FAQ

Gdańskie Studia Azji Wschodniej

Wyniki wyszukiwania

wyszukiwarka prosta

szukaj np. “cognitive architectures” AND 1993-200 NOT Urban
wyszukiwanie zaawansowane
np. 1234-6789
np. 10.4467/16890027AP.16.022.6009
np. Uniwersytet Jagielloński

Zeszyt 25

CULTURAL HERITAGE LAW IN ASIA

Udostępnij udostępnij __T_ARROW_DOWN

2024 Następne

Data publikacji: 28.06.2024

Opis

Redakcja Kamil Zeidler & Joanna Kamień

Licencja: CC BY ikona licencji

Redakcja

Redaktor naczelny Kamil Zeidler

Sekretarz redakcji Joanna Kamień

Zawartość numeru

Ren Yatsunami

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 7 - 18

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.002.19862
Rekomendacja warszawska w sprawie odbudowy i rekonstrukcji dziedzictwa kulturowego w punkcie 10 podkreśla potrzebę bycia świadomym „nowych możliwości, jakie stwarzają rozwijające się technologie, w szczególności w zakresie cyfrowego zapisu 3D i odtwarzania w wysokiej jakości materialnych atrybutów dóbr dziedzictwa kulturowego”. W rzeczywistości coraz więcej projektów tworzenia i zarządzania cyfrowymi informacjami na temat dziedzictwa kultury przyciąga uwagę. Niniejszy artykuł ma na celu rozwinięcie kilku przemyśleń na temat cyfrowych informacji o dziedzictwie kulturowym w odniesieniu do koncepcji autentyczności. W tym celu omówiono, w jaki sposób zaawansowane technologie dotyczące cyfrowych informacji o dziedzictwie kulturowym wpływają na zarządzanie tym dziedzictwem w celu zachowania warunków autentyczności, opracowanych głównie w instrumentach ochrony światowego dziedzictwa. W artykule przeanalizowano również możliwy wpływ rozwoju technologii metawersji na napięcie między autentycznością a integralnością i innymi dualistycznymi koncepcjami.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Doo-Won Cho

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 19 - 43

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.001.19863
Fortyfikacje są wynikiem historycznego rozwoju ludzkich osad, regionów, a nawet narodów. Od czasów prehistorycznych po czasy współczesne fortyfikacje były istotnym elementem samoobrony każdej ludzkiej społeczności. Były one zintegrowane z otoczeniem na różne sposoby.

ICOMOS (Międzynarodowa Rada Ochrony Zabytków i Miejsc Historycznych), organ doradczy w dziedzinie dziedzictwa kultury Komitetu Światowego Dziedzictwa UNESCO, przygotowuje karty, zasady, wytyczne i deklaracje w celu skutecznego ustanowienia, ochrony i wykorzystania różnych kategorii dziedzictwa kultury oraz promuje je na świecie. ICOFORT (Międzynarodowy Komitet Naukowy ds. Fortyfikacji i Dziedzictwa Wojskowego), jeden z międzynarodowych komitetów naukowych w ramach ICOMOS, opracował kartę ochrony, konserwacji i interpretacji fortyfikacji i dziedzictwa wojskowego na lata 2007–2021. Karta ta została oficjalnie przyjęta podczas Zgromadzenia Ogólnego ICOMOS w 2021 r. pt. „Wytyczne ICOMOS w sprawie fortyfikacji i dziedzictwa wojskowego”. Wytyczne te określają sposób identyfikacji podstawowych atrybutów fortyfikacji i dziedzictwa militarnego, wskazujących na ich wartość. Celem niniejszego dokumentu jest dostarczenie wskazówek dla zainteresowanych stron, głównie zarządców obiektów w określonych dziedzinach fortyfikacji i dziedzictwa wojskowego, w jaki sposób identyfikować, rozpowszechniać wartość fortyfikacji, chronić jej atrybuty ucieleśniające wartość i wykorzystywać jej dziedzictwo poprzez podejście oparte na wartościach. W Wytycznych ICOMOS przedstawiono i omówiono zbiór atrybutów, które odzwierciedlają funkcjonalną autentyczność fortyfikacji i dziedzictwa wojskowego.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Ronan Bretel

