Po II wojnie światowej nauce polskiej narzucono szereg ograniczeń ideologicznych wynikających z polityki przyjętej przez komunistyczny reżim. Objawiały się one między innymi cenzurą nałożoną w latach 1945–1989 na wszystkie publikowane teksty, także naukowe, czy prześladowaniem badaczy nie nawiązujących do komunistycznej ideologii. Szczególnie dotkliwie odczuła to polska humanistyka, w tym myśl pedagogiczna, co skutkowało niemożnością rozwijania większości jej kierunków obecnych przed II wojną światową.
W związku z tym misją rocznika „Polska Myśl Pedagogiczna” jest nadrobienie strat powstałych w wyniku tych trudnych dziejów poprzez pokazywanie bogactwa teoretycznych i praktycznych koncepcji pedagogicznych wraz z pluralizmem ich źródeł filozoficznych, światopoglądowych, ideowych i innych.
Po roku 1989 w krajach postkomunistycznych podejmowane są próby nadrabiania poniesionych strat w tym zakresie, lecz polskiej myśli pedagogicznej nadal dotyczą takie problemy, jak:
Wobec tych problemów celem rocznika jest niesienie wsparcia dla ich rozwiązania poprzez publikowanie prac: wydobywających i pokazujących bogactwo teoretycznych i praktycznych koncepcji pedagogicznych oraz ich pluralizm w zakresie filozoficznych podstaw, systemów wartości, obszarów życia społecznego; opartych na analitycznych badaniach różnorodności wątków pedagogicznego myślenia, włączających je w otwarty dyskurs międzynarodowy; podejmujących pogłębione badania nad historią polskiej myśli pedagogicznej, eksponujących jej oryginalność oraz konfrontujących ją ze światowym dorobkiem; dążących – poprzez anglojęzyczny zapis – do włączanie polskich osiągnięć w dyskurs globalny.
Rocznik „Polska Myśl Pedagogiczna” jest pismem badaczy zainteresowanych zarówno przeszłością, jak i teraźniejszością polskiej myśli pedagogicznej.