Zachowania polityki zagranicznej Turcji w danym okresie można zrozumieć analizując partię rządzącą i stosunki wewnętrzne, interesy i skład rządzącej koalicji oraz dominującą dynamikę międzynarodową. Celem artykułu jest pokazanie, że zmiany paradygmatyczne w polityce zagranicznej i motory dążenia Turcji do autonomicznej przestrzeni politycznej mogą być rozumiane jako wynik powiązanych ze sobą przemian na poziomie globalnym, regionalnym i krajowym. Po 2010 r. turecka polityka zagraniczna naznaczona była okresem „autonomizacji”, w którym rządząca partia postanowiła wypełnić geopolityczną próżnię powstałą w regionie po fiasku negocjacji z Unią Europejską w zakresie stopniowego wycofywania się Stanów Zjednoczonych z lokalnej szachownicy dyplomatycznej.  
 

Behavioral trends in Turkish foreign policy during the rule of the Justice and Development Party

Turkey’s foreign policy behavior in a given period can be understood by examining the ruling party and domestic relations, the interests and composition of the governing coalition and prevalent international dynamics. The aim of the article is to show, that paradigmatic shifts in foreign policy and the drivers of Turkey’s quest for autonomous policy space can be understood as an outcome of interrelated transformations at global, regional and domestic levels. After 2010, Turkish foreign policy was marked by a period of „autonomization”, in which the ruling party decided to fill the geopolitical vacuum created in the region after the failure of negotiations with the European Union in the gradual withdrawal of the United States from the local diplomatic chessboard.

W 2002 r. Partia Sprawiedliwości i Rozwoju objęła w Turcji władzę i kontynuowała polityczne, gospodarcze i prawne reformy mające na celu zbliżenie tego państwa do standardów i wartości Unii Europejskiej. Ostatecznie w 2005 r. udało się Turcji otworzyć negocjacje akcesyjne, jednak bez gwarancji przyszłego członkostwa. Z czasem pierwotne obietnice reform ustąpiły miejsca coraz poważniejszym naruszeniom w zakresie wolności słowa i praw człowieka. Wraz z zahamowaniem demokratycznych zmian i wzrostem autorytarnych działań tureckich władz, zauważalny stał się impas w stosunkach z UE.

Türkiye’s relations with the European Union during the rule of the Justice and Development Party

In 2002, the Justice and Development Party (AKP) took power in Türkiye and continued political, economic and legal reforms aimed at bringing the state closer to the standards and values of the European Union. Finally, in 2005, Türkiye managed to open accession negotiations, but without any guarantee of future membership. Over time, however, the original promises of reform gave way to increasingly serious violations of freedom of expression and human rights. With the slowdown of democratic changes and the increase in the authoritarian actions of the Turkish authorities, a deadlock in relations with the EU has become noticeable.

Piłka nożna stanowi istotne narzędzie reprodukcji tureckiej tożsamości narodowej. Możliwość wykorzystania sportu w procesie budowania narodu dostrzegli kemaliści. Ich zdaniem, rolą sportu miała być modernizacja tureckiego społeczeństwa na wzór krajów Europy. Obecnie turecki futbol stanowi integralny element europejskiego systemu rozgrywek. Z jednej strony turecka drużyna narodowa stała się wizytówką państwa – elementem kreowania pozytywnego wizerunku. Z drugiej natomiast jest instytucją, wokół której dochodzi do tworzenia i odtwarzania tożsamości narodowej. Tożsamościotwórcze oddziaływanie tureckiego futbolu wykracza poza granice Turcji. Turecka piłka nożna cieszy się zainteresowaniem diaspory, która za jej pomocą manifestuje przynależność etniczną. Piłka nożna wpisuje się w podstawowy dylemat tureckiej tożsamości. W kontekście zawodów rozważana jest „europejskość” bądź „wschodniość” Turków.

An Eastern player in European competition. Turkish identity in the context of football

Football is an important tool of reproduction of Turkish national identity. The possibility of using sports in the nation‑building process was recognized by the Kemalists. In their view, the role of sport was to modernise Turkish society along the lines of European countries. Nowadays Turkish football is an integral part of the European competition system. On the one hand, the Turkish national team has become a showcase for the country – an element of creating a positive image. On the other hand, it is an institution around which the creation and recreation of national identity takes place. The identity‑forming impact of Turkish football extends beyond Turkey’s borders. Turkish football is of interest to the diaspora, who use it to manifest ethnicity. Football is part of the fundamental dilemma of Turkish identity. In the context of the games, the „Europeanness” or „Easternness” of the Turks is considered.

Po dojściu do władzy w Turcji Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (tur. Adalet ve Kalkınma Partisi, AKP) w 2002 r. nastąpiło przemodelowanie tureckiej polityki zagranicznej. Od tego czasu można zaobserwować także pogłębianie relacji turecko‑palestyńskich. Zmiana ta jest związana z nową doktryną wyznaczającą kierunki aktywności zewnętrznej, a także z uwarunkowaniami polityki regionalnej Ankary, która rywalizuje z innymi graczami o rolę mocarstwa regionalnego. Wpływ na intensywność działań względem Palestyny mają również napięcia między Turcją a Izraelem, które cechuje różna intensywność. Pomimo przywrócenia relacji dyplomatycznych między dwoma państwami w 2016 r., Republika nie zrezygnowała z propalestyńskiej postawy. Celem niniejszego artykułu jest przeanalizowanie relacji turecko‑palestyńskich pod kątem głównych zasad determinujących aktywność zewnętrzną Ankary. Z uwagi na nieproporcjonalność podmiotową należy zauważyć, że to Turcja z pozycji gracza regionalnego podejmuje kroki względem Palestyny. Obszary te dotyczą takich kwestii jak: pomoc humanitarna, dziedzictwo kulturowe, tożsamość i więzi historyczne czy wymiana handlowa. W relacjach z Palestyną Turcja wykorzystuje swoje instytucjonalne narzędzia soft power, co służy także celom strategicznym państwa. W pierwszej części pracy zostały przedstawione główne zasady i mechanizmy tureckiej polityki zagranicznej, a także wyznaczające ją kierunki aktywności. Stanowią one podstawę do omówienia charakteru relacji politycznych między dwiema stronami oraz przeanalizowania relacji gospodarczych, pomocy humanitarnej i współpracy w dziedzinie kultury.

