Zapalenie płuc jest jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji i zgonów dzieci. Celem pracy była sądowo-lekarska analiza przypadków dzieci zmarłych nagle z powodu nierozpoznanego za życia zapalenia płuc. Praca miała charakter retrospektywny i polegała na analizie akt spraw prokuratorskich. Badaniem objęto 47 dzieci zmarłych w latach 2011- 2018, u których jako przyczynę zgonu po przeprowadzeniu badań pośmiertnych wskazano zapalenie płuc, a także dzieci, u których przyczyna zgonu, pomimo przeprowadzenia pośmiertnych badań dodatkowych, w tym histopatologicznych, nie została określona. W części przypadków w badaniach dodatkowych pośmiertnych dla postawienia rozpoznania wykonano dodatkowo ukierunkowane barwienia immunohistochemiczne wybranych wycinków płuc. U dzieci z objawami prodromalnymi w badaniu histopatologicznym istotnie częściej występowała niedodma niż u dzieci bez objawów prodromalnych. Zapalenie płuc to istotny problem kliniczny. Zwłaszcza u małych dzieci może ono przebiegać bez żadnych objawów, które pozwoliłyby na postawienie takiego rozpoznania. Prawidłowo przeprowadzona diagnostyka pośmiertna, uzupełniona o badania immunohistochemiczne, pozwala zredukować liczbę niewyjaśnionych pod względem przyczyny zgonów dzieci.

Problemy z uzyskaniem opinii biegłych lekarzy w Polsce są znane od dawna i są dobrze zdiagnozowane. Przyczynami takiego stanu rzeczy są: niedostateczna do potrzeb liczba lekarzy w ogóle, niekonkurencyjne stawki wynagrodzenia i trudności w pogodzeniu obowiązków zawodowych z pełnieniem funkcji biegłego przy oczekiwanej przez wszystkich dyspozycyjności. Zachodzące przemiany pokoleniowe mogą dodatkowo pogłębić te problemy. Celem pracy było zbadanie tego ostatniego zjawiska poprzez porównanie profilu wiekowego lekarzy biegłych sądowych z profilem wiekowym lekarzy w ogóle. Informacje na temat wieku lekarzy biegłych sądowych uzyskaliśmy od prezesów sądów okręgowych i z Centralnego Rejestru Lekarzy a lekarzy w ogóle z Centralnego Rejestru Lekarzy. Przeprowadzone badania pozwoliły na sformułowanie następujących wniosków: Funkcję biegłego sądowego pełni jedynie 0.8% wszystkich lekarzy w Polsce. Blisko 2/3 lekarzy biegłych sądowych należy do pokolenia Baby boomers (urodzeni w latach 1946-1964), blisko 1/3 do pokolenia X (1965-1980), a jedynie 1/16 do pokolenia Y (1981-1996), czyli Milenialsów. Uzyskane wyniki, podobnie jak dane z piśmiennictwa, sugerują, że obecnie zła sytuacja z dostępnością do opinii lekarzy biegłych sądowych w kolejnych latach ulegnie dalszemu pogorszeniu z powodu przemian pokoleniowych, tj. zastępowania obecnie dominujących wśród biegłych pokoleń Baby boomers i X przez pokolenie Y, czyli Milenialsów o innym nastawieniu do życia.

Wykorzystanie nowych możliwości o wysokiej rozdzielczości i identyfikacji sądowej w zakresie badań populacji, oferowanych przez nowe metody multipleksowe (jak Yfiler Plus), ma kluczowe znaczenie w sprawach genetyczno-sądowych. Opracowanie baz danych z częstością haplotypów jest niezbędne do pełnego wykorzystania nowych możliwości w zakresie oznaczania chromosomu Y.

Cel pracy: Opracowanie bazy haplotypów zestawu Yfiler Plus dla próby populacyjnej 534 mężczyzn z Polski północno-wschodniej oraz obliczenie parametrów przydatności w badaniach genetyczno-sądowych.

Materiały i metody: Badanie przeprowadzono na próbie populacyjnej 534 niespokrewnionych mężczyzn z obszaru Polski północno-wschodniej z użyciem panelu Yfiler Plus obejmującego 27 markerów zlokalizowanych na chromosomie Y.

Wyniki: Cztery haplotypy pojawiły się dwukrotnie. Zdolność dyskryminacyjna (DC) całego zestawu wyniosła 0,9925. Najwyższą wartość zróżnicowania genowego (GD) obliczono dla DYS518 (0,86) należącego do markerów szybkomutujących, zaś najniższą GD dla DYS392 (0,42).

Wnioski: Wyniki wskazują wskazują na konieczność prowadzenia dalszych badań i obserwacji zmian, zarówno w różnych regionach Polski, jak i w całej Europie.

Sądowa genealogia genetyczna korzysta w głównej mierze z popularności badań genealogicznych (zwłaszcza) wśród Amerykanów oraz z pojawienia się nowych technik sekwencjonowania umożliwiających analizę trudnych próbek pochodzących z miejsca zdarzenia. Metoda uważana jest za prawdziwy przełom zarówno dla bieżących śledztw, jak i tych, w których wszystkie inne zasoby i techniki zawiodły podczas toczącego się śledztwa. Pomimo, że doniesienia medialne w sposób istotny podkreślają jej wyjątkową wartość, sądowa genealogia genetyczna jest bardzo pracochłonna a dochodzenie może zostać zawieszone na każdym etapie ze względu na wiele czynników w tym brak trafień w dostępnych bazach danych lub niekompletność drzew genealogicznych. Niniejszy przegląd podsumowuje zakres zastosowań sądowej genealogii genetycznej, wymienia wiele związanych z nią wątpliwości i nieporozumień a także wskazuje dostępne rozwiązania dla poruszanych problemów. Zawiera również aktualne wytyczne i przepisy, których powinny przestrzegać organy ścigania chcące wykorzystywać sądową genealogię genetyczną.

Cel pracy: Określenie pochodzenia gatunkowego materiału, z którego wykonano inkryminowany abażur zakupiony na pchlim targu.

Metody: Do osiągnięcia tego celu wybrano metody histologiczne oraz biologii molekularnej powszechnie stosowane w genetyce sądowej. DNA do badań wyizolowano przy użyciu zestawu QIAamp DNA Mini Kit (Qiagen) zgodnie z protokołem producenta przeznaczonym dla tkanek. Ocenę ilościową i jakościową materiału genetycznego przeprowadzono metodą real-time PCR z użyciem zestawu Quantifiler Duo DNA Quantification Kit (Applied Biosystems). W celu identyfikacji gatunków wybrano specyficzne markery genetyczne mtDNA bydła, koniowatych, jeleni, dzików i owiec.

Wyniki: Badania histologiczne wykazały, że abażur wykonano z płatów jelitowych. DNA uzyskany z próbki dał pozytywny wynik testu dla bydła. Wyniki badań wykluczyły przypuszczenie, że badany abażur został wykonany z ludzkiej skóry.

Wnioski: Zaproponowaną metodę badawczą można wykorzystać do weryfikacji pochodzenia artefaktów błędnie określanych jako wykonane z ludzkiej skóry. Według naszej wiedzy takie artefakty można znaleźć w muzeach i kolekcjach prywatnych. Co więcej, do tej pory powszechnie uważano, że wyroby z ludzkiej skóry, głównie abażury, były produkowane masowo w nazistowskich obozach koncentracyjnych, głównie w Buchenwaldzie.