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 44 - 59

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.003.19864
Pojęcie „skarbu narodowego” (國寶, kokuhō) pojawiło się w japońskim prawie w 1897 r. Jednak dopiero w ustawie z 30 maja 1950 r. zostało wsparte przez ujęcie go w prawdziwym systemie prawnym. Ta transliteracja jest zmodernizowaną wersją 國寶, wywodzącą się z chińskiego buddyzmu, w której tradycja Sōtō mówi o 重國寶, Jūkokuhō, „ważnym skarbie kraju”. Związek między ruchomym dziedzictwem kultury a narodową historią Japonii obraca się również wokół centralnej roli odgrywanej przez „trzy święte skarby Japonii” (三種の神器). Od 1950 r. koncepcja ta, która jest obojętna na opozycje między dziedzictwem ruchomym i nieruchomym, materialnym i niematerialnym, została opracowana w świetle nowych kategorii dziedzictwa. Wyrażenie to opuściło nawet ścisłe granice prawa i weszło do języka potocznego, w którym odnosi się ono do „konserwatorów ważnych niematerialnych dóbr kultury” (重要無形文化財保持者), powszechnie znanych jako „żywe skarby narodowe”.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Wiktoria Sikorska

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 60 - 74

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.004.19865
W artykule przeprowadzono analizę porównawczą ochrony dziedzictwa rzemieślniczego w Europie i Japonii, koncentrując się na programie „Żywe skarby ludzkości” w ramach wytycznych UNESCO dotyczących ustanowienia krajowych „żywych skarbów ludzkości”. Ponadto badanie dotyczy ochrony rzemiosła w oparciu o rozporządzenie 2023/2411 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych produktów rzemieślniczych i przemysłowych. Przeanalizowano podstawy ochrony, jej strukturę oraz przedstawiono przykłady produktów kwalifikujących się do ochrony. Studium porównawcze przyczynia się do lepszego zrozumienia różnych podejść i ram prawnych stosowanych w Europie i Japonii w celu ochrony ich bogatego dziedzictwa rzemieślniczego. Poprzez zestawienie europejskiego rozporządzenia i japońskiego systemu „Living National Treasures” opartego na ochronie UNESCO artykuł ma na celu wyciągnięcie wniosków na temat najlepszych praktyk i potencjalnych obszarów wymagających poprawy w zakresie ochrony tradycyjnego rzemiosła w skali globalnej.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Luiza Kliczkowska

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 75 - 85

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.005.19866
W artykule zaprezentowano pokrótce ewolucję legislacyjną Japonii, począwszy od wczesnych działań podejmowanych pod koniec XIX wieku po nowoczesne inicjatywy, takie jak inicjatywa Japan Heritage uruchomiona przez Agencję ds. Kultury w 2015 r., która odzwierciedla adaptacyjne i postępowe podejście Japończyków do ochrony zabytków. Zbadano również filozoficzne podstawy unikatowego spojrzenia Japończyków na autentyczność zabytków oraz wpływ tradycji i społeczności lokalnych na kształtowanie się japońskich dóbr kultury. Ponadto bardziej szczegółowo przedstawiono założenia dotyczące programu Japan Heritage, z uwzględnieniem jego lokalnego i globalnego wpływu. W podsumowaniu zwrócono uwagę na trwałe zaangażowanie Japonii w ochronę zabytków, co wiąże się także z dynamiczną interakcją tradycji, zaangażowania społeczności lokalnych i globalną wymianą kulturową.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Dan Wei, Yi Fu

