Dla tekstów polskojęzycznych

1. W funkcji zaakcentowania czy uwypuklenia istotnej treści w tekście stosujemy zawsze rozstrzelenie (używając opcji edytora Word: zakładka Format→ Czcionka→ Odstępy między znakami→ Odstępy: Rozstrzelone). Zasada ta obowiązuje również w przypadku tłumaczeń tekstów anglosaskich, w których w tej funkcji stosuje się kursywę.
   
   
2. Kursywę (italik) stosujemy:
   • w tytułach książek, artykułów, filmów, utworów muzycznych,
   • przy zapisie pojedynczych słów lub krótkich wyrażeń pochodzących z języka obcego.
     
     Uwaga: nie stosujemy kursywy na oznaczenie cytatów!
     
     
3. Cudzysłów w postaci „____” (nie ‘___’ ani "___") ma zastosowanie:
   • w tytułach czasopism (bez względu na język)
   • w oznaczeniach cytatu, także z języka obcego, jeśli jest dłuższy niż pojedyncze słowo lub krótkie wyrażenie.
     
     Jeśli zachodzi konieczność zastosowania cudzysłowu w obrębie cudzysłowu (np. w cytatach), używamy znaku «___», np. „______«___»”.
     
     
4. Do skrótów w obrębie cytatów stosujemy nawias kwadratowy […].
   
   
5. Wszystkie cytaty blokowe w językach obcych należy zaopatrzyć w polskie tłumaczenie ujęte w nawias kwadratowy [ ] i zamieszczone w tekście głównym bezpośrednio pod cytatem.
   
   
6. W artykułach, tak polsko- jak i anglojęzycznych, zarówno gdy cytujemy książki polskie, jak i angielskie, między tytułem i podtytułem stawiamy kropkę, np.
   Printed Voices. The Renaissance Culture of Dialogue
   Rzeczy minionych pamięć. Studia dedykowane Profesorowi Tadeuszowi Ulewiczowi w 90. rocznicę urodzin.
   
   
7. Nadsyłane teksty prosimy opatrywać bibliografią. Zalecenie to nie dotyczy recenzji książek.

PRZYPISY – NORMA

1. W przypadku publikacji książkowych:
   
   
   1.  przy wydaniach oryginalnych:
      
      
      • Autor (inicjał(y): bez spacji pomiędzy poszczególnymi inicjałami + nazwisko), pełny tytuł książki, miejsce wydania + data (bez przecinka pomiędzy), tom (cyfra arabska – z wyjątkiem starodruków łacińskich), strona (skrót s., nie str.; zakres stron rozdzielamy pauzą, nie dywizem [s. 4−8]), ewentualnie: seria wydawnicza – w nawiasie okrągłym.
        
        
      • Nazwiska podwójne pisane bez rozdzielenia łączymy dywizem (-) (nie pauzą −).
        
        
      • Stosujemy skróty: opr.; przeł., wstęp i opr.; wstęp i przypisy. Nazwisko redaktora, tłumacza itp. (stojące po tytule) winno być podane w mianowniku:
        opr. T. Michałowska (nie: opracowanie T. Michałowskiej)
        
        
      • W opisie publikacji obcojęzycznych stosujemy odpowiednie skróty w tych językach, np. transl. by; ed. by; Hg. von; a cura di; ed.; …
        L. Jardine, Erasmus, Man of Letters. The Construction of Charisma in Print, Princeton 1993, s. 15.
        A. Moss, Printed Commonplace Books and the Structuring of Renaissance Thought, Oxford 1996, s. 2–23.
        P. Slomkowski, Aristotle’s Topics, Leiden 1997, s. 1 i n.
        J. Kochanowski, Dzieła polskie, wstęp i przypisy J. Krzyżanowski, Warszawa 1953, t. II, s. 329.
        C. Landino, Poems, transl. by Mary P. Chatfield, Cambridge–London 2008 (The I Tatti Renaissance Library).
        
