Zespoły z wielkiej płyty w Polsce cieszą się dużym zainteresowaniem wśród kupujących. Na ich wartość szczególny wpływ mają rozwiązania komunikacyjne, dostęp do usług, położenie względem centrum miasta, a w szczególności obecność dużej ilości dobrze zachowanej, choć często nieuporządkowanej zieleni. Te czynniki okazują się być ważnymi dla nabywców, mimo że stan zachowania samych obiektów odbiega od współczesnych norm.
Autorka na podstawie wybranych przykładów obiektów oraz zespołów wielkopłytowych omówiła działania podejmowane w celu ich rehabilitacji. Następnie wyciągnęła wnioski potwierdzające, że przekształcenia rehabilitacyjne wspierające zrównoważony rozwój są dobrym kierunkiem działań, który może sprawdzić się w polskich warunkach, gdzie przeważają głosy przeciw wyburzaniu obiektów z wielkiej płyty.
W celu sformułowania jak najlepszych kierunków rehabilitacji polskich osiedli należy szczegółowo oraz na bieżąco monitorować ich stan, jak i skutki działań do tej pory przeprowadzanych w zakresie ich modernizacji. Dodatkowo ważnym aspektem jest analizowanie przekształceń, które w tym temacie zostały przeprowadzone za granicami naszego. Tego typu analizy mogą być pomocne przy podejmowaniu decyzji, co do możliwości oraz celowości wprowadzania zmian obserwowanych w Państwach sąsiednich do osiedli polskich.
 

W artykule scharakteryzowano typy przestrzeni społecznych we współczesnych zespołach mieszkaniowych wielorodzinnych oraz ich wpływ na rozwój form życia mieszkańców. Analizie poddano cztery kompleksy zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej – dwa zespoły zabudowy oraz budynek plombowy w Kielcach oraz jeden kompleks w Łodzi. Wszystkie scharakteryzowane zespoły zostały zrealizowane w przeciągu ostatnich pięciu lat.

Artykuł ma na celu wykazanie, że przestrzenie społeczne w miastach spełniają ogromnie ważną rolę, niezależnie od strefy klimatycznej w jakiej miasta te się znajdują. Nawet na terenach o ekstremalnie zimnym klimacie, wykształcają się miejsca spotkań i współegzystowania mieszkańców. W publikacji oparto się na przykładach ze Spitzbergenu. Badania przeprowadzono w mieście Longyearbyen. Czynniki które determinują jakość przestrzeni wspólnych, ich użyteczność, stopień akceptacji i zadowolenia ze spędzania w nich czasu przez mieszkańców wynikają z ogólnie znanych uwarunkowań dotyczących kształtowania przestrzeni społecznych i publicznych, ale w większym stopniu, ze specyficznych warunków klimatycznych.

Dom to jednocześnie „ognisko domowe” i budynek. W obu funkcjach pełniący istotną rolę w sferze publicznej oraz budujący charakter przestrzeni i jej „miejskość”. A miejskość przestrzeni określana jest zarówno poprzez funkcje w niej występujące, jak i charakter zabudowy. Współczesne procesy zachodzące w miastach redefiniują to pojęcie w odniesieniu do potrzeb zmieniającego się społeczeństwa. I te zmiany pojęcia miejskości właśnie stanowi główną oś rozważań.
Aldo Rossi w ikonicznym tekście „Architektura miasta” przedefiniował pojęcie ciągłości czy trwałości przestrzeni miasta pod kątem budynku. To bardzo osobiste a jednocześnie oparte o rozważania teoretyczne podejście do zagadnienia miejskości stanowi kanwę analizy porównawczej relacji pojedynczych budynków z miejskim continuum na podstawie badań charakteru zabudowy miasta 19.wiecznego, poprzemysłowego, jakim jest Łódź, oraz wybranych miast europejskich o odmiennym charakterze rozwoju. Badania oparto o analizy kwartału miejskiego oraz jego roli w kształtowaniu miejskości przestrzeni, jak i o odniesienia do charakteru architektury i roli społecznej pojedynczych budynków – domów w mieście). Przeprowadzona analiza pokazuje, iż pomimo odmiennych procesów społecznych zaskakująca jest niezmienność roli budynku w strukturze miasta i definiowaniu miejskości tej przestrzeni.

Miasta z rodowodem historycznym, mają ‘dobrą tradycję’ ekspresywności wielo-kulturowej. Jakie są natomiast nowe wymiary społecznej ekspresywności – w czym kryją się zagrożenia, a w czym tkwi szansa – miasta XXI wieku. Konieczna jest intencja skomponowania (w przeciwieństwie do dość powszechnej intencji braku skomponowania) części i całości oraz wynikająca z niej wizja ‘oblicza’ miasta oraz zasady regulujące koordynacji: formalnej, aktywności i dramaturgii powiązań – sekwencji o różnej ekspresywności. Przestrzenie publiczne historycznych centrów miast coraz bardziej POTRZEBUJĄ wsparcia w nowych przestrzeniach publicznych „atrakcyjnych inaczej”. Wymagają również badań o charakterze projektowym. W przypadku Ragusy – poczynając od Międzynarodowych Warsztatów Re-use Ragusa 2014 – architekci-badacze, podjęli zagadnienia kluczowe dla doskonalenia struktur śródmiejskich tego miasta, wykorzystując możliwości, odpowiednio ukierunkowanego procesu dydaktycznego. Praca została oparta na uważnej, choć wirtualnej, nie bezpośredniej, obserwacji miasta, na tropieniu jego różnorodnych problemów ale i niezwykłości, w poszukiwaniu potencjału specyficzności tkwiącego w poszczególnych rejonach działań – również w tych, pozornie mniej wartościowych. Ragusa przeobraziła się w „miasto-laboratorium”. Stała się miejscem, fascynującego projektowego eksperymentu, mającego na celu identyfikację strategii promujących rewitalizację miasta od jego „wnętrza,” zaczynając od zasobów i potencjału. Na dostrzeżeniu i podniesieniu walorów i możliwości, które ujawnia lokalizacja – kiedy potrafimy przyjąć nowe perspektywy dla tej, z intencji, twórczej obserwacji. Istotne jest, aby taki ”idealistyczny” wkład stał się przydatny, pokazując wachlarz możliwych działań i otwierając pola do dalszych dyskusji przez tworzenie dobrych wzorów w zgodzie ze specyfiką i tożsamością miejsca, czyli lokalnych społeczności i ich potrzeb w zakresie zindywidualizowanej ekspresji.

Świat architektury zmienia się, jest to dość oczywiste. Piękno tak potrzebne kiedyś jako warunek sine qua non istnienia działa sztuki umarło. Funkcja budująca przez ostatnie dekady kształt architektury jest dziś raczej błahym pretekstem. Kompozycja niezbędna w tworzeniu sztuki została zabita przez sztukę awangardową. Sztuka dekompozycji wdarła się natarczywie w świat architektury. Dom jednorodzinny, do którego się przyzwyczailiśmy także zmianie swój kształt. Duch ekspresjonizmu wdziera się do architektury mieszkaniowej. Nauka projektowania musi podążyć nową, nie do końca znaną drogą.