Turkish‑Palestinian relations – continuity or change?

After the Justice and Development Party (Turkish Adalet ve Kalkınma Partisi, AKP) came to power in Turkey in 2002, Turkish external activity was remodeled. Since then, the deepening of Turkish‑Palestinian relations could also be observed. This change is related to the new doctrine of foreign policy as well as to the conditions of Ankara’s regional policy, which competes with other players for the role of a regional power. The intensity of actions towards Palestine is also influenced by tensions between Turkey and Israel, which are characterized by varying intensity. Despite the restoration of diplomatic relations between the two countries in 2016, the Republic has not abandoned its pro‑Palestinian stance. The purpose of this text is to analyze Turkish‑Palestinian relations in terms of the main principles determining Ankara’s external activity. Due to subjective disproportionality, it should be noted that Turkey, from the position of a regional player, is taking steps towards Palestine, which has lots of limitations when it comes to political steps. The areas of activity betwen Turkey and Palestine concerns issues such as humanitarian aid, cultural heritage, identity and historical ties, and trade. In its relations with Palestine, Ankara uses institutional soft power tools, which may also serve Turkish strategic aims. In the first part of the article, the main principles and mechanisms of Ankara’s foreign policy was presented together with the strategy that determines the directions of external activity. These principles are the basis for discussing the nature of political relations between the two sides as well as for analyzing economic relations, humanitarian aid and cooperation in the field of culture.

Celem artykułu jest analiza ewolucji strategii wyborczych głównych sił politycznych, opozycyjnych wobec rządzącej od 2002 r. Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP). Wychodząc z założenia, że wobec postępującej autokratyzacji systemu politycznego Turcji możliwości działania opozycji pozostają ograniczone, a ewentualne zwycięstwo zależy od zdolności formowania koalicji wyborczych, ukazana w toku wywodu zostanie droga jaką przeszła sama AKP oraz opozycyjne wobec niej stronnictwa polityczne, aż do wyborów w roku 2023. Jednocześnie postawione zostanie pytanie o przyczyny porażki sił opozycyjnych, a punktem wyjścia będzie założenie, że wewnętrznie zróżnicowany Sojusz Narodowy nie zdołał skonstruować realnej programowej oferty zdolnej z jednej strony na masową skalę przyciągnąć wyborców partii rządzącej oraz w wystarczający sposób stanowiącej satysfakcjonującą ofertę dla własnego elektoratu.

Electoral strategies of Turkey’s main opposition parties during the rule of the Justice and Development Party

This paper aims at analyzing the evolution of the electoral strategies of the main oppositional political parties to the Justice and Development Party, which has been in power since 2002. Assuming that due to the increasing autocratization of Turkey’s political system, the opposition’s options for action remain limited, and any eventual victory depends on the ability to form electoral coalitions, the paper will trace the political path taken by the AKP itself and the political parties opposed to it until the elections in 2023. At the same time, the question will be asked about the reasons for the defeat of the opposition parties in 2023. The basic assumption here is that the internally diversified National Alliance failed to construct a comprehensive programmatic offer capable of attracting voters of the ruling party on a massive scale and at the same time it failed to deliver a sufficiently satisfactory offer to its own electorate.

Prezentowana publikacja analizuje dwie powiązane ze sobą tendencje w stosunkach międzynarodowych na przykładzie Białorusi. Pierwszy trend to kryzys międzynarodowej legitymizacji autorytarnego reżimu, który rażąco sfałszował wybory prezydenckie w 2020 r. i brutalnie stłumił masowe pokojowe protesty przeciwko bezprawiu władz. Drugim jest dążenie sił demokratycznych, na czele których stoi prezydent‑elekt Swiatłana Cichanouska, do stania się pełnoprawnym przedstawicielem narodu białoruskiego na arenie zewnętrznej.

Podczas gdy w pierwszych miesiącach po sfałszowanych wyborach białoruski problem był obecny na łamach mediów europejskich, uwaga poświęcana sytuacji na Białorusi i wokół niej malała wraz ze spadkiem aktywności protestacyjnej wewnątrz kraju. Stało się to szczególnie widoczne po rozpoczęciu przez Rosję zakrojonej na szeroką skalę agresji na Ukrainę, która była moralnie i materialnie wspierana przez dyktaturę w Mińsku.

Zmniejszona uwaga aktorów międzynarodowych na wschodnioeuropejskie państwo nie powstrzymała aktywnej działalności Demokratycznej Białorusi. Głównym wsparciem sił demokratycznych stała się białoruska emigracja, która po wydarzeniach 2020 r. nabrała masowego charakteru. Jej główne ośrodki koncentrują się na Litwie i w Polsce. Tam też działają główne struktury białoruskiej opozycji demokratycznej.