        
   2. przy tłumaczeniach:
      • Autor (inicjał(y) + nazwisko), tytuł książki, autor przekładu, miejsce wydania + data (bez przecinka pomiędzy), strona (skrót s., nie str.), np.:
        V. Nabokov, Wykłady o „Don Kichocie”, przeł. J. Kozak, Warszawa 2001, s. 77.
        
        
      • Uwaga: w opisie dzieł obcojęzycznych informacje na temat funkcji współpracowników edycji (redaktora, wydawcy, tłumacza, autora wstępu itd.) oraz miejsca serii stosujemy adekwatnie do języka oryginału, np.:
        Möglichkeiten des Dialogs. Struktur und Funktion einer literarischen Gattung zwischen Mittelalter und Renaissance in Italien, Hg. von K. W. Hempfer, Stuttgart 2002, s. 56–78.
        
        
      • Jeżeli podają Państwo nazwy wydawnictw, należy umieszczać je pomiędzy miejscem wydania (w żadnym wypadku zamiast niego!) i datą wydania. Pomiędzy nazwą miasta a wydawnictwa dajemy dwukropek, pomiędzy wydawnictwem a rokiem – przecinek, np.:
        A. Zanzotto, Idioma, Milano: Mondadori, 1986, s. 47.
        
        
      • Miejsce wydania – jeśli więcej niż dwa – skracamy do jednego:
        R. A. Lanham, A Handlist of Rhetorical Terms, Berkeley–Los Angeles–London: University of California Press, 1969, s. 56 i 79.
        R. A. Lanham, A Handlist of Rhetorical Terms, Berkeley: University of California Press, 1969, s. 56 i 79.
        
        
      • Prosimy o konsekwencję w obrębie całego tekstu.
        
        
2. W przypadku artykułów:
   
   
   • Autor (za pierwszym razem pełne imię, w kolejnych przywołaniach – inicjał oraz nazwisko), tytuł artykułu, tytuł czasopisma i numer tomu (bez przecinka pomiędzy), zeszyt, rok w nawiasie, strona (skrót s., nie str.), np.:
     K.J. Dover, Classical Greek Attitudes to Sexual Behaviour, „Arethusa” 6 (1973), s. 67.
     J. Klejnocki, Aksamitne plotkowanie, „Nowe Państwo” 17 (2000), s. 1.
     
     nie:
     K.J. Dover, Classical Greek Attitudes to Sexual Behaviour, „Arethusa” 1973, VI, s. 67.
     J. Klejnocki, Aksamitne plotkowanie, „Nowe Państwo” nr 17/2000, s. 1.
     T.E. Mommsen, Petrarch’s Conception of „Dark Ages”, „Speculum” 17 (Apr., 1942), no 2,  s. 236.
     
     
   • Uwaga: Jeśli chodzi o sposób zapisu numeru i daty, możliwych jest kilka wariantów, w zależności od tego, czy dane czasopismo jest gazetą codzienną, tygodnikiem, miesięcznikiem, kwartalnikiem, rocznikiem.
     
     
3. W przypadku prac zbiorowych:
   
   
   1. gdy przywołujemy konkretny rozdział lub artykuł z książki zawierającej teksty jednego tylko autora, obowiązuje zapis:
      E. Kotarski, Dialogi Mikołaja Reja w perspektywie tradycji literackiej, w: idem, Dziedzictwo i tradycja. Szkice o literaturze staropolskiej, Gdańsk 1990.
      
      
   2. w przypadku publikacji zbiorowych różnych autorów:
      J. Pelc, Stulecie prac nad literaturą czasów baroku w Polsce, w: Literatura polskiego baroku. W kręgu idei, red. A. Nowicka-Jeżowa, M. Hanusiewicz, A. Karpiński, Lublin 1995, s. 95.

Rodzaje odniesień

1. jeśli cytujemy dokładnie fragment czyjegoś dzieła, stawiamy odnośnik przypisu bezpośrednio po cudzysłowie oznaczającym koniec cytatu, a przypis ma kształt:
   G.W.F. Hegel, Wykłady z estetyki, t. 2, przeł. J. Grabowski, A. Landman, Warszawa: PWN, 1966, s. 68.
   
