W artykule zaprezentowano działalność Centrum Studiów Azji Wschodniej, które zostało założone na Uniwersytecie Gdańskim w 2007 r. CSAW UG od momentu powołania, najpierw pod kierownictwem prof. Ewy Oziewicz (2007–2011), a następnie prof. Kamila Zeidlera (od października 2011 r.), prowadzi działalność naukową, wydawniczą i kulturalną, która jest poświęcona krajom Azji Wschodniej. Celem CSAW UG jest koordynowanie zadań skupionych wokół tych państw na Uniwersytecie Gdańskim. Centrum utrzymuje kontakt z instytucjami edukacyjnymi i badawczymi w Azji Wschodniej oraz promuje kraje tego regionu w Polsce. Swoją działalność podejmuje samodzielnie lub we współpracy z innymi instytucjami z Polski i zagranicy, głównie uczelniami, ambasadami i organizacjami rządowymi, wydawnictwami i przedsiębiorstwami związanymi z krajami Azji Wschodniej. W artykule przedstawiono również, jak szerokie pole współpracy Centrum zapewnia naukowcom, studentom, ale także dyplomatom, dziennikarzom, artystom i osobom zajmującym się kulturą, zarówno w Azji Wschodniej, jak i w Polsce.

Dotychczas w literaturze przedmiotu, a w szczególności w naukach prawnych, brakowało badań, które w sposób szeroki objęłyby problematykę korzystania z gier elektronicznych i mediów społecznościowych przez małoletnich. W artykule postawiono tezę, że współczesne ustawodawstwa powinny wprowadzać odpowiednie mechanizmy prawne przeciwdziałające negatywnym skutkom nieprawidłowego korzystania z gier elektronicznych i mediów społecznościowych przez małoletnich. W pierwszej części artykułu zarysowany został problem badawczy, w tym negatywne skutki nieprawidłowego korzystania ze wskazanych wytworów technologii przez małoletnich, a także przytoczono obszerne dane statystyczne na ten temat. W drugiej części wskazano możliwe działania polityczne i legislacyjne oraz regulacje prawne, które zmierzają do zapewnienia odpowiedniej ochrony małoletnim w kontekście opisanych zagrożeń. Ze względu na nasilony stopień ingerencji ustawodawczej uwaga została poświęcona w znacznej mierze porządkom prawnym regionu Azji Wschodniej, a w szczególności Korei Południowej. Na ostatnią część artykułu złożyła się szczegółowa analiza koreańskiego unormowania ograniczającego dostęp do gier przez małoletnich, z wyróżnieniem regulacji Shutdown Law (셧다운제), która to funkcjonowała przez ponad 10 lat, do 2021 r. Podjęte tu rozważania umożliwiły dostrzeżenie całościowego kontekstu, wieloaspektowości omawianych zagadnień oraz analizę doświadczeń i rozwiązań prawnych wyróżniających się prawodawstw.

Uprawnienia do stanowienia praw dotyczących ochrony dziedzictwa kultury w Indiach są podzielone między parlament i stanowe ciała ustawodawcze na mocy Konstytucji Indii. Chociaż Indie mają wiele obiektów historycznych, pomników i tradycji kulturowych, twórcy Konstytucji Indii położyli większy nacisk na ochronę mniejszości, ich praw kulturowych i języków. W rezultacie istnieją pewne prawa podstawowe, które gwarantują ochronę osobom mającym „odmienny język, pismo lub kulturę”, dając im prawo do ich zachowania. Istnieją również podstawowe obowiązki, zgodnie z którymi każdy obywatel musi m.in. dbać o bogate dziedzictwo kultury Indii i chronić je. Archeologiczny aspekt indyjskiego dziedzictwa kultury wywodzi się od Brytyjczyków. Pierwsze prawa dotyczące ochrony dziedzictwa były kolonialne, a niektóre z nich nadal obowiązują. Prawa ustanowione w niepodległych Indiach również zawierają te same podstawy. Jeśli chodzi o egzekwowanie przepisów, Indie dobrze sobie radzą, odzyskując swoje zabytki, które zostały skradzione i przemycone za granicę. Niemniej jednak mniej popularne elementy dziedzictwa kultury nadal cierpią z powodu opieszałości zarówno wykonawczej, jak i publicznej. Sądy w Indiach aktywnie chronią zabytki. Jednocześnie potrzebna jest większa świadomość społeczeństwa, a także pewne zmiany w polityce, ponieważ Indie chcą zostać światowym liderem w turystyce do 2047 r.