Przedmiotem artykułu jest problematyka odpowiedzialności karnej za spowodowanie wypadku przez operatora testowanego pojazdu autonomicznego. Autor analizuje zapisy Oddziału 6 ustawy Prawo o ruchu drogowym (Wykorzystanie dróg na potrzeby prac badawczych nad pojazdami autonomicznymi), w którym znalazły się przepisy zezwalające na prowadzenie na drogach publicznych przejazdów testowych pojazdów autonomicznych. W artykule podjęta została próba zdefiniowania kierującego takim pojazdem, wskazane zostały jego obowiązki, a także wyjaśniono użyte w ustawie pojęcie „prac badawczych”. Rozważania rozszerzone są o kwestię określenia zarzucanego czynu w przypadku konieczności przedstawienia zarzutów operatorowi pojazdu autonomicznego w toku postępowania karnego. W trakcie przygotowywania artykułu wykorzystano metody badawcze, takie jak analiza tekstu normatywnego, analiza poglądów doktryny oraz orzecznictwa, a także analiza przypadku indywidualnego. Artykuł ma znaczenie dla podmiotów prowadzących lub nadzorujących postępowanie karne – zarówno na etapie postępowania przygotowawczego, jak i sądowego – albowiem odnosi się do problematyki, która w ustawie Prawo o ruchu drogowym pozostała niezdefiniowana oraz niewyjaśniona.

Artykuł poświęcony jest kwestii pierwszorzędnej z perspektywy ludzkiej i społecznej, a niestety dotychczas drugorzędnej w rozważaniach piśmiennictwa prawniczego – a mianowicie ruchowi pojazdów uprzywilejowanych. Zaprezentowane w nim zostały uwagi autora na temat statusu pojazdów uprzywilejowanych na drodze, zwłaszcza w kontekście znowelizowanego art. 9 p.r.d., a także wyrażone krytyczne uwagi co do niektórych orzeczeń rozstrzygających tego typu sprawy. Ponadto wysunięto wnioski ogólniejszej natury, z odniesieniem się do dotychczasowej literatury.

W artykule dokonano analizy aktualnych przepisów ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym, odnoszących się do kwestii bezpieczeństwa osób przekraczających jezdnię w miejscu oznakowanym jako przejście dla pieszych. Autor prowadzi rozważania z punktu widzenia praktycznego stosowania prawa, ze szczególnym uwzględnieniem możliwości realizacji omawianych norm postępowania z perspektywy poszczególnych uczestników ruchu drogowego, akcentując problematykę wykładni w odniesieniu do szeroko ujętych zasad bezpieczeństwa. Dla zrealizowania celów pracy wykorzystano tradycyjnie stosowaną w naukowych badaniach nad prawem metodę – analizę lingwistyczną, wzbogacając ją elementami badań empirycznych.

Artykuł przedstawia wyniki obliczeń symulacyjnych procesu hamowania w ruchu prostoliniowym zespołu pojazd dwuosiowy – jednoosiowa niehamowana przyczepa oraz samego pojazdu dwuosiowego. Oceniano długość drogi zatrzymania zespołu pojazdów na poziomej i pochylonej wzdłużnie drodze, zarówno dla jezdni suchej jak i mokrej. Zmieniano pochylenie wzdłużne drogi, a także masę przyczepy oraz położenie wzdłużne i pionowe jej środka masy. Efektem pracy jest jakościowa i ilościowa ocena wpływu na skuteczność hamowania samochodu dwuosiowego z dołączoną do niego niehamowaną przyczepą jednoosiową. Otrzymane wyniki wykazały, że dodatkowe obciążenie pojazdu bez przyczepy nie ma wpływu na długość drogi zatrzymania ani na wartość maksymalnego opóźnienia hamowania, gdy kierowca może w pełni wykorzystać przyczepność kół jezdnych do nawierzchni. Dołączenie niehamowanej przyczepy ma największy wpływ na drogę zatrzymania dla pojazdu o najmniejszej masie. Jak można było oczekiwać, wzniesienie skraca drogę zatrzymania, natomiast spadek drogi wydłuża ją. Długość drogi zatrzymania znacznie wydłuża się na mokrej nawierzchni, co uwidacznia się szczególnie na spadku drogi.