W ciągu ostatnich trzech lat ukształtowały się konkretne formaty międzynarodowej działalności Demokratycznej Białorusi, w tym tworzenie zagranicznych przedstawicielstw Gabinetu Przejściowego na uchodźstwie w innych państwach, wspieranie działalności tzw. ambasad ludowych oraz akredytacja zagranicznych przedstawicieli dyplomatycznych przy rządzie na uchodźstwie. Do oczywistych sukcesów dyplomatycznych Biura Swiatłany Cichanouskiej i Gabinetu Przejściowego należy utworzenie we wrześniu 2022 r. Grupy Kontaktowej Rady Europy ds. Białorusi z białoruskimi siłami demokratycznymi i społeczeństwem obywatelskim, a następnie przyjęcie przez Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy rezolucji w sprawie wsparcia Białorusinów na uchodźstwie.

International activities of Democratic Belarus during the legitimacy crisis of the authoritarian regime (2020-2023)

The presented publication analyses two interrelated trends in international relations on the example of Belarus. The first trend is the crisis of international legitimacy of the authoritarian regime that blatantly rigged the 2020 presidential election and violently suppressed mass peaceful protests against the lawlessness of the authorities. The second is the aspiration of the democratic forces, led by President‑elect Svetlana Tikhanouskaya, to become a fully‑fledged representative of the Belarusian people in the external arena.

While in the first months after the rigged elections the Belarusian issue was present in the centre of world politics, the attention paid to the situation in and around Belarus decreased as protest activity inside the country decreased. This became particularly evident after Russia launched a large‑scale aggression against Ukraine, which was morally and materially supported by the dictatorship in Minsk.

The reduced attention of international actors on the eastern European country did not stop the active activities of Democratic Belarus. The main support of the opposition forces became the Belarusian emigration, which after the events of 2020 took on a mass character. Its main centres are concentrated in Lithuania and Poland. The main opposition structures are also active there.

Over the past three years, specific formats for the international activities of Democratic Belarus have taken shape, including the creation of foreign representations of the Joint Transitional Cabinet in other countries, support for the activities of so‑called people’s embassies and the accreditation of foreign diplomatic representatives to the Cabinet. Among the obvious diplomatic successes of the Office of Svetlana Tikhanouskaya and the Transitional Cabinet is the creation of the following in September 2022. Council of Europe Contact Group on Cooperation with Belarusian Democratic Forces and Civil Society, and the subsequent adoption by the Council of Europe Parliamentary Assembly of a resolution on support for Belarusians in exile.

The article examines changes in the foreign policy of Kazakhstan during the transition period of the transfer of power from N. Nazarbayev to K. Tokayev. When analyzing the changes, internal and external factors of foreign policy were identified, relations with priority partners such as: China, Russia, the USA and the countries of Central Asia were characterized; changes in the perception of their foreign policy through the analysis of conceptual documents. The most important internal factors were identified: covid-19, protests in 2022, changes in the institutional design of the political system. The following determining external factors were identified: Russia’s war in Ukraine, sanctions against Kazakhstan’s allies (Russia and Belarus), competition between big actors. In conclusion, conclusions were drawn that the role of China in the foreign policy of Kazakhstan is playing an increasingly stabilizing role, in contrast to Russia and the United States, whose rivalry represents a risk factor.

Polityka zagraniczna Kazachstanu w okresie prezydentury Kasyma‑Żomarta Tokajewa (2019-2023)

W artykule zbadano zmiany w polityce zagranicznej Kazachstanu w okresie przejściowym przekazania władzy przez N. Nazarbajewa na rzecz K. Tokajewa. Analizując zmiany zidentyfikowano czynniki wewnętrzne i zewnętrzne polityki zagranicznej, scharakteryzowano relacje z partnerami priorytetowymi, takimi jak: Chiny, Rosja, USA i kraje Azji Centralnej, a także zmiany w postrzeganiu swojej polityki zagranicznej poprzez analizę dokumentów koncepcyjnych. Zidentyfikowano najważniejsze czynniki wewnętrzne: covid-19, protesty w 2022 r., zmiany w konstrukcji instytucjonalnej systemu politycznego. Zidentyfikowano następujące determinujące czynniki zewnętrzne: wojnę Rosji na Ukrainie, sankcje wobec sojuszników Kazachstanu (Rosja i Białoruś), rywalizację dużych aktorów. Podsumowując, wyciągnięto wnioski, że rola Chin w polityce zagranicznej Kazachstanu odgrywa coraz bardziej stabilizującą rolę, w przeciwieństwie do Rosji i Stanów Zjednoczonych, których rywalizacja stanowi czynnik ryzyka.

This study was conducted between October 2022 and January 2023, aiming to elucidate and highlight changes in the political perceptions, concerns, assessments, and aspirations of Armenia’s youth. The main objectives of the study were to discover the concerns of Armenia’s youth regarding the expansion of the war in Ukraine, to find out the potential effects of the Russian‑Ukrainian conflict and the war in Ukraine on the region of South Caucasus, and on Armenia’s security, and to assess the changes that the war has brought about in the lives of Armenia’s youth and society. Armenia’s youth holds two distinct perspectives on the Russian‑Ukrainian conflict. The first group perceives the conflict primarily as a geographical issue, representing another historical phase of global division and a struggle for dominance among superpowers and alliances. This viewpoint considers certain post‑Soviet countries, including Ukraine and Armenia, and some Arab nations like Syria, to be undergoing a modern geographic transformation. In this context, the 2020 Karabakh War has also been viewed. Russia, the West (NATO, EU, USA), and Turkey compete to exert influence over these countries. From this standpoint, the war in Ukraine is viewed as a battleground, showcasing the broader Russia‑West conflict. Conversely, the second group attributes the Russian‑Ukrainian conflict and war to the personal qualities, aspirations, approaches, and issues of the leaders of Russia and Ukraine.

