Autorzy projektu podjęli próbę zmiany charakteru alei 29 Listopada, tak by z bariery stała się zwornikiem integrującym przestrzeń wokół niej. Wymaga to przeprojektowania nie tylko samej alei, ale również terenów do niej przyległych, tak by aleja 29 Listopada stała się centralnym miejscem aktywności mieszkańców. Postanowiono również podkreślić rangę wynikającą z ważnego miejsca, jakie historycznie i funkcjonalnie aleja zajmuje w przestrzeni Krakowa. Potencjał miejsca wymaga nadania alei funkcji reprezentacyjnej.

Artykuł prezentuje wyniki pracy projektowej podjętej nad tematyką redefinicji obecnej drogi wylotowej z Krakowa w kierunku północnym, w stronę Warszawy i Kielc, na ulicę miejską przyjazną mieszkańcom, a także wytworzenie żywych, aktywnych przestrzeni publicznych, tworzących wizerunek miasta, oferujących szerokie spektrum aktywności oraz sposobów spędzania wolnego czasu dla mieszkańców pobliskich dzielnic. Głównym założeniem działań projektowych jest scalenie istniejących przestrzeni publicznych miasta: alei 29 Listopada wraz z jej najbliższą okolicą, w ramach jednego, ciągłego i spójnego obszaru, zapewniającego mieszkańcom swobodę i komfort użytkowania przestrzeni publicznych o różnym charakterze.

Prowadzone w kilku etapach (odzwierciedlających okresy powojennej historii Polski) prace nad odbudową szczecińskiej starówki współtworzyli pracownicy naukowi Politechniki Szczecińskiej (od 2009 r., po połączeniu z Akademią Rolniczą, Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego): w latach 50. XX w., nawiązującą do historycznego planu, modernistyczną zabudowę osiedla mieszkaniowego z usługami; od 1989 r. rekonstrukcję historycznej struktury staromiejskiej na obszarze dawnego słowiańskiego podgrodzia, położonego pomiędzy wzgórzem zamkowym i nabrzeżem Odry, nazwanego Podzamczem.

Miasta prowadzą politykę kreowania warunków zmierzających do zwiększania szans na dalszy rozwój. Niniejsze opracowanie jest analizą podejmowanych inicjatyw i roli miast w różnych formach organizacyjnych, a szczególnie w klastrach grupujących także uczelnie oraz firmy i instytucje zaangażowane w zwiększanie dynamiki wzrostu, przy jednoczesnym zrównoważeniu działań i zachowaniu dbałości o środowisko naturalne. Działania te biorą także pod uwagę uwarunkowania społeczne i ekonomiczne, tak ważne w dłuższej perspektywie rozwoju.

Najbardziej interesujący dla osoby badającej rynek nieruchomości jest wpływ pieniądza na przemianę dzielnic położonych w miejscach mniej eksponowanych – niż centrum miasta. Jaki jest powód metamorfozy takich zaniedbanych dzielnic? Obserwacje prowadzone w części Nowego Jorku, dzielnicy Red Hook, pomogą zrozumieć mechanizmy rządzące wyborem lokalizacji do zamieszkania. W Red Hook w ciągu ostatnich 8 lat apartamenty zdrożały kilkakrotnie. Do rozwoju miasta potrzebna jest: nadwyżka pieniędzy, które można zainwestować w przedsięwzięcie przynoszące zysk – to zjawisko kumulacji charakteru miejsca i zadziałania „zapalnika” cenowego. Dlatego teza mówiąca, że spekulacje są głównym powodem wzrostu wartości nieruchomości, wydaje się zasadna i możliwa do udowodnienia.

Artykuł przedstawia projekt dyplomowy strefy rekreacyjnej Nowego Sącza obejmującej tereny położone u zbiegu rzek Dunajca i Kamienicy Nawojowskiej wraz z propozycją przekształcenia terenów fabryki lodów Koral w krajobrazowo ukształtowany pawilon widokowy Centrum Promocji Regionu. Projekt wykonany został przez Iwonę Niemiec jako dyplom magisterski na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, na kierunku Architektura, pod kierunkiem Anny Agaty Kantarek i obroniony w roku 2015.

Śródmiejskie dzielnice Szczecina: Centrum, Śródmieście-Zachód oraz Turzyn są obszarami miejskimi, które powstały w wyniku rozbudowy miasta na przełomie XIX i XX w. Ten obszar Śródmieścia, posiadający obecnie budynki o niskim standardzie bytowo-mieszkaniowym i technicznym, od 1992 r. stał się polem długoletnich działań rewitalizacyjnych i proekologicznych, które przedstawione zostaną w niniejszym artykule.