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 86 - 103

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.006.19867
Jako jedna z czterech starożytnych cywilizacji Chiny posiadają ogromne zasoby dziedzictwa kultury. Obecne ramy prawne Chin przyjęły kompleksowe ustawodawstwo obejmujące m.in. skrupulatną klasyfikację dóbr kultury i kładące nacisk na wyraźne zarządzanie administracyjne. Z badania porównawczego wynika, że różne jurysdykcje mają odrębne ramy prawne i praktyki, które odzwierciedlają ich krajowe uwarunkowania. Sprawy dotyczące dziedzictwa kultury można podzielić na trzy rodzaje: sprawy karne, cywilne i administracyjne. Oczekuje się, że ze względu na luki prawne zostaną uchwalone szczegółowe przepisy dotyczące ochrony dziedzictwa kultury. Obecnie sądy wydają różne werdykty w różnych sprawach. Spory sądowe w interesie publicznym wymagają zbiorowego zaangażowania całego społeczeństwa. Prokuratura dominuje w postępowaniach sądowych, udzielając porad przedprocesowych, które powinny być publikowane.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Yinhui Mao, Yan Sun

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 104 - 119

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.007.19868
Celem artykułu jest zbadanie historycznej ochrony hutongów jako dziedzictwa kultury. Badania pokazują, że w odpowiedzi na potrzeby urbanizacji i modernizacji w Pekinie hutongi poddawano ciągłym cyklom rozbiórek i odbudowy. Wzrost świadomości chińskiego społeczeństwa w zakresie ochrony dziedzictwa kultury wpłynął na politykę i prawodawstwo, które zaczęto tworzyć z myślą o zachowaniu i renowacji starych obszarów miejskich, w tym hutongów. Ponadto władze Pekinu kompleksowo odnowiły hutongi, koncentrując się na środowisku mieszkalnym, transporcie i rozwoju turystyki kulturowej, co przyniosło wiele pozytywnych rezultatów. Zrozumienie procesu ochrony hutongów w Pekinie pozwala na lepsze zrozumienie postępu Chin w zakresie ochrony dziedzictwa kultury. Zauważalne jest w tym kontekście uwzględnianie potrzeb społeczeństwa.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Sylwia Pangsy-Kania, Magdalena Orłowska

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 120 - 134

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.008.19869
Historia oraz tradycje kulturowe Chin odgrywają bardzo ważną rolę we współczesnych negocjacjach handlowych. Celem niniejszego artykułu jest przedstawienie kulturowych uwarunkowań chińskiej etykiety biznesowej oraz najważniejszych elementów dziedzictwa kultury w chińskiej etykiecie biznesowej podczas negocjacji handlowych. Zakładając, że negocjacje składają się z trzech głównych faz: wymiany informacji, targowania się i zamykania, szczególną uwagę poświęcono nawiązywaniu współpracy (język, hierarchia), wizytom i delegacjom (powitania, odpowiednie negocjacje, tematy tabu) oraz innym elementom etykiety biznesowej, takim jak bankiety i lunche oraz praktyki wręczania prezentów. W artykule sformułowano następującą tezę: w negocjacjach z Chińczykami ważniejsze od natychmiastowego zysku jest budowanie długoterminowej relacji opartej na uwzględnianiu etykiety biznesowej wynikającej z dziedzictwa chińskiej kultury.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Jack Tsen-Ta Lee

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 135 - 156

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.009.19870
W artykule poddano refleksji, w kontekście Singapuru, status prawny niepochowanych szczątków ludzkich o wartości dziedzictwa. Mogą one mieć postać zwłok osoby zmarłej, która nie została pochowana; lub zachowanych szczątków, ewentualnie znajdujących się w zasobach muzeum lub w prywatnej kolekcji. Twierdzi się, że zgodnie z podejściem opartym na uznaniowości przyjętym w niedawnych sprawach dotyczących tkanek ludzkich uzyskanych od żywych istot ludzkich takie szczątki ludzkie powinny być uważane za mające status własności. Umożliwiłoby to, między innymi, prowadzenie postępowań cywilnych i karnych w prawie krajowym w przypadku usunięcia takich szczątków ze stanowisk archeologicznych lub muzeów bez zezwolenia, a także zastosowanie międzynarodowych ram ułatwiających zwrot nielegalnie wywiezionych dóbr kultury. Analizie poddano również status pochowanych szczątków ludzkich, dóbr grobowych i nagrobków, a także wytyczne dotyczące właściwego traktowania szczątków w warunkach muzealnych. Badania nad ludzkimi szczątkami i ich delikatna ekspozycja w muzeach są ważnymi sposobami, dzięki którym możemy dowiedzieć się więcej o naszym pochodzeniu i nas samych, jednak niezbędnym warunkiem ich wykorzystania jest uwzględnienie interesów i przekonań społeczności, grup etnicznych lub religijnych, z których pochodzą ludzkie szczątki.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Debarati Pal