Przyczyny, dynamika i konsekwencje wojny na Ukrainie w percepcji młodzieży ormiańskiej

Badania przeprowadzono w okresie od października 2022 r. do stycznia 2023 r., a ich celem było wyjaśnienie i podkreślenie zmian w politycznym postrzeganiu, obawach, ocenach i aspiracjach młodzieży w Armenii. Głównymi celami badania było poznanie obaw młodzieży Armenii w związku z ekspansją wojny na Ukrainie, poznanie potencjalnych skutków konfliktu rosyjsko‑ukraińskiego i wojny na Ukrainie dla regionu Kaukazu Południowego oraz dla bezpieczeństwa Armenii oraz ocena zmian, jakie wojna przyniosła w życiu młodzieży i społeczeństwa Armenii. Młodzież Armenii ma dwa różne spojrzenia na konflikt rosyjsko‑ukraiński. Pierwsza grupa postrzega konflikt przede wszystkim jako kwestię geograficzną, reprezentującą kolejną historyczną fazę globalnego podziału i walki o dominację pomiędzy mocarstwami i sojuszami. Z tego punktu widzenia niektóre kraje poradzieckie, w tym Ukraina i Armenia, a także niektóre kraje arabskie, takie jak Syria, przechodzą nowoczesną transformację geograficzną. W tym kontekście postrzegano także wojnę karabaską w 2020 r. Rosja, Zachód (NATO, UE, USA) i Turcja rywalizują o wpływy w tych krajach. Z tego punktu widzenia wojnę na Ukrainie postrzega się jako pole bitwy ukazujące szerszy konflikt Rosja‑Zachód. Z innej strony, druga grupa przypisuje konflikt i wojnę rosyjsko‑ukraińską osobistym cechom, aspiracjom, postawom i problemom przywódców Rosji i Ukrainy.

Pomimo dającej się zarysować w kilku sferach wspólnoty interesów (zwalczanie terroryzmu, cyberbezpieczeństwo, piractwo morskie, kwestie budowy środków zaufania i bezpieczeństwa), wiele wskazuje na to, że w najbliższym czasie nie dojdzie do zasadniczego zbliżenia pomiędzy Chinami a Sojuszem Północnoatlantyckim. Potencjalną współpracę blokuje głównie polityka Chin, które postrzegają NATO jako narzędzie ekspansji Stanów Zjednoczonych oraz ich hegemonii zarówno w regionie transatlantyckim, jak i poza nim. Pomimo starań kilku członków NATO, by zainicjować z Chinami dialog, a nawet współpracę w obszarze zadeklarowanych wspólnych interesów (operacja w Afganistanie), wysiłki te ostatecznie zakończyły się niepowodzeniem, a od momentu wybuchu wojny w Ukrainie dystans pomiędzy potencjalnymi partnerami jeszcze się pogłębił. W najbliższym czasie stan relacji pomiędzy Chinami a NATO będzie w głównej mierze wypadkową stosunku Stanów Zjednoczonych wobec Chin, a te od czasów ery Trumpa weszły w fazę ostrej rywalizacji oraz wyrażanych przez Chiny opinii na temat instrumentalnego wykorzystywania przez USA Paktu Północnoatlantyckiego do realizacji własnych celów w polityce bezpieczeństwa.

The policy of the People’s Republic of China towards the North Atlantic Alliance – determinants, actual state and prospects

Despite a possible commonality of interests in several spheres (counter‑terrorism, cyber‑security, maritime piracy, confidence‑building and security issues), there are many indications that there will be no fundamental rapprochement between China and the North Atlantic Alliance in the near future. Potential cooperation is blocked mainly by the politics of China, which sees NATO as a tool for the expansion of the United States and its hegemony both in the transatlantic region and beyond. Despite the efforts of several NATO members to initiate dialogue and even cooperation with China in the area of declared common interests (the operation in Afghanistan), these efforts ultimately failed, and since the outbreak of the war in Ukraine the distance between the potential partners has widened even further. In the near term, the state of relations between China and NATO will be mainly a product of the attitude of the United States toward China, and these have entered a phase of fierce rivalry since the Trump era, as well as China’s expressed views on the US’ instrumental use of the North Atlantic Pact to achieve its own goals in security policy.

Dynamicznie zmieniająca się sytuacja międzynarodowa wymaga od aktorów stosunków międzynarodowych gotowości do ciągłej zmiany i adaptacji swoich strategii. Niniejszy artykuł ma na celu przyjrzenie się relacjom Chińskiej Republiki Ludowej z Sojuszem Północnoatlantyckim z uwzględnieniem implikacji pełnoskalowej rosyjskiej agresji na Ukrainę z 2022 r. NATO realizuje coraz aktywniej założenia Koncepcji Strategicznej, skupiając się obecnie przede wszystkim na zapewnieniu bezpieczeństwa sojusznikom w ramach obszaru traktatowego. Jednym z innych – lecz niezwykle ważnych wyzwań dla Sojuszu stanowi ChRL, realizująca systematycznie założenia swojej polityki, budując pozycję międzynarodową, wykorzystując szanse, jakie niesie za sobą konflikt rosyjsko‑ukraiński. Celem niniejszego artykułu jest zbadanie, czy działania podejmowane przez NATO w odpowiedzi na obecne wyzwania oraz zdolność do sojuszniczej reakcji mogą wpłynąć na strategie bezpieczeństwa zarówno NATO, jak i ChRL. Pierwsza część pracy poświęcona jest teoretycznym podejściom chińskich badaczy do polityki niezaangażowania (nonalignment). Następnie przeanalizowane zostanie podejście państw członkowskich NATO do wyzwania stanowionego przez ChRL, a także znaczenie istnienia i funkcjonowania sojuszu z punktu widzenia Pekinu. Przed wskazaniem wniosków, autorka podkreśla wpływ relacji Rosja‑ChRL w obliczu trwającej wojny, a także konfrontuje już istniejące pomysły dotyczące potencjalnej współpracy czy też współistnienia NATO i Chińskiej Republiki Ludowej w regionie. Na zakończenie przedstawione zostaną wnioski dotyczące działań i ewolucji polityki NATO, wraz z ogólnymi rekomendacjami, uwzględniając najważniejsze wyzwania.

