Artykuł odsłania realia dotyczące zawodu nauczyciela i warunków pracy nauczycieli w Polsce oraz odnosi się do przyszłości zawodu nauczyciela.W artykule przyjęto, że edukacja, w tym edukacja nauczyciela, to jedno z ważniejszych dóbr i jednym z najważniejszych zadań państwa, stądpowinno się ją traktować priorytetowo. W funkcjonowaniu i efektywności systemu edukacji przypisano strategiczną rolę nauczycielowi. Odgrywanie tej roli – jak pokazano – powinno być wspierane przez działania państwa służące kształtowaniu przyszłości zawodu nauczyciela. U podstaw tych działań leżą strategie pozwalające na podnoszenie atrakcyjności zawodu nauczyciela i społecznego uznania ważności pracy nauczycieli oraz wzmacnianiu pozycji nauczycieli. W artykule postawiono tezę mówiącą o tym, iż umocnienie pozycji społeczno- zawodowej nauczyciela jest nieodzowne w działaniach na rzecz podniesienia jakości edukacji. W wielu krajach, w tym także w Polsce, należy bardziej inwestować w rozwój nauczycieli i konkurencyjne warunki ich zatrudniania oraz ich pracy. Dążenie do wzmocnieniazawodu powinno stać się priorytetem zarówno w działaniach władz państwowych, lokalnych, jak i pracach uczelni kształcących nauczycieli.

W tym artykule przedstawiono wyniki badań pedagogicznych dokumentalno- bibliograficznych, których celem była ogólna panorama ewolucji epistemologicznych i instytucjonalnych podstaw edukacji na rzecz pokoju i jej promocji w Meksyku. Autor stwierdził, że teoretyczne podstawy edukacji na rzecz pokoju jest złożonym paradygmatem myślenia, zgodnie z którym edukacja musi stać się coraz bardziej złożoną relacją podmiot-przedmiot w klasie, gdzie wiedza nie jest „deponowana” u pustego ucznia-odbiorcy, ale jest raczej uwarunkowane i stymulowane przez jego nabycie, promowanie kreatywności, krytycznego myślenia, samodzielnej pracy studenta. W meksykańskim systemie edukacji buduje się kulturę pokoju u ucznia poprzez rozwijanie jego intelektualnej ciekawości i inteligencji analitycznej, jego umiejętności znajdowania niestandardowych rozwiązań, alternatyw dla problemów, jego zdolności do asymilacji dyskurs innych, poznaj swój własny dyskurs, wyeliminuj uprzedzenia, umieć wczuć się, słuchać aktywnie, akceptować krytykę w sposób konstruktywny i nieniszczący, być zdolnym do samokształcenia, samoorganizacji, wrażliwości do doświadczenia Innego.

Niniejszy artykuł jest próbą uzyskania wglądu w wykorzystanie i zastosowanie Edmodo (platformy technologii informacyjno-komunikacyjnych – ICT) w ułatwianiu uczenia się i pedagogiki matematyki w ogóle oraz osiągnięć koncepcyjnych w matematyce w poszczególnych dziedzinach, w okresie prawie czterech lat. Studium to jest rodzajem interdyscyplinarnego badania dotyczącego ICT-mediów z dziedziny technologii, osiągnięć koncepcyjnych i metod z dziedziny edukacji oraz 106 Vinod Kumar Kanvaria matematyki z dziedziny nauk ścisłych. Studium jest prowadzone zgodnie z koncepcją badań eksploracyjnych w trybie obserwacji uczestniczącej, w którym za danymi jakościowymi i analizą następowało zbieranie i analiza danych ilościowych. W trakcie badania, po opracowaniu zweryfikowanych treści opartych na technologiach informacyjno- komunikacyjnych i zastosowaniu ich za pośrednictwem Edmodo, zastosowano harmonogram obserwacji, kwestionariusz i harmonogram refleksji nad obserwacjami, które zostały opracowane i zweryfikowane przez badacza w celu uzyskania danych jakościowych i ilościowych. Badanie ujawniło pewne cenne i nadzwyczajne wyniki dotyczące wykorzystania i zastosowania platformy Edmodo opartej na technologiach informacyjno-komunikacyjnych w wymiarze pedagogicznym oraz wykorzystania i zastosowania platformy Edmodo opartej na technologiach informacyjno-komunikacyjnych w wymiarze pedagogicznym, jak również podczas ułatwiania nauki.

