeprowadzonych ankiet oraz badań nad MWC w odniesieniu do terenów zieleni i wprowadzania ich w zabudowę mieszkaniową. Celem niniejszego artykułu jest zobrazowanie bardzo istotnych relacji pomiędzy zadowoleniem mieszkańców z miejsca zamieszkania a znajdującymi się w ich pobliżu terenami biologicznie czynnymi.

Artykuł dotyczy zagadnienia piękna w przestrzeni środowiska mieszkaniowego, określenia czynników jakie mają wpływ na poczucie piękna w kreacjach architektoniczno-urbanistycznych. Poczucie piękna jest cechą indywidualnej percepcji człowieka związaną z danym okresem czasu, a postrzeganie piękna i kreatywna działalność twórcza należy do najważniejszych cech człowieka. Wzajemne harmonijne relacje przestrzenne pomiędzy architekturą i naturą wpływają na percepcję człowieka i jego odczuwanie piękna w środowisku mieszkaniowym. Powyższe zagadnienia zostały przedstawione na dwóch przykładach wybranych założeń architektoniczno-urbanistycznych.