The impact of Russian aggression against Ukraine on NATO-People’s Republic of China relations. Challenges for security strategy

The dynamically changing international situation requires international relations actors to be ready to constantly change and adapt their strategies. This article aims to look at the relationship of the People’s Republic of China with the North Atlantic Alliance, taking into account the implications of a full‑scale Russian aggression against Ukraine in 2022. NATO is increasingly actively pursuing its Strategic Concept, with the primary focus now on ensuring the security of allies within the treaty area. One of the different – but extremely important – challenges for the Alliance is the PRC, which is systematically pursuing its policy objectives, building its international position, and taking advantage of the opportunities presented by the Russian‑Ukrainian conflict. The purpose of this paper is to examine whether NATO’s response to current challenges and its capacity for an Allied response can affect the security strategies of both NATO and the PRC. The first part of the paper examines the theoretical approaches of Chinese scholars to the policy of non‑alignment (nonalignment). This will be followed by an analysis of the approach of NATO member states to the challenge posed by the PRC, as well as the significance of the existence and functioning of the alliance from Beijing’s point of view. Before pointing out conclusions, the author will highlight the impact of Russia‑PRC relations in the face of the ongoing war, as well as confront already existing ideas about potential cooperation or coexistence between NATO and the PRC in the region. It will conclude with conclusions on NATO’s actions and policy evolution, along with general recommendations, taking into account the most important challenges.

Niniejszy artykuł opisuje możliwy przebieg bitwy o Tajwan. W pracy przedstawiona została chińska polityka wobec Tajwanu, wnioski z gier wojennych przeprowadzonych przez Pentagon, Chińską Armię Ludowo‑Wyzwoleńczą (PLA) oraz cywilne think tanki, potencjał militarny obu stron oraz scenariusz bitwy. W czasie badań właściwych korzystano z opracowań i artykułów, jakie ukazały się na łamach: „Forbes”, „Business Insider”, „Taiwan News”, „Lowy Institute”, „War on the Rocks”, „NBC News”, „China Power”, „Military Times”, „Reuters”, „Daily Guardian”, raportów think tanków takich jak: The Center for Strategic and International Studies, The Atlantic Council oraz RAND, raportów Kongresu Stanów Zjednoczonych oraz raportów Military Balance. Szczególnie użytecznym źródłem wiedzy okazała się książka The Chinese Invasion Threat: Taiwan’s Defense and American Strategy in Asia, którą napisał Ian Easton. Zdaniem autora niniejszego artykułu „siłowe rozwiązanie” kwestii tajwańskiej przez Pekin jest możliwe w przyszłości i świat zachodni powinien poważnie analizować jego możliwy przebieg. Świadczą o nim liczne wypowiedzi chińskich polityków, dążenie do zmiany obecnego globalnego układu sił, ciągły wzrost potęgi gospodarczej Państwa Środka, rozbudowa zdolności do projekcji siły PLA pod kątem inwazji na „zbuntowaną prowincję”, regularnie prowadzone gry wojenne oraz naruszenia tajwańskiej strefy identyfikacji powietrznej. Gdyby doszło do bitwy o Tajwan, z punktu widzenia Chińskiej Republiki Ludowej kluczowe będzie doprowadzenie do izolacji wyspy, szybkiego wyeliminowania za pomocą ataków rakietowych i cyberataków obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej przeciwnika, sparaliżowanie systemu dowodzenia, zdobycie panowania w powietrzu, a następnie desant na plaże, z których prowadzone byłyby operacje w głąb lądu. Z punktu widzenia Sił Zbrojnych Republiki Tajwanu (ROC) natomiast najważniejsze będzie przetrwanie pierwszych dni zmasowanych ataków powietrznych i rakietowych. Rozproszenie sił, a następnie atakowanie przeciwnika tam, gdzie jest on słaby – strącanie wybranych samolotów i helikopterów, zatapianie okrętów na Cieśninie Tajwańskiej, przerywanie linii zaopatrzenia, a następnie zadawanie jak największych strat w czasie walk na lądzie.