Artykuł powstał w oparciu o fragment szerszego raportu pn. “Przyszłość rynku pracy – zagadnienia i możliwości” przygotowanego przez grupę polityków społecznych z WSP im. J. Korczaka w Warszawie wraz z międzynarodowym zespołem partnerów w ramach projektu “Transformers for the future labour market” (EUSBSR – EU Strategy for the Baltic Sea Region). Sam artykuł jest krótkim wglądem w sytuację edukacji, a zwłaszcza szkolnictwa wyższego w ujęciu globalnym, w jakim znalazło się w kontekście wyzwań technologiczno-cywilizacyjnychostatnichlat, zwłaszcza jego elektronizacji i wplywów globalizacji za pośrednictwem internetu i najnowszych nośników informacji. Autorzy próbują uchwycić najważniejsze wyzwania i relacje w odniesieniu do nauczania i edukacji: nauczanie on-line, internet rzeczy, edukacja oparta o ICT, nowoczesna szkoła. Poruszony jest również kontekst koniecznych zmian na rynku edukacyjnym oraz przeobrażeń kulturowo-mentalnościowych w związku z wyzwaniami cywilizacyjnymi.

Prawo do nauki jest jednym z najważniejszych praw społecznych człowieka. Artykuł ukazuje ewolucję postrzegania tego uprawnienia w konstytucjach polskich w XX wieku. Decydujący wpływ na treść Konstytucji oraz na zawarty w nich katalog praw człowieka (w tym także prawa do nauki) miały zmieniające się w XX wieku uwarunkowania polityczno-ustrojowe. Konstytucja z 1921 roku, reprezentująca liberalny model praw człowieka, w dość szerokim zakresie regulowała kwestię prawa do nauki. Konstytucja z 1935 roku natomiast wpisywała się w koncepcję budowy państwa scentralizowanego i pomijała kwestię gwarancji praw człowieka utrzymując w mocy jedynie część postanowień wcześniejszej Konstytucji w tym zakresie. Komunistyczna Konstytucja z 1952 roku zawierała dość szerokie gwarancje dotyczące prawa do nauki. Prawa człowieka ujmowała jednak jako element zadań socjalnych państwa, a nie jako prawa podmiotowe. Znaczącym osiągnięciem okresu PRL była likwidacja analfabetyzmu, dość powszechnego w II Rzeczypospolitej. Jednakże w warunkach funkcjonowania państwa totalitarnego poszanowanie praw człowieka nie było priorytetem władz komunistycznych, a historia dostarcza licznych przykładów ich naruszania. Po okresie transformacji ustrojowej zapoczątkowanej w 1989 roku zmieniło się spojrzenie na koncepcję praw człowieka. Konstytucja z 1997 roku wywodzi je z godności osoby ludzkiej, a zawarte w niej gwarancje dotyczące prawa do nauki są najszersze w porównaniu z poprzednimi konstytucjami XX wieku.

