Celem artykułu jest analiza ewolucji strategii wyborczych głównych sił politycznych, opozycyjnych wobec rządzącej od 2002 r. Partii Sprawiedliwości i Rozwoju (AKP). Wychodząc z założenia, że wobec postępującej autokratyzacji systemu politycznego Turcji możliwości działania opozycji pozostają ograniczone, a ewentualne zwycięstwo zależy od zdolności formowania koalicji wyborczych, ukazana w toku wywodu zostanie droga jaką przeszła sama AKP oraz opozycyjne wobec niej stronnictwa polityczne, aż do wyborów w roku 2023. Jednocześnie postawione zostanie pytanie o przyczyny porażki sił opozycyjnych, a punktem wyjścia będzie założenie, że wewnętrznie zróżnicowany Sojusz Narodowy nie zdołał skonstruować realnej programowej oferty zdolnej z jednej strony na masową skalę przyciągnąć wyborców partii rządzącej oraz w wystarczający sposób stanowiącej satysfakcjonującą ofertę dla własnego elektoratu.

Electoral strategies of Turkey’s main opposition parties during the rule of the Justice and Development Party

This paper aims at analyzing the evolution of the electoral strategies of the main oppositional political parties to the Justice and Development Party, which has been in power since 2002. Assuming that due to the increasing autocratization of Turkey’s political system, the opposition’s options for action remain limited, and any eventual victory depends on the ability to form electoral coalitions, the paper will trace the political path taken by the AKP itself and the political parties opposed to it until the elections in 2023. At the same time, the question will be asked about the reasons for the defeat of the opposition parties in 2023. The basic assumption here is that the internally diversified National Alliance failed to construct a comprehensive programmatic offer capable of attracting voters of the ruling party on a massive scale and at the same time it failed to deliver a sufficiently satisfactory offer to its own electorate.

This paper aims at analyzing the evolution of the electoral strategies of the main oppositional political parties to the Justice and Development Party, which has been in power since 2002. Assuming that due to the increasing autocratization of Turkey’s political system, the opposition’s options for action remain limited, and any eventual victory depends on the ability to form electoral coalitions, the paper will trace the political path taken by the AKP itself and the political parties opposed to it until the elections in 2023. At the same time, the question will be asked about the reasons for the defeat of the opposition parties in 2023. The basic assumption here is that the internally diversified National Alliance failed to construct a comprehensive programmatic offer capable of attracting voters of the ruling party on a massive scale and at the same time it failed to deliver a sufficiently satisfactory offer to its own electorate.