Mistrz Wincenty (ok. 1150–1223), od XV wieku zwany Kadłubkiem, jako niewątpliwy sprzymierzeniec ludzkości, a przede wszystkim Polaków, w swym dziele Magistrii Vincentii Chronicon Polonorum zachęcał do nietracenia i nabierania otuchy, a zwłaszcza do czerpania przyjemności z dodawania jej innym ludziom. Zalecał również prowadzenie dobrego życia związanego z wiarą w Boga, która w jego przekonaniu pozostaje najpewniejszą „strażniczką szczęścia”. Niniejszy artykuł stanowi więc propozycję udzielenia odpowiedzi na kilka pytań (i zarazem rozwiązania problemów badawczych), jak Wincenty Kadłubek postrzega otuchę oraz jakie znaczenie przypisuje dodawaniu jej innym ludziom? Jakie przekazuje wskazówki odnośnie do nietracenia i nabierania otuchy oraz dodawania jej innym? Jakie czynniki stanowią, jego zdaniem, przeszkody w napełnianiu się otuchą oraz jak się przed nimi chronić (to znaczy jak im zapobiegać oraz je pokonywać)? Posłużenie się metodami hermeneutycznymi w badaniu problematyki dodawania otuchy jako umiejętności społecznej, rozpoznanej w dorobku tego myśliciela, wydaje się uzasadnione, biorąc pod uwagę jej znaczenie poznawcze i noetyczne.

Master Wincenty (ca. 1150–1223), who has been known as Kadłubek since the 15th century, was an unquestionable ally of mankind and especially of Poles. In his work entitled Magistrii Vincentii Chronicon Polonorum he encouraged his readers not to neglect reassurance and to seek it wherever possible. He also advised people to try to enjoy offering reassurance to others and to lead a good life connected with faith in God, which in his belief constitutes the most reliable “safeguard of your happiness”. This article aims to provide answers to several questions (and at the same time to solve a number of related research problems), How does Wincenty perceive reassurance and what significance does he attribute to offering it to other people? What advice does he give on not losing but gaining reassurance and on offering reassurance to others? What factors in his belief constitute stumbling blocks in the process of drawing reassurance for oneself and how to protect oneself against them (i.e., how to prevent their occurrence and how to overcome them)? The use of hermeneutic methods in studying the problems of providing reassurance as a social skill, an element that is very conspicuous in Master Wincenty’s literary output, seems well justified, considering the cognitive and noetic significance of the research subject.