W artykule podjęto namysł nad pedagogiczną kategorią „uczenie się” odwołując się do idei paradygmatu zaproponowanej przez T.S. Kuhna i wyrażono przekonanie o wieloparydygmatyczności dydaktyki. Powiązano różne sposoby definiowania człowieka i jego posłannictwa (człowiek – maszyna, człowiek – autonomiczny, człowiek – konstruktor, człowiek dekonstruktor) z adekwatnymi paradygmatami: behawiorystycznym, humanistycznym, konstruktywistycznym i krytyczno-emancypacyjnym. Dokonano analizy wybranych podejść dydaktycznych, skupiając uwagę podmiotach procesu edukacyjnego i jego uwarunkowaniach. Przyjęto stanowisko, że chociaż w perspektywie każdego z czterech omawianych paradygmatów uczenie się rozumiano inaczej, to jednak w rzeczywistości w określonych sytuacjach paradygmaty te nie konkurują, ale dopełniają się. Zaproponowano, aby spojrzeć na uczenie się jako proces wielowymiarowy, a uwzględniając cztery omówione perspektywy paradygmatyczne, komplementarnie ująć cztery jego wymiary: adaptację, samorealizację, emancypację i samoregulację, gdzie uczenie się stanowi reaktywną odpowiedź na wzmacnianie (adaptacja), gdzie uczący się konstruuje obraz świata i samego siebie, samodzielnie buduje wiedzę osobistą (samoregulacja) oraz dąży do samourzeczywistnienia, zaspokojenia potrzeb, rozwijania zainteresowań i zdolności (samorealizacja), a także przyjmuje postawę otwartości, uwalniania się od ograniczeń, inicjuje zmiany, korzysta z autonomii (emancypacja).

Niezwykle istotne z perspektywy procesów zachodzących we współczesnym społeczeństwie jest całożyciowe uczenie się. Obecnie idea uczenia się przez całe życie, w obliczu konsekwencji starzenia się społeczeństwa, nabiera nowego znaczenia, gdzie nadrzędnym celem staję się optymalizacja aktywności społecznej oraz polepszenie jakości życia osób starszych. Proces przyswajania wiedzy związany jest z możliwościami mózgu człowieka, gdzie w wyniku starzenia się, organ ten również przechodzi fazę atrofii (starzenia się mózgu). Jednym ze sposobów przeciwdziałania tego niekorzystnego procesu jest właśnie lifelong learning, czyli całożyciowe uczenie się. Idea edukacji osób starszych aktualnie znajduje się w centrum zainteresowania wielu osób i instytucji, a jedną z nich są Uniwersytety Trzeciego Wieku. Poszukiwanie innowacji w tym zakresie stawowi jedno z najważniejszych wyzwań polityki senioralnej.

Artykuł podejmuje kwestie związane z utrudnieniami edukacyjnymi na jakie napotykają dzieci i młodzież w kontrowersyjnych grupach kultowych. W pierwszej części wskazano na podstawowe prawo dzieci i młodzieży do edukacji. W kolejnej scharakteryzowano i przedstawiono specyfikę sekty z perspektywy nauk społecznych z szczególnym uwzględnieniem perspektywy pedagogicznej i psychologicznej. Zasadnicza część stanowi analizę relacji sekt do systemu edukacji formalnej i pozaformalnej. Omówiono kwestie infiltracji szkół i Uniwersytetów przez sekty, problem odrzucenie edukacji szkolnej przez grupy kultowe, a także zwrócono uwagę na zagrożenia płynące z faktu tworzenia własnej alternatywnej edukacji, własnych szkół przez niektóre współczesne sekty. Na koniec wskazano na potrzebę i wagę podjęcia działań o charakterze diagnostycznym i profilaktycznym w zakresie przeciwdziałania szkodliwemu oddziaływaniu sekt na młodzież .

W prezentowanym artykule skoncentrowano się na zagadnieniu patriotyzmu i tożsamości narodowej w odczuciu osób starszych narodowości polskiej, żyjących na obczyźnie, w Kanadzie. W części teoretycznej przedstawiono definicyjne rozumienie dwóch wiodących kategorii w ujęciu K. Skarżyńskiej i L. Malinowskiego, co stało się podstawą do skonstruowania badań.

Badania przeprowadzono wśród 92 Polaków, osób starszych, zamieszkujących Kanadę. Wykorzystano w tym celu metodę sondażu z wykorzystaniem techniki ankiety oraz własnym narzędziem badawczym. Podjęto próbę odpowiedzi na dwa pytania badawcze: Jak postrzegają własny patriotyzm Polacy – seniorzy żyjący w Kanadzie? oraz W czym przejawia się patriotyzm seniorów żyjących na obczyźnie?

