Film D. Macklera pt. Otwarty Dialog – alternatywne fińskie podejście do leczenia psychoz opiera się o cykl wywiadów z twórcami, praktykami i propagatorami metody Otwartego Dialogu w leczeniu psychoz. Prezentuje główne założenia oraz stosowane w tym podejściu strategie i techniki terapeutyczne. Otwarty Dialog opiera się na prowadzeniu otwartych spotkań terapeutycznych z udziałem profesjonalistów oraz członków rodziny i osób bliskich klienta w ramach tzw. sieci społecznej. Otwarty Dialog kieruje się zasadami natychmiastowego wsparcia, dostępności sieci społecznej, elastyczności i mobilności, odpowiedzialności, ciągłości psychologicznej, tolerancji niepewności oraz dialogiczności. Leki neuroleptyczne stosowane są w niewielkim stopniu. Popularna w zachodniej Laponii metoda osiąga ogromne sukcesy terapeutyczne. W niektórych polskich ośrodkach podejmuje się próby wdrażania strategii terapeutycznych opartych na Otwartym Dialogu. Jego założenia wpisują się w propagowany w Narodowym Programie Ochrony Zdrowia Psychicznego model środowiskowej opieki psychiatrycznej.

Psychoterapia jest przedmiotem zainteresowania sztuki filmowej od dawna. Pierwsza część niniejszego artykułu przedstawia rozważania dotyczące sposobów pokazywania psychoterapii w filmach. W znacznej ich części psychoterapia pokazywana jest w sposób uproszczony, pełny stereotypów oraz daleki od realnych faktów. Może to skutkować wykształceniem się u widzów nierzeczywistego obrazu psychoterapii, a nawet doprowadzić do jej stygmatyzacji. Druga część stanowi analizę filmu Pawła Łozińskiego Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię kocham w kontekście zarówno zastosowanych technik terapii systemowych jak i sposobu przedstawienia relacji terapeutycznej. Film pokazuje psychoterapię w sposób realistyczny, tym samym może spełnić istotną funkcję w oswajaniu widzów z tą specyficzną formą pomocy psychologicznej.

Współcześnie miejsce człowieka w świecie społecznym wyznaczane jest m.in. poprzez jego aktywność zawodową. Wyznacza ona miejsce człowieka w świecie, grupie społecznej, integruje ze środowiskiem w sposób jednostkowy i zbiorowy. Jednocześnie, praca zawodowa i powstające na jej tle stosunki społeczne oraz układy formalne i nieformalne są najprostszą drogą do integracji społecznej. Kształtuje ludzką osobowość, wyznacza miejsce człowieka w świecie wartości, w świecie materialnym i społecznym. Ważną rolę w pojmowaniu pracy odgrywa kultura. Stąd też potrzeba krzewienia humanizacji pracy ludzkiej, przyczyniając się tym samym do rozwoju. Rozwój dokonujący się poprzez pracę pozwala osiągnąć człowiekowi osobowość moralną, która jest zwielokrotnieniem naturalnych zdolności człowieka do wartościowania moralnego osoby ludzkiej. Artykuł wskazuje potrzebę „pracy nad pracą”, by praca prowadziła nie tylko udoskonalania rzeczy (produkty pracy), ale przede wszystkim udoskonalała człowieka pracującego, dlatego należy ustawicznie przywracać pracy ludzkiej wymiar moralny (praca jako wartość moralna), oraz promować postawy bardziej „być” niż „mieć”.