The battle of Taiwan, or what a Chinese invasion of a „rogue province” could look like

This article describes the possible course of the battle of Taiwan. The paper presents the Chinese policy towards Taiwan, conclusions drawn from the war games conducted by the Pentagon, the Chinese People’s Liberation Army (PLA) and civilian think tanks, the military potential of both sides, and the battle scenario. During the actual research, studies and articles published in Forbes, Business Insider, Taiwan News, Lowy Institute, War on the Rocks, NBC News, China Power, Military Times, Reuters, and Daily Guardian, along with reports of think tanks such as the Atlantic Council and RAND, reports of the US Congress, and reports of Military Ballance were used. The Chinese Invasion Threat: Taiwan’s Defense and American Strategy in Asia, a book written by Ian Easton, turned out to be a particularly useful source of knowledge. According to the author of this article, a „forceful solution” for the Taiwanese issue by Beijing is possible in the future and the Western world should seriously analyze its possible course. This is evidenced by numerous statements of Chinese politicians, the desire to change the current global balance of power, the continuous growth of China’s economic power, the expansion of the PLA’s power projection capabilities in terms of an invasion of the „rogue province”, and regular war games and violations of the Taiwanese air defense identification zone. If there was a battle of Taiwan, from the point of view of the People’s Republic of China, it would be crucial to isolate the island, to quickly eliminate the enemy’s anti‑aircraft and anti‑missile defenses by means of missile and cyberattacks, to paralyze the command system, to gain air superiority, and then to land on the beaches from which operations would be then carried out inland. From the point of view of the Taiwan Armed Forces, the most important thing would be to survive the first days of massive air and missile attacks, to disperse their forces, and then to attack the enemy by exploring its weaknesses, i.e., shooting down selected planes and helicopters, sinking ships in the Taiwan Strait, interrupting supply lines, and then inflicting as much damage as possible during the ground combat.

W ostatnich latach polityczne i militarne zaangażowanie Chińskiej Republiki Ludowej w Azji Wschodniej wzrosło, a napięcia na Półwyspie Koreańskim wpłynęły na poczucie bezpieczeństwa Chin. Ten artykuł omawia strategię bezpieczeństwa Chin w regionie z naciskiem na Półwysep Koreański. Skupia się na współczesnych zagrożeniach dla bezpieczeństwa narodowego Chin, które mogą wyniknąć ze strony Półwyspu Koreańskiego. Jego celem jest przeanalizowanie trzech istotnych kwestii zagrażających chińskiemu bezpieczeństwu: programu nuklearnego Korei Północnej, obecności Stanów Zjednoczonych na Półwyspie Koreańskim oraz napięć w stosunkach międzykoreańskich. Wszystkie te zagrożenia są ze sobą sprzężone i implikują się wzajemnie.

Wiele wskazuje na to, że niekwestionowane sukcesy Chin w rozbudowie posiadanych zasobów potęgi gospodarczej i militarnej jednocześnie rozbudziły dumę narodową oraz ambicje chińskiego narodu. To z kolei doprowadziło do świadomości ograniczonych możliwości kształtowania środowiska międzynarodowego oraz realizacji własnych interesów na arenie międzynarodowej. W konsekwencji Chiny przyjęły rewizjonistyczną politykę mającą docelowo podważyć istniejący globalny porządek – koniec końców celem jest bowiem osiągnięcie pozycji hegemona (ze wszystkimi korzyściami i obowiązkami, które się z tym wiążą). Należy jednak zauważyć, że zmiana hegemona może nastąpić jedynie poprzez wojnę hegemoniczną – w wyniku której wyłoniona zostanie nowa hierarchia prestiżu z pretendentem jako nowym światowym przywódcą. Aby przygotować się do hegemonicznego zderzenia, Chińska Republika Ludowa stale rozszerza swoje wpływy gospodarcze i wojskowe (wewnętrznie i zewnętrznie). Przede wszystkim Chiny próbują przyciągnąć inne niezadowolone państwa do swojego obozu, tworząc koalicję określaną mianem „koalicji rewizjonistycznej”. W tym celu Chińczycy oferują innym państwom potencjalnie lukratywne umowy handlowe, szeroko zakrojone inwestycje, niskooprocentowane lub bezzwrotne pożyczki oraz pomoc rozwojową. Niniejszy artykuł ma na celu spopularyzowanie autorskiej perspektywy zmiany hegemonicznej w ramach stosunków międzynarodowych – określonej mianem „neorealizmu hegemonicznego” – jako najlepiej oddającej założenia proponowanej teorii. Owe założenia teoretyczne i autorski model zmiany hegemonicznej zostaną jednocześnie wykorzystane w dalszej części artykułu do analizy dynamiki relacji pomiędzy wybranymi państwami rewizjonistycznymi a Chinami jako pretendentem do globalnej hegemonii. Autor stawia bowiem tezę, że państwa dołączają do koalicji rewizjonistycznej w celu zwiększenia własnej potęgi militarnej i gospodarczej. Analiza przypadku będzie koncentrować się na relacjach Chin z Rosją, Pakistanem i Iranem – wszystkie te państwa są postrzegane przez autora za kluczowych sojuszników Chińskiej Republiki Ludowej na kontynencie azjatyckim – ze względu na ich zasoby potęgi i politykę rewizjonistyczną. W badaniu wykorzystano wtórne źródła badawcze, w tym publikacje naukowe i artykuły publicystyczne w języku polskim oraz angielskim. W procesie badawczym wykorzystano trzy metody: analizę porównawczą, metodę historyczno‑krytyczną oraz metodę desk research.