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 157 - 172

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.012.19871
W artykule opisano krajowe i miejskie przepisy dotyczące dziedzictwa stworzonego przez człowieka i naturalnego, zabytków i skarbów sztuki oraz zbadano krajowe ramy ochrony niematerialnego dziedzictwa kultury w Indiach. Przedstawiono rozwój prawodawstwa, począwszy od ustaw sprzed uzyskania niepodległości do ustawodawstwa i poprawek wprowadzonych po uzyskaniu niepodległości. Przeanalizowano rolę i obowiązki interesariuszy, w tym społeczności.

Artykuł zawiera kompleksowe omówienie konstytucyjnego tła ustawy z 1904 r. o starożytnych zabytkach i stanowiskach archeologicznych oraz pozostałościach, ustawy z 1958 r. o starożytnych zabytkach i stanowiskach archeologicznych oraz ustawy z 2014 r. o krajowej polityce ochrony starożytnych zabytków, stanowisk archeologicznych i pozostałości. Poddano analizie również obowiązki różnych organów, takich jak Państwowe Rady Dziedzictwa, Organy Rozwoju Dziedzictwa i Rady, pod kątem ochrony starożytnych zabytków, stanowisk archeologicznych i pozostałości. Podkreślono przy tym funkcjonalną współpracę tych organów z Urzędem Rozwoju Miejskiego i Korporacją Miejską na mocy ustaw o planowaniu przestrzennym, które odgrywają kluczową rolę we wdrażaniu tych polityk. Ponadto zwrócono uwagę na wpływ orzecznictwa Sądu Najwyższego na ramy prawne, by zilustrować zastosowanie prawa w praktyce.

Alternatywnie, w domenie wykonawczej omówiono rolę rządu centralnego, National Monuments Authority, Archaeological Survey of India (ASI) oraz Indian Trust for Architectural and Cultural Heritage (INTACH) w celu zobrazowania pojęć inkluzywności i uczestnictwa społeczności. W ramach kategorii materialnej badane są również ruchome obiekty dziedzictwa kultury określone w ustawie z 1972 r. o zabytkach i skarbach sztuki.

W dziedzinie niematerialnego dziedzictwa kultury zbadano rolę Sangeet Natak Akademi w ochronie niematerialnego dziedzictwa kultury Indii.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Katarzyna Grzybczyk

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 173 - 192

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.010.19872
Artykuł dotyczy problematyki ochrony szeroko pojętej kuchni indyjskiej na podstawie przepisów prawa własności intelektualnej. Co do zasady, kulinaria nie są objęte taką ochroną, gdyż wbrew często używanemu określeniu „sztuka kulinarna” przygotowywanie potraw nie jest uznawane za działalność twórczą. Nie zniechęca to jednak kucharzy czy restauratorów do poszukiwania możliwości zapewnienia sobie wyłączności na przynajmniej niektóre elementy gastronomii. Problem ten dotyczy także kuchni indyjskiej – jednej z najpopularniejszych i najbardziej lubianych na świecie. W artykule przedstawiam możliwości ochrony na podstawie indyjskich regulacji dotyczących własności intelektualnej.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Karol Gregorczuk

