Chelsea Charms twierdzi, że jest posiadaczką największego na świecie sztucznego biustu, który czyni ją swoistą gwiazdą medialną, pieczołowicie dbającą o wizerunek, którego wyznacznikiem są właśnie ogromnych rozmiarów piersi. W kulturowym sensie między jej wizerunkiem a jej piersiami można postawić znak równości, co pozwala mówić o procesie budowania swoistej marki, której „logo”  staje się prezentowany na różne sposoby biust. W niniejszym tekście przyglądam się sposobom, w jaki tworzy się medialna figura „kobiety o największym (powiększonym) biuście na świecie”, w świetle teorii globalnego przemysłu kulturowego Celii Lury i Scotta Lasha oraz kulturowej roli fetyszyzmu w dobie nowoczesności według Hartmuta Böhmego. Podejmuję próbę zdekonstruowania marki „Chelsea Charms” w kontekście współczesnej kultury wizerunku, która żywi się transformacją ciała jak żadna inna. Stawiam też kluczowe pytanie: czy sztuczne ciało przekłada się automatycznie na sztuczną tożsamość, czy też relacja między nimi jest znacznie bardziej skomplikowana, a jej rekonstrukcja może przyczynić się do zrozumienia współczesnych strategii tożsamościowych nie tylko w analizowanym przypadku? Odpowiedź jest paradoksalna: właśnie poprzez kuriozalność swojego ciała, staje się Chelsea Charms modelową przedstawicielką kultury wirtualności, której fundacyjnymi mitami są jednostkowa sprawczość, kreatywna wolność i plastyczny charakter egzystencji, w tym ciała.

Chelsea Charms: The curious body as a brand

Abstract

Chelsea Charms claims that she has the biggest artificial breasts in the world. She is followed by more than 270,000 users on Twitter. Charms gives interviews to the mainstream media. She also runs her own website. Although she has never used her body in hardcore pornography, she is nevertheless a kind of celebrity, very careful about her image, defined, obviously, by her enormous bust. Charms very clearly identifies herself with her breasts. In the media her breasts are presented as the essence of her personality. In a cultural sense, there is no difference between her image and her bust, allowing us to speak of a peculiar branding, with Charms’s breasts serving as a “logo”. In this article I analyse how the media figure of “the woman with the largest (augmented) breasts in the world” comes to life, in relation to Celia Lury and Scott Lash’s theory of the global culture industry and Hartmut Boehme’s take on the cultural role of fetishism in modernity. I attempt to deconstruct the “Chelsea Charms” brand in the context of contemporary image culture, which feeds on augmented bodies like no other. At the same time, I pose a crucial question: Does having an artificial body automatically lead to having an artificial identity or is the relation between the two much more complex, and by reconstructing it, can one can better understand contemporary strategies of identity building, even outside of this particular case? The answer is paradoxical: because of her curious character, Chelsea Charms can be seen as a model exponent of the culture of virtuality, which is based on the myths of individual agency, creative freedom, and plasticity of human existence, including the body. 

Celem niniejszego artykułu jest ukazanie sposobu, w jaki narcystyczna tożsamość graczy i związana z nią konsumpcja wpływają na formy uczestnictwa w kulturze gier wideo. Analizie poddany został sposób, w jaki odbiorcy biorą udział we współczesnej kulturze popularnej, oraz obraz modelowego gracza, który powstał pod koniec ubiegłego wieku. Przywołując kluczowe wydarzenia, mające miejsce w środowisku graczy w ciągu ostatnich lat, takie jak powstanie ruchu Gamergate, ukazano istniejący w jego obrębie mechanizm wykluczania, który do dzisiaj zauważalny jest w konserwatywnych grupach graczy gier cyfrowych. 

Peaches (Merrill Beth Nisker) to jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci popkultury XXI wieku. Główny nurt twórczości tej kanadyjskiej artystki, działającej w ramach szeroko rozumianej kultury muzyki rockowej, to wyrażony poprzez seksualność bunt przeciwko zakorzenionej w patriarchacie hipokryzji współczesnych struktur władzy, które nadal dominują relacje międzyludzkie i popkulturę. W swoich działaniach artystycznych – głównie w tekstach piosenek – Peaches odgrywa szereg seksualnych transgresji, których zadaniem jest wyrażenie sprzeciwu wobec ograniczeń wolności, tożsamości i równości. Stara się demontować istniejący od lat i przestarzały system wartości, swoim podstawowym orężem czyniąc dosadne i szokujące traktowanie seksualności, którą nazywam hiperseksownością (wywodząc tę kategorię od zaproponowanej przez Amy Shields Dobson koncepcji heteroseksowności). Niniejszy artykuł jest próbą odczytania bezkompromisowej i buntowniczej postawy Peaches wobec zdominowanej przez męski punkt widzenia popkultury, przy pomocy wspomnianej wyżej kategorii hiperseksowności.

Rebellious Hypersexiness: Dismantling of Male Popculture according to Peaches

Abstract

Peaches is one of the most controversial popcultural icons of the twenty-first century. Born as Merrill Beth Nisker, Peaches is a Canadian artist who deals in her arts – mostly centered on electro rock music – with the issues of sexual freedom, and the hypocrisy of the contemporary power structures that still govern the relations between people, making the shade of patriarchy present. In her artistic activates – predominantly, but not exclusively, the lyrics to her songs – she performs a number of sexual transgressions that provoke questions about equality, identity, and liberty. She subverts the old, hypocritical system of values employing an explicitly shocking and direct attitude to sexualities that can be called hypersexiness. This article attempts to present Peaches’ uncompromising artistic attitude and is an attempt to read it through the aforementioned category of hypersexiness.  