The People’s Republic of China’s relations with selected members of the revistionary coalition – a case study on the example of Russia, Pakistan and Iran

There are many indications that China’s unquestionable successes in expanding its own reserve of economic and military power have simultaneously awakened the national pride and ambitions of the Chinese people. This, however, has led to an awareness of China’s limited ability to shape the international environment and to pursue its own interests in the international arena. As a result, the Chinese have adopted a revisionist policy with the aim of finally undermining the existing global order – after all, the ultimate goal is to achieve the position of hegemon (with all the benefits and responsibilities that implies). It should be noted, however, that a change of hegemon can only occur through a hegemonic war – which will result in the emergence of a new prestige hierarchy with a pretender as the new world leader. To prepare for a hegemonic clash, the People’s Republic of China (PRC) is constantly expanding its economic and military influence (both internally and externally). Above all, China is trying to attract other dissatisfied states into its own coalition, forming the so‑called „revisionist coalition”. To do so, the Chinese offer other countries potentially lucrative trade deals, extensive investment, low- or no‑interest loans and development assistance. This paper intends to popularize the author’s perspective on hegemonic change within international relations – termed „hegemonic realism” as it best reflects the assumptions of the proposed theory. These theoretical assumptions and the author’s model of hegemonic change will be used in the rest of the article to analyze the dynamics of the relations between selected revisionist states and China as a contender for global hegemony. The author’s thesis is that states join the revisionist coalition in order to increase their own military and economic power. The case study will focus on China’s relations with Russia, Pakistan and Iran – all of which are seen by the author as key allies of the PRC on the Asian continent – due to their resources of power and revisionist policies. The study used secondary research sources, including academic publications and journalistic articles in Polish and English. Three methods were used in the research process: comparative analysis, historical‑critical method and desk research method.

Artykuł jest poświęcony zagadnieniu klasycznego chińskiego spojrzenia na kwestię dyplomacji. Ich konsekwencją było powstanie systemu trybutarnego. System trybutarny ukształtował się za czasów dynastii Ming. Spuścizna systemu trybutarnego wpływa na dzisiejszą politykę zagraniczną Chin.

Artykuł jest podzielony na dwie części. W pierwszej części autor omawia funkcjonowanie systemu trybutarnego. Opisuje etapy jego formowania oraz instytucje cesarstwa odpowiedzialne za politykę zagraniczną imperium. W drugiej części autor analizuje wpływ dawnych tradycji na politykę zagraniczną ChRL po 1978 r. Opisuje kwestię sinocentryzmu wciąż wpływającego na chiński ogląd świata. Autor opisał wpływy Chin w wybranych krajach Azji. Opowiada także o najważniejszych chińskich inicjatywach na arenie międzynarodowej.

The tributary system and its legacy in contemporary Chinese diplomacy

The article is devoted to the issue of the classical Chinese view of diplomacy. Their consequence was the creation of the tributary system. The tributary system was developed during the Ming dynasty. The legacy of the tributary system influences China’s foreign policy today.

The article is divided into two parts. In the first part, the author discusses the functioning of the tribute system. It describes the stages of its formation and the imperial institutions responsible for the empire’s foreign policy. In the second part, the author analyzes the influence of old traditions on the foreign policy of the PRC after 1978. He describes the issue of Sinocentrism that still influences the Chinese view of the world. The author described China’s influence in selected Asian countries. It also talks about the most important Chinese initiatives in the international arena.

Współczesne Chiny są postrzegane jako państwo, które efektywnie przemodelowało swój ustrój gospodarczy. Może się wydawać, że zoptymalizowane mechanizmy kontroli nad gospodarką w skuteczny sposób eliminują jakiekolwiek możliwości nadużyć, również tych o charakterze finansowym. Niemniej wprowadzone ułatwienia dla zagranicznych transferów kapitałowych spowodowały też wzrost skali procederu prania pieniędzy, definiowanego jako wprowadzenie do obrotu środków pieniężnych pochodzących z nielegalnych dochodów. Od początku XXI w. Chiny podjęły intensywne wysiłki na rzecz wdrożenia mechanizmów zapobiegania przestępstwom finansowym i starały się zaimplementować narzędzia funkcjonujące w tym obszarze w państwach wysokorozwiniętych. W artykule podjęto próbę analizy polityki przeciwdziałania praniu pieniędzy stosowanej w Chińskiej Republice Ludowej. Przedstawiono genezę, założenia i cele przeprowadzonych reform. Nastąpiła również ocena skuteczności i efektywności wdrożonych rozwiązań.

Anti‑money laundering policy in the People’s Republic of China

Contemporary China is perceived as a country that has effectively remodeled its economic system. It may seem that optimized control mechanisms over the economy effectively eliminate any possibility of abuse, including those of a financial nature. Nevertheless, the introduced facilitations for foreign capital transfers also resulted in an increase in the scale of money laundering, defined as the illegal process of making large amounts of money generated by criminal activity appear to have come from a legitimate source. Since the beginning of the 21st century, China has made intensive efforts to implement financial crime prevention mechanisms and has tried to introduce tools functioning in this area in high developed countries. The article attempts to analyze the anti‑money laundering policy applied in the People’s Republic of China. The genesis, assumptions and goals of the reforms are presented. There is also an assessment of the effectiveness and efficiency of the implemented solutions.

Niniejszy artykuł poświęcony jest problematyce polityki demograficznej Chińskiej Republiki Ludowej w kontekście bezpieczeństwa społecznego. Celem badania jest próba oceny wpływu problemów demograficznych Państwa Środka na bezpieczeństwo społeczne obywateli. Analiza ma służyć odpowiedzi na pytania: czy i jak reformy związane z polityką demograficzną ChRL wpłynęły na poziom bezpieczeństwa społecznego w kraju.

Demographic problems of the People’s Republic of China in the context of social security

This article explores the issue of demographic policy in People’s Republic of China in the context of social security. The article attempts to assess the impact of the demographic problems of the PRC on the social security of its citizens. The analysis is intended to answer the questions: whether and how reforms related to China’s demographic policies have affected the level of social security in the country.