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 193 - 208

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.011.19873
Specjalistyczna wiedza medyczna zaczęła się rozwijać na obszarze subkontynentu indyjskiego już w czasach starożytnych. Obejmuje ona wiedzę, umiejętności i praktyki oparte na teoriach, przekonaniach i doświadczeniach kolejnych pokoleń, ukształtowanych w trakcie rozwoju historycznego. Tradycyjna medycyna indyjska nie jest jednolitym systemem, lecz dzieli się na kilka podsystemów, tj. Ayurveda, Siddha (medycyna tamilska), Unani (medycyna persko-arabska), Sowa-Rigpa (medycyna tybetańska). W tym przypadku wykorzystuje się w szerokim zakresie naturalne metody leczenia, takie jak m.in. ziołolecznictwo, oczyszczanie z toksyn i dietę. Ten szczególny dorobek dawnej myśli medycznej wymaga współcześnie przyjęcia adekwatnych instrumentów ochrony prawnej. Indie zainicjowały w drugiej połowie XX wieku działania mające na celu wprowadzenie regulacji prawnych dotyczących stosowania medycyny naturalnej. Dokonano instytucjonalizacji tej problematyki, powołując Centralną Radę Medycyny Indyjskiej w Departamencie ds. Ayurvedy, Jogi i Naturopatii, Unani, Siddha Medicine i Homeopatii (AYUSH). Rząd wspiera badania naukowe i podejmuje inicjatywy edukacyjne w obszarze tradycyjnej medycyny indyjskiej. Celem artykułu jest zrekonstruowanie modelu regulacji medycyny naturalnej w Indiach jako jej niematerialnego dziedzictwa kultury w kontekście rozwoju nowoczesnych technologii.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Showkat Ahmad Wani, Saumya Vats

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 209 - 224

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.013.19874
We współczesnych konfliktach zbrojnych dyskurs dotyczący przepisów odnoszących się do ochrony dóbr kultury w ramach międzynarodowego prawa humanitarnego (MPH) zyskał na znaczeniu. Wraz z najnowszymi osiągnięciami technologicznymi i innymi aspektami działań wojennych zawiłości związane ze stosowaniem ram prawnych w teatrze wojny stają się coraz bardziej skomplikowane. W szczególności ochrona dóbr kultury podczas konfliktu zbrojnego stanowi poważne wyzwanie dla międzynarodowego prawa humanitarnego. Chociaż Organizacja Narodów Zjednoczonych oferuje wieloaspektowy wzór ochrony dóbr kultury będących w posiadaniu państw, wdrażanie tych przepisów jest obarczone lukami, które utrudniają pełną zgodność zaangażowanych stron. W artykule poddano analizie ramy prawne odnoszące się do dóbr kultury, ze szczególnym uwzględnieniem międzynarodowego prawa humanitarnego. Ponadto przedstawiono w nim kilka sugestii, które można wdrożyć w celu ochrony dóbr kultury o istotnym znaczeniu i wartości, jednocześnie usuwając obecne luki w ich wdrażaniu.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Nguyen Le Uyen Phuong

Gdańskie Studia Azji Wschodniej, Zeszyt 25, 2024, s. 225 - 250

https://doi.org/10.4467/23538724GS.24.014.19875
Artykuł ma na celu, po pierwsze, zbadanie ewolucji ochrony dziedzictwa kultury w Wietnamie w latach 1900–2023, koncentrując się na wojnie wietnamskiej, okresie renowacji (1980–2000) i integracji międzynarodowej (od 1987 r.). Po drugie, dokonano w nim analizy ustawy o dziedzictwie kultury z 2001 r. i nowelizacji ustawy o dziedzictwie kultury z 2009 r., czyli dwóch głównych tekstów regulujących tę dziedzinę. Po trzecie, zaprezentowano studia przypadków wyzwań i sukcesów ochrony dziedzictwa kultury, ponieważ jest ona postrzegana przez wietnamskie nowe pokolenie i rząd Wietnamu jako część gospodarki rynkowej.