W części empirycznej przedstawiono wyniki badań oraz dokonano ich analizy i interpretacji. W zakończeniu wskazano możliwości włączenia osób starszych w proces wychowania patriotycznego młodych pokoleń Polaków żyjących/urodzonych na obczyźnie.

Skuteczność to cecha wymagana dzisiaj niemal w każdym zawodzie, a jej poczucie stanowi pewien wymiar rzutujący na ocenę pracy. W edukacji także oczekuje się skuteczności, szczególnie od nauczycieli akademickich, których rola często wykracza poza formalne ramy. Szczególnie interesująca wydaje się być wobec tego problematyka poczucia własnej skuteczności w odniesieniu do samooceny, jako próba ukazania ewentualnych zależności w tym zakresie tym bardziej, że w dotychczasowych badaniach nie zawsze można było odnaleźć takie połączenie. Główny problem badawczy przyjmuje zatem postać następującego pytania: Czy istnieją, a jeżeli tak, to jakie są zależności pomiędzy samooceną a poczuciem własnej skuteczności badanych nauczycieli akademickich? Realizując badania empiryczne wśród kadry dydaktycznej uczelni wojskowej postanowiłem zdiagnozować specyficzne środowisko wojskowe w tej kwestii, co może stanowić realne odniesienie do podobnych analiz prowadzonych na innych uczelniach. Swoje wnioski sformułowałem na podstawie wyników badań zrealizowanych metodą sondażu diagnostycznego w Akademii Sztuki Wojennej w Warszawie przy zastosowaniu wystandaryzowanych narzędzi pomiarowych oraz elementów statystyki opisowej i korelacyjnej.

Artykuł opisuje możliwości jakie daje organizacja humanistycznie zorientowanych zajęć wychowania fizycznego na pierwszym etapie kształcenia. W ramach fizycznej edukacji, która zawiera w sobie proces fizycznego wychowania i fizycznego kształcenia, nauczyciel ma możliwość oddziaływania na uczniów nie tylko w wymiarze ich sprawności fizycznej i profilaktyki zdrowia, ale także w wymiarze wartości społecznie pożądanych. W części badawczej artykułu podjęto się oceny stanu humanizacji wychowania fizycznego w edukacji wczesnoszkolnej,przyjmując jako przedmiot badańzachowania uczniów, które stanowiły wskaźnik uzewnętrznienia wartości wynikających z założeń koncepcji wychowania agonistycznego. Przyjmując strategię badań ilościowych, w artykule zaprezentowano wyniki badań diagnostycznych, w trakcie których do rozwiązania problemu głównego użyto metody obserwacji w technice obserwacji skategoryzowanej. Uzyskane wyniki badań wykazują niski poziom humanizacji wychowania fizycznego na pierwszym etapie kształcenia, jednocześnie dają przesłanki do wyrażania tezy, mówiącej o słuszności organizowania zajęć wychowania fizycznego zgodnie z założeniami humanizacji tzn. łączenia fizycznego wychowania i fizycznego kształcenia w edukacji wczesnoszkolnej.

Współcześnie rolę pracy z punktu widzenia jednostki i społeczeństwa, ocenia się bardzo wysoko, na co wskazuje wiele analiz empirycznych. Dzięki niej człowiek jest zadowolony z życia, zaspokaja swoje potrzeby rozwojowe, ma także poczucie spełnionego obowiązku wobec rodziny, grupy i społeczeństwa. Praca jawi się więc, jako sposób umożliwiający realizację różnych potrzeb (materialnych, społecznych, moralnych, prestiżowych, stabilizacyjnych czy twórczych), czasem na tyle silnych, że będących powodem migracji z ojczystego kraju. Przedmiotem prezentowanych badań empirycznych są cenione aspekty pracy przez osoby zatrudnione w Polsce i za granicą. W celu określenia określenia jakie aspekty pracy cenią najbardziej badane osoby zastosowano metodę sondażu diagnostycznego, który został zrealizowany techniką ankietową. Badaniami objęto 399 osób, w tym 200 Polaków pracujących w Wielkiej Brytanii i 199 osób zatrudnionych w kraju. Prowadzone analizy mają charakter badań porównawczych.