Celem pracy jest redefinicja podstawowych pojęć teorii kompozycji urbanistycznej i opracowanie propozycji projektowej dla bariery funkcjonalno-kompozycyjnej, jaką stanowi rzeka. Wisła, będąca osią terenów zielonych, jest jedną z najbardziej charakterystycznych przestrzeni publicznych i nieodłącznym elementem miasta. Niestety, tereny te nadal pozostają obszarem zaniedbanym i nieatrakcyjnym dla mieszkańców miasta i turystów.

Kreatywność studentów Wzornictwa znajduje ujście w realizacjach dedykowanych przestrzeni publicznej, których zakres i zasięg monitoruje Rada do Spraw Estetyki przy Prezydencie Miasta. Współpraca określona w umowie zawartej między miastem a uczelnią dała początek nowej formule studiów, zainicjowała nowe kontakty i zamówienia. Praktyki, staże, praca w firmach to wartość dodana dla absolwentów. Utylitarna dydaktyka wychodzi naprzeciw inteligentnej trójstronnej współpracy

Kataliza urbanistyczna i akupunktura urbanistyczna to znane formy działania sprzyjające aktywizacji wybranych fragmentów miast. Wśród przykładów mamy tak spektakularne jak Muzeum Guggenheima w Bilbao czy system komunikacji w Kurytybie. Jest też grupa przykładów w mniejszej skali, które mogą zaktywizować fragmenty małych i średniej wielkości miast polskich. Zaprezentowano projekty studenckie sprzyjające aktywizacji wybranych stref Nowego Sącza, wykonane w porozumieniu z władzami miejskimi.

Artykuł prezentuje aspekt starzejącego się społeczeństwa oraz rozwój srebrnej gospodarki jako impuls i wyzwanie do poszukiwania nowych wartości w przestrzeni miejskiej. Proces ten odzwierciedlają przykłady pozytywnych rozwiązań w zakresie wspomaganych form zabudowy mieszkaniowej dla osób starszych, np. domy i osiedla wielopokoleniowe. Jako przykład współpracy pomiędzy środowiskiem naukowym a sektorem biznesu oraz samorządami prezentowana jest działalność Fundacji Laboratorium Architektury 60+.

Współczesne trendy w rozwoju miast europejskich nierozerwalnie związane są z kształtowaniem polityki mieszkaniowej. Istotnym czynnikiem w tym działaniu jest świadomość władz lokalnych i obywateli dotycząca jakości miejsc zamieszkania i ich zrównoważonego rozwoju. Współpraca między władzami miasta, inwestorami oraz mieszkańcami może pozytywnie wpłynąć na podniesienie jakości przestrzeni, życia i funkcjonowania. Omawiane w artykule austriackie przykłady nowych obszarów mieszkaniowych pokazują, jak wielokierunkowo te działania są podejmowane, jak wiedeńska polityka mieszkaniowa funkcjonuje w odniesieniu do kształtowania przestrzeni publicznej miasta oraz jak realizacja Linz SolarCity wychodzi naprzeciw współczesnym rozważaniom na temat zrównoważonego rozwoju miast.

Postrzeganie bryły dachu, jak i każdego innego dzieła architektonicznego oraz całej otaczającej nas przestrzeni ma charakter bardzo złożony i jest uzależnione od wielu czynników. Należą do nich zarówno właściwości percepcyjne, motoryczne, fizyczne i psychiczne człowieka jako jednostki, jak i zewnętrzne cechy, leżące po stronie przedmiotu obserwowanego. W artykule postarano się przybliżyć tę problematykę.

Trzecie Warsztaty Studenckie z cyklu „Synergia w Architekturze” odbyły się w Zaklikowie w lipcu 2016 roku. Cykl ten jest organizowany od 2015 roku przez Politechnikę Lubelską we współpracy z władzami samorządowymi ośrodków-gospodarzy. Warsztaty zaowocowały pracami studialnymi i projektami oraz rozpoczęciem dialogu na temat przyszłości tego miasta – pomiędzy mieszkańcami, władzami i przedstawicielami uczelni. To pierwszy etap synergicznej współpracy, której celem jest spójny i nowoczesny Zaklików.