W artykule autorka dyskutuje nowe zjawisko kulturowe, znane jako ASMR, w szczególności jego zainteresowanie multizmysłowością, w perspektywie posthumanistycznej, związanej z niehierarchicznością ludzkich zmysłów. Tekst analizuje wybrane filmy z gatunku ASMR opublikowane w serwisie internetowym YouTube, skupiając się na sposobach ukazywania w nich różnych wrażeń zmysłowych (wzrokowych, słuchowych, dotykowych, zapachowych, smakowych), stawiając tezę, że praktyki ASMR promują posthumanistyczny typ wrażliwości oraz zachęcają do wytwarzania alternatywnych trybów doświadczania świata.

About Sensory Adventures in ASMR from the Perspective of Posthumanism

Rok 1989 stanowi symboliczną cezurę w dyskursie o seksualności w Polsce i istotny moment w historii erotyku jako gatunku: od konwencjonalnie rozumianego wiersza o tematyce miłosnej, przez wulgarne rozerotyzowanie twórców związanych z środowiskiem „bruLionu”, po wyszukane gry z konwencją, mające na celu wydobycie krytycznego potencjału erotyzmu i zaprzęgnięcie go w dyskusję o charakterze społeczno-politycznym. W artykule autor przedstawia sposoby funkcjonowania erotyzmu, seksualności/seksualizmu i pornografii w polskiej poezji współczesnej jako form oporu, na przykładzie twórczości trojga poetów: Jerzego Jarniewicza, Andrzeja Sosnowskiego i Joanny Oparek. Odnosi się m.in. do kategorii przyjemności tekstu Rolanda Barthes’a, koncepcji pornogramatyki markiza de Sade oraz filozofii Georges’a Bataille’a. Autor pokazuje, w jaki sposób współczesna poezja przekształca klasyczną konwencję erotyku w celach ideologicznych lub programowych.

The forms of eroticism. Critical potential of eroticism in polish contemporary poetry

Abstract

Artykuł poświęcony jest nowej, ośmioodcinkowej edycji programu Porady różowej brygady (Queer Eye, 2018–) udostępnionego na platformie Netflix, ujętej w kontekście dyskusji dotyczącej toksycznej męskości i masowych morderstw w amerykańskich liceach. Optymistyczne opinie dotyczące programu Porady różowej brygady koncentrują się zwykle na wymiarze tolerancji wobec mniejszości seksualnych lub – jak chcą tego sami prowadzący – akceptacji. Zwracając uwagę na wymiar gatunkowy (ustalona i powtarzalna dramaturgia odcinków), ideologiczny (figura homoseksualnego eksperta) i ideologiczno-produkcyjny (dobór bohaterów programu), przeanalizuję wizerunki uczestników, wskazując na odstępstwa od dominujących stereotypowych wzorców męskości, które wydają się reprezentować poszczególne postacie, upatrując w tym działaniu, jeśli nie rozszerzenia kategorii męskości, to przynajmniej drobnych rys na jej monolicie. 

Australian Great War poets were not able to escape their relationship with the dead, turning nightmares into poetry. Images haunted them, and through their poetry it may be seen that they lived in dread which became a central state of their subconscious. Frederic Manning said that the battle fields were the damned circles where Dante trod, recognising that he was in a hell where the dead became the carrion of rats and crows. Leon Gellert said that he strolled to hell where the world rolls wet with blood and the skinny hand of Death gropes at the beating heart. Their horrific visions help explain the shell-shocked realities of post-war years. Manning saw a boy’s face coming out of a cloud through a mist of blood, haunting him with its trembling lips, convulsing with terror and hate. He says it was the mask of God, broken by the horrors of war. Some saw hope in happy dreams interrupting nightmares, but Manning and Gellert stand as poetic examples of the soldier’s wartime hell. Gellert wrote, ‘the scythe of time runs red, while a Foul Voice screams and Fear runs shrieking by the wall’. Manning saw them all as a raucous choir of frogs. These mad images inform the reader of a mind tormented by sights too hideous to reconcile, and show the poet’s subconscious dread of the terror he must live with. 

Praca ta stanowi propozycję lektury fragmentu książki Olgi Tokarczuk w perspektywie doświadczenia melancholicznego i ma celu ukazanie rysu melancholicznego wybranego bohatera Biegunów. Autorka, posługując się narzędziami interpretacyjnymi z zakresu literaturoznawstwa, tworzy swoiste case study: analizuje tekst literacki i wskazuje na tropy melancholijne, które pojawiają się w całej twórczości autorki Ksiąg Jakubowych. Postać flandryjskiego naukowca Filipa Verheyena badana jest w aspekcie natury ludzkiej oraz ciała, które „odpowiada” na cierpienie psychiczne. 

Biegnij, Melosie!

Dazai Osamu

tłumaczenie i wstęp: Wiktoria Krupska, Karolina Mirek

Opowiadanie Hiya („Ona”) zostało napisane w maju 1969 roku. Weszło do zbioru Bajt min lahm („Dom pełen ciał”), który ukazał się dwa lata później (Idris 1982; Idris 1990, 146–154). Tytuł utworu oraz ogólny rys tytułowej postaci zostały zaczerpnięte z powieści Henry’ego Ridera Haggarda (zm.1925) She („Ona”) z 1886 roku oraz jej kontynuacji, Ayesha, the Return of She („Ayesha, powrót Onej”) z 1905 roku.

Jusuf Idris (1927–1991) to jeden z najbardziej uznanych egipskich pisarzy XX wieku, niekwestionowany mistrz krótkich opowiadań, autor mikropowieści obyczajowych i sztuk teatralnych. 

tłumaczenie Bożena Prochwicz-Studnicka