W ostatnich latach Chińska Republika Ludowa (ChRL) prowadzi coraz aktywniejszą politykę klimatyczno‑energetyczną, zarówno na szczeblu krajowym, jak i międzynarodowym. Wzrost zainteresowania sprawami środowiskowymi znajduje odzwierciedlenie w składanych deklaracjach oraz podejmowanych inwestycjach. Rząd chiński ma świadomość, iż walka ze zmianami klimatycznymi jest kluczowa dla zapewnienia bezpieczeństwa i dobrobytu społeczeństwa. W niniejszym artykule autorka przedstawi działania podejmowane przez ChRL oraz wskaże ich wpływ na kształtowanie bezpieczeństwa w państwie.

The impact of the PRC’s climate and energy policy on shaping security in the country

In recent years, the People’s Republic of China (PRC) has pursued an increasingly active climate and energy policy at both the national and international level. The increased interest in environmental issues is reflected in the declarations that have been made and the investments that have been undertaken. The Chinese government is aware that the fight against climate change is crucial to ensure the security and well‑being of society. In this article, the author will present the measures taken by the PRC and indicate their impact on shaping security in the country.

Ze względu na największą liczbę parafii prawosławnych w Ukrainie, w stosunku do państw postradzieckich, Rosja za wszelką cenę dąży do utrzymania tam swego wpływu poprzez funkcjonowanie Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego (UKP PM), a konflikty religijne stały się nieodłącznym elementem ukraińskiej rzeczywistości. Pomiędzy wiernymi UKP PM a stronnikami Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Kijowskiego (UKP PK) istnieją wieloletnie starcia. Parafianie UKP PM nazywają osoby, które chodzą na msze do UKP PK, a później Kościoła Prawosławnego Ukrainy (KPU), odszczepieńcami oraz „zabłąkanymi”, a sam kościół – niekanonicznym, nawet po uzyskaniu tomosu w 2019 r. Natomiast zwolennicy KPU mianują UKP PM instrumentem polityki propagandowej Rosji. Wojna rosyjsko‑ukraińska rozpoczęła na nowo dyskusje nad statusem UKP PM w Ukrainie.

Moscow Patriarchate in Ukraine – the fifth column of Russia or the source of the Slavic faith?

Due to the largest number of Orthodox parishes in Ukraine compared to the post‑Soviet countries, Russia strives to maintain its influence there by all means through the functioning of the UOC MP, and religious conflicts have become an inseparable element of Ukrainian reality. There is a long‑term conflict between the faithful of the Ukrainian Orthodox Church of the Moscow Patriarchate and the supporters of the Ukrainian Orthodox Church of the Kiev Patriarchate. Due to the propaganda of hatred against the UOC PK, and later KPU, parishioners of the UOC PM name people who attend masses in KPU dissenters and „strays”, and the church itself – non‑canonical, even after obtaining the tomos in 2019. On the other hand, supporters of the Orthodox Church of Ukraine nominate the Orthodox Church of the Moscow Patriarchate as an instrument of Russia’s propaganda policy. The Russo‑Ukrainian war reopened discussions about the status of the UOC PM in Ukraine.

Celem artykułu jest poszerzenie wiedzy na temat mniejszości regionalnych w Federacji Rosyjskiej. Przedmiot zainteresowania stanowi charakterystyka Kozaków, Pomorców i Syberyjczyków jako potencjalnego zagrożenia dla bezpieczeństwa państwa. W pracy zostaną omówione modele poskramiania tychże mniejszości, pod którym to pojęciem rozumieć należy zmuszenie do posłuszeństwa, taki rodzaj aktywnej polityki etnicznej, w wyniku której poczucie odrębności ograniczone zostaje do wymiaru kulturowego, z pominięciem aspektu społeczno‑politycznego. Wyodrębniono modele poskramiana poprzez podziały, poskramiania poprzez sekurytyzację oraz poskramiana poprzez zachwianie tożsamości.

The aim of the article is to expand knowledge about regional minorities in the Russian Federation. The subject of interest will be the characteristics of Cossacks, Pomors and Siberians as a potential threat to state security. The work will discuss models of taming these minorities, which should be understood as forcing them to obey, a type of active ethnic policy, as a result of which the sense of distinctiveness is limited to the cultural dimension, omitting the socio‑political aspect. Models of taming through division, taming through securitization and taming through identity disruption have been distinguished.

Coraz częściej odnotowuje się zaangażowanie organizacji terrorystycznych opartych na ideologii fundamentalizmu islamskiego w działalność o różnorodnym charakterze przestępczym w celu wygenerowania dochodów dla własnego funkcjonowania i kontynuacji aktywności terrorystycznej. Zaliczyć do niej można: pranie brudnych pieniędzy, handel ludźmi, przemyt narkotyków oraz broni, cyberprzestępstwa, nielegalne systemy podatkowe, wymuszenia, rabunki, handel zabytkami kultury itd. Al‑Kaida oraz Państwo Islamskie stanowią najbardziej wyraziste przykłady islamistycznych ugrupowań terrorystycznych z niezwykle rozbudowanymi oraz różnorodnymi systemami finansowymi. Celem artykułu jest analiza procesu finansowania fundamentalistycznych organizacji terrorystycznych w postaci Al‑Kaidy i Państwa Islamskiego ze źródeł pochodzących ze zorganizowanej działalności przestępczej. W opracowaniu również podjęto się próby opisu finansowania działalności terrorystycznej, jego klasyfikacji, a także źródeł finansowania Al‑Kaidy oraz ISIS, ze szczególnym uwzględnieniem dochodów przestępczych, a także ich porównania pod względem podobieństw i różnic.

Organized crime as a source of terrorism financing on the example of Al‑Qaeda and Islamic State. Comparative analysis