Postęp w wytwórczości dóbr materialnych, a więc produktów przemysłowych i żywnościowych, przyniósł przesunięcia w podstawowych grupach zatrudnienia. Kraje wysoko rozwinięte usuwają ze swego terenu przemysł ciężki, surowcowy, energochłonny i uciążliwy dla środowiska. Rozwijają gospodarkę opartą na wiedzy, którą charakteryzują produkty o niskim nakładzie materiałowym, a wysokim wkładzie myśli technicznej i innowacyjności. Aktywizuje się tzw. sektor usług. To obecność tych aktywności i udział w międzynarodowym oraz krajowym podziale pracy decyduje o ekonomii, rozwoju miast i regionów oraz o zamożności jego mieszkańców. Wywiera też wpływ na zmieniający się wyraz przestrzenny miast.

W ciągu ostatnich lat obserwować można podjęcie zakrojonych na szeroką skalę działań rewaloryzacyjnych w słynnych uzdrowiskach polskich. Przyjęte rozwiązania materiałowe i przestrzenne uwzględniają specyfikę charakteru miejsca i tożsamość każdego z nich, dostosowując się do otaczającego krajobrazu. Z drugiej strony uniwersalność niektórych idei jest typowa dla takich założeń, niezależnie od lokalizacji. W większości realizacji zastosowanie współczesnych wzorców podnosi ich wartość, dostosowuje do obecnych potrzeb i funkcji, zachowując równocześnie zabytkową rangę i znaczenie.

W artykule przedstawiono możliwości zastosowania innowacyjnych nawierzchni wodoprzepuszczalnych (zbudowanych z materiałów naturalnych lub naturalnych zespojonych żywicą epoksydową) w parkach publicznych powstałych w XIX wieku. Określono je w kontekście uwarunkowań konserwatorskich związanych z ochroną wartości historycznych parków, a także konieczności adaptacji tych obiektów do nowych funkcji, wynikających z narastających potrzeb społecznych. Ocenę innowacyjnych rozwiązań w zakresie stosowania tych nawierzchni przedstawiono w odniesieniu do aspektów funkcjonalnych, technicznych i ekonomicznych, estetycznych oraz przyrodniczych.

Zgodnie z międzynarodowymi doktrynami konserwatorskimi najlepszą metodą ochrony zamków jest pozostawienie ich w stanie trwałej ruiny. Ciekawym i również poprawnym rozwiązaniem tego problemu jest uzupełnienie historycznej tkanki współczesnymi elementami. Jednakże coraz częściej mamy do czynienia z działaniami takimi jak rekonstrukcja, które budzą wiele wątpliwości i są niezgodne z wszelkimi dokumentami doktrynalnymi. W niniejszym artykule opisujemy różnorodne podejście do ochrony zabytków na przykładzie dziewięciu polskich zamków.

Współpraca przy realizacji Jurassic Salmon, pierwszej na świecie hodowli łososia opartej na źródłach termalnych, stała się inspiracją do rozważań nad przyszłością systemów produkcji żywności. Projekt zrealizowano na podstawie funduszy UE i programu badawczego prowadzonego przez ZUT w Szczecinie, przy proceduralnym wsparciu gmin Karnice i Rewal. Inwestycja funkcjonująca według zasad biobezpieczeństwa, ekologii przemysłowej i efektywności gospodarki zasobami jest przykładem biokultury XXI wieku, która przeniesiona na obszary zurbanizowane może wpisywać się w szeroko rozumianą akwakulturę miejską czy urbanistyczne rolnictwo. To potencjał do wykorzystania przez lokalny samorząd, środowiska naukowe i biznes mogący sprzyjać efektowi synergii w drodze do regeneratywnego planowania i pozytywnego rozwoju.

Problematyka kształtowania przestrzeni publicznych jest przedmiotem wielu opracowań, jednak rzadko mówi się o potrzebie tworzenia takich miejsc na wsi. Niniejsza praca podejmuje tematykę przestrzeni publicznych na wsi, dokładniej, z Gminy Jarocin w województwie podkarpackim. Zaprezentowano sposoby prowadzące do kształtowania takich przestrzeni, jak również podano przykłady, gdzie zaprowadzone zmiany przyczyniły się do nowego zdefiniowania obszarów wspólnych. Analizowany obszar zidentyfikowano pod kątem typów przestrzeni publicznych w nim występujących, co pozwoliło na przypisanie ich do wybranych kategorii (drogi, ulice, place, krajobraz przyrodniczy itd.). Pozwala to zauważyć kierunki i trendy w rozwoju wiejskich przestrzeni publicznych.