Legnica położona jest w środkowej części województwa dolnośląskiego, nad rzeką Kaczawą. Pod koniec XIX w. zyskała miano „śląskiego miasta ogrodów”, ze względu na niezwykle dynamiczny rozwój znajdujących się tam terenów zieleni miejskiej. Rozwój ten był możliwy dzięki działalności członków licznych towarzystw powołanych do życia przez obywateli. Wśród nich szczególną sławą cieszyły się Legnicki Związek Ogrodniczy i Towarzystwo Upiększania Promenad, zajmujące się tworzeniem i utrzymaniem terenów zieleni oraz organizacją wystaw ogrodniczych. Niebagatelny wpływ na wzrost popularności Legnicy jako „miasta ogrodów” miało powstanie tamtejszego parku miejskiego, którego zasadnicza część została ukształtowana w II poł. XIX w. Założenie to powstawało etapami, podczas których w obręb kompozycji włączano kolejne obszary, mające pełnić rozmaite funkcje – od rekreacyjnej po wystawową. Warto zaznaczyć, że kształtowanie legnickiego parku związane było z działalnością wielu znakomitych osobistości, wśród których wymienić można m.in. sławnego projektanta ogrodów Eduarda Petzolda. Przekształcenia funkcjonalno-przestrzenne, jakie miały miejsce w granicach opisywanego założenia, są odzwierciedleniem zmieniających się na przestrzeni dziesięcioleci potrzeb mieszkańców Legnicy. Dowodzą one również, jak wielkie znaczenie w życiu legniczan pełniły i pełnią do dziś tereny zieleni miejskiej.

W artykule przedstawiono analizę przekształceń kompozycji parku Starego w Białymstoku w kontekście przeobrażeń otaczającej go przestrzeni miejskiej. Przekształcenia te były naznaczone wyrazistymi wątkami znaczeniowymi związanymi z reorientacją tożsamości miejsca. Ten wątek obecny jest również w ewolucji układu przestrzennego parku Starego i jego powiązań z tkanką architektoniczno-urbanistyczną miasta.

Park miejski w Nysie powstał pod koniec XIX w., na wzór angielskiego ogrodu krajobrazowego.
Przed osuszeniem terenu wraz z fortyfikacjami stanowił część systemu umocnień Twierdzy Nysa. Projekt parku był również zaczynem dla harmonijnego zagospodarowania terenów do niego przylegających. Na początku XX wieku w jego bezpośrednim sąsiedztwie powstał m.in. szpital miejski oraz osiedle wielorodzinne. Rozwiązania przestrzenne łączące te obiekty z parkiem, jak również z tkanką urbanistyczną miasta, wpisują się w idee miast-ogrodów głoszone na początku ubiegłego wieku.

Praca dotyczy badań wykonanych na temat społecznych i krajobrazowych funkcji, jakie może pełnić miejska zieleń leśna na przykładzie Lasu Miejskiego w Olsztynie. Lasy znajdujące się w granicach miasta są często spontanicznie wykorzystywane jako miejsce rekreacji i uprawiania sportu. Jednak, jak wykazały badania na wskazanym obiekcie, zieleń leśna może być również miejscem ważnym dla mieszkańców, pełniąc różne zadania, np.: dydaktyczne, kulturowe czy krajobrazowe. Odpowiednie określenie obszarów występowania poszczególnych funkcji w lesie miejskim pozwoli na jego optymalne, prawidłowe wykorzystanie i zagospodarowanie zgodne z przeznaczeniem i oczekiwaniami społeczeństwa.

W artykule przedstawiono powiązania pomiędzy architekturą krajobrazu i sztukami plastycznymi. Malarstwo i rysunek były i nadal są inspiracją i etapem projektowania, z kolei ogrody stanowiły i stanowią wdzięczny motyw prac malarskich, rysunkowych i graficznych. Parki miejskie są również dogodnym tematem plenerowych prac malarskich i rysunkowych studentów architektury krajobrazu.

Świnoujście jest przygranicznym miastem portowym o charakterze uzdrowiskowym. Zespolenie funkcji transportowej z cichym kurortem udało się dzięki właściwemu planowaniu przestrzennemu. Zaprojektowano tutaj parkową strefę buforową, oddzielającą obszary o kontrastujących ze sobą funkcjach, której charakterystyczny układ przestrzenny był widoczny już w XVIII w. Na przestrzeni wieków zmieniała się forma terenów wchodzących w skład „zielonego buforu”, stopniowo wprowadzano dodatkowe funkcje, np. militarne. W wyniku działań wojennych parki traciły pierwotne znaczenie. Obecnie władze miasta poprzez rewitalizację wykorzystują turystyczny potencjał tych terenów.

Wiedeń od wielu lat zajmuje czołowe miejsca w rankingach miast stwarzających swoim mieszkańcom najbardziej komfortowe warunki życia. W planowaniu zrównoważonego rozwoju miasta istotną rolę pełni strategia rozwoju miejskich terenów zieleni i troska o zasoby historycznych parków i ogrodów. Artykuł prezentuje historyczne podwaliny kształtowania sytemu zieleni Wiednia oraz współczesne dokumenty strategiczne z uwzględnieniem roli, jaką pełniły parki miejskie. Analiza tych dokumentów ukazuje ich wpływ na podnoszenie jakości życia i współczesne funkcjonowanie historycznej metropolii.

Artykuł przedstawia ogrody jordanowskie na tle innych rozwiązań przestrzeni zabaw dla dzieci. Na przykładzie współczesnych przykładów ogrodów dziecięcych wskazano, jak wyglądają i funkcjonują współczesne ogrody dziecięce oraz jakie rozwiązania warto wykorzystać na rodzimym gruncie.

W artykule przedstawiono krótkie omówienie kilku wybranych zasad kształtowania krajobrazu obszarów wiejskich dla potrzeb rekreacji ludności miejskiej, stosowanych w Anglii, Danii i Holandii, oraz wybrane postulaty teoretycznej koncepcji wsi w krajobrazie parkowym jutra. Na tym tle przedstawiono kilka spostrzeżeń dotyczących aktualnych przeobrażeń krajobrazowych na podkrakowskich obszarach wiejskich.