Mistrz Wincenty (ok. 1150–1223), od XV wieku zwany Kadłubkiem, jako niewątpliwy sprzymierzeniec ludzkości, a przede wszystkim Polaków, w swym dziele Magistrii Vincentii Chronicon Polonorum zachęcał do nietracenia i nabierania otuchy, a zwłaszcza do czerpania przyjemności z dodawania jej innym ludziom. Zalecał również prowadzenie dobrego życia związanego z wiarą w Boga, która w jego przekonaniu pozostaje najpewniejszą „strażniczką szczęścia”. Niniejszy artykuł stanowi więc propozycję udzielenia odpowiedzi na kilka pytań (i zarazem rozwiązania problemów badawczych), jak Wincenty Kadłubek postrzega otuchę oraz jakie znaczenie przypisuje dodawaniu jej innym ludziom? Jakie przekazuje wskazówki odnośnie do nietracenia i nabierania otuchy oraz dodawania jej innym? Jakie czynniki stanowią, jego zdaniem, przeszkody w napełnianiu się otuchą oraz jak się przed nimi chronić (to znaczy jak im zapobiegać oraz je pokonywać)? Posłużenie się metodami hermeneutycznymi w badaniu problematyki dodawania otuchy jako umiejętności społecznej, rozpoznanej w dorobku tego myśliciela, wydaje się uzasadnione, biorąc pod uwagę jej znaczenie poznawcze i noetyczne.