Zauważono, że wydarzenia historyczne silnie ukształtowały wietnamską ustawę o dziedzictwie kultury (CHL). Zmieniające się z czasem definicje dziedzictwa kultury odzwierciedlają ideologię obywateli w zakresie ochrony dziedzictwa kultury. Co więcej, Konstytucja Wietnamu (1946, 1959, 1980 i 1992) różni się pod względem orientacji na CHL na trzech głównych etapach. Za każdym razem, gdy zmieniają się podstawy prawne i sytuacja polityczna, dokumenty CHL będą służyć różnym interesom. Na koniec omówiono edukację nowego pokolenia Wietnamczyków w zakresie dziedzictwa kultury i osiągnięcia w jego dystrybucji.

Autorka wykazuje, że wojna w Wietnamie była najtrudniejszym okresem dla rozwoju CHL. Dekret 65 i ogólne definicje konstytucji z 1946 r. były odpowiedzią na złożone warunki polityczne i nie miały na celu promowania CHL. W okresie renowacji (1980–2000) Wietnam stał się krajem socjalistycznym pod wpływem Związku Radzieckiego. Konstytucja z 1980 r. jest wystarczająco silna, aby regulować własność i ochronę zasobów historycznych, co pokazują nowe dokumenty dotyczące dziedzictwa kultury, takie jak Rozporządzenie 14 (1984) i Dekret 28 (1985). Jednak zdolność do wykorzystywania dziedzictwa i uzyskania światowego uznania była ograniczona. Wietnamskie CHL miało dostęp do międzynarodowych traktatów i zaleceń, gdy Wietnam dołączył do UNESCO w okresie integracji międzynarodowej (po 1987 r.). W tym okresie konstytucja z 1992 r. (rola wewnętrzna) i międzynarodowe źródło (rola zewnętrzna) zainspirowały CHL z 2001 r. i poprawkę do CHL z 2009 r. Oba dokumenty nadal odgrywają główną rolę w umożliwieniu Wietnamowi wejścia do gospodarki dziedzictwa.

Osiągnięcia młodych obywateli Wietnamu promują wartości kulturowe i zaangażowanie. Jednakże wietnamskie nastolatki nie zwróciły uwagi na rozwój prawnych aspektów CHL. Bez odpowiedzi pozostaje pytanie, czy wietnamskie ramy prawne są wystarczająco solidne, aby zapobiegać nadużyciom w wykorzystywaniu dziedzictwa kultury.
Pobierz PDF PDF
Czytaj więcej Następne

Pliki do pobrania

Pobierz PDF Strony tytułowe i redakcyjne PDF Pobierz PDF Table of Contents PDF Pobierz PDF Spis treści PDF

Słowa kluczowe: autentyczność, dziedzictwo kultury, informacja cyfrowa, metawersja, Wytyczne ICOMOS, wartość, fortyfikacje, dziedzictwo wojskowe, dziedzictwo światowe, Japonia, jūbun, kokuhō, żywe skarby narodowe, skarby narodowe, dziedzictwo rzemieślnicze, oznaczenia geograficzne, żywy skarb narodowy, ochrona dziedzictwa kultury w Japonii, prawo ochrony zabytków, zabytki japońskie, zabytki niematerialne, ochrona dziedzictwa kultury, spory sądowe, prawo chińskie, hutong, dziedzictwo kultury Chin, renowacja, turystyka kulturowa, etykieta biznesowa, Chiny, kultura, dziedzictwo, negocjacje handlowe, commercial trading in human remains, human remains as property, Singapore, treatment of human remains in museum, ochrona dziedzictwa, Indie, orzecznictwo sądowe, przepisy kulinarne, znaki towarowe, oznaczenie geograficzne, kulinaria, tajemnice handlowe, Ayurveda, leki, medycyna indyjska, niematerialne dziedzictwo kultury, ochrona prawna, medycyna tradycyjna, dobro kultury, międzynarodowe prawo humanitarne, konflikt zbrojny, Rosja – Ukraina, prawo ochrony dziedzictwa kultury, Wietnam, wojna wietnamska, okres renowacji

Informacje o finansowaniu

Publikacja sfinansowana z: programu Ministerstwa Edukacji i Nauki „Rozwój Czasopism Naukowych” oraz ze środków Centrum Studiów Azji Wschodniej UG