   
2. jeśli w tekście odwołujemy się do myśli zawartej w czyimś dziele, jednak nie cytujemy jej bezpośrednio, przypis ma kształt:
   Zob. G.W.F. Hegel, Wykłady z estetyki, przeł. J. Grabowski, A. Landman, t. 2, Warszawa: PWN, 1966, s. 68.

Cytowania wielokrotne

1. jeśli przywoływane lub cytowane dzieło pojawia się w tekście więcej niż raz, stosujemy następujące oznaczenia:
   
   
   • § Jeśli przywoływany autor reprezentowany jest w tekście tylko przez jedno dzieło, piszemy:
     
     
     • przy pierwszym wystąpieniu:
       J. Pelc, Stulecie prac nad literaturą czasów baroku w Polsce, w: Literatura polskiego baroku. W kręgu idei, red. A. Nowicka-Jeżowa, M. Hanusiewicz, A. Karpiński, Lublin 1995, s. 95
       
       
     • przy kolejnym wystąpieniu:
       J. Pelc, Stulecie prac... , s. 96.
       
       
     • Przy drugim wystąpieniu bezpośrednio pod poprzednim stosujemy zapis skrócony:
       Ibidem, s. 102.
     • Nie stosujemy zapisu: J. Pelc, op.cit., s. 96.
   • § Jeśli w tekście przywołujemy więcej niż jedno dzieło danego autora, przy pierwszym wystąpieniu każdego dzieła podajemy pełny adres bibliograficzny, a przy każdym kolejnym piszemy:|
     G.W.F. Hegel, Wykłady z estetyki, s. 15.
2. Idem, Nauka logiki, s. 30.
3. 
   Uwaga: uwzględniamy zawsze płeć autora, używając odpowiednio form – idem dla mężczyzny i eadem dla kobiety.

OPISY STARODRUKÓW (w tym łacińskich)

• Imię i nazwisko autora podajemy w formie rodzimej (np. Wiliam Shakespeare, nie: Szekspir; Aldo Manuzio, nie: Aldus Manutius), chyba że forma zlatynizowana przerosła nazwisko rodowe i autor dzięki niej jest powszechnie rozpoznawany.
  
  
• Pseudonimy rozwiązujemy.
  
  
• Imię i nazwisko autora podajemy zawsze w mianowniku, nawet jeśli na karcie tytułowej druku pojawia się w formie dopełniacza.
  
  
• Tytuł dzieła z karty tytułowej w razie potrzeby powinien być rozsądnie skrócony.
  
  
• W przypadku starodruków zalecane jest załączanie informacji o nakładcy (drukarni).
  
  
• Jeżeli na karcie tytułowej nazwa miasta lub rok wydania są nieobecne, ale zostały zidentyfikowane, podajemy je w nawiasie kwadratowym. Podobnie w przypadku informacji o wydawcy i nakładcy druku albo o oficynie wydawniczej. Jeśli o nazwisku drukarza wnioskuje się z zasobu typograficznego lub źródeł zewnętrznych i nie jest ono wymienione w druku, dajemy je w nawiasie kwadratowym. Tak samo postępujmy z datą wydania i miejscem wydania.
  
  
• Nazwę miejsca druku podajemy w języku narodowym, w języku kraju, na którego terytorium miasto znajduje się obecnie. Cracovia (czy Cracoviae) – jako Kraków, Danzig – jako Gdańsk, Bàrfta – jako Bardejov, Argentoratum – jako Strasbourg (nie Strassburg), Kolozsvár– jako Cluj-Napoca.
  
  
• Taka konwencja zwiększa czytelność opisu, dlatego jest powszechnie stosowana przez współczesnych bibliografów, jednak gdy Autor będzie miał duże opory, np. w wypadku Królewca (Kaliningradu), można odstąpić od konsekwencji. W takim wypadku: „In Regio Monte Borussiae imprimebat Joannes Daubmannus” można zapisać jako „Królewiec: Hans Daubmann” lub „Königsberg: Hans Daubmann”.
  
  
• W przypadku informacji o wydawcy i nakładcy druku albo o oficynie wydawniczej również prosimy o ujednolicanie nazw firm z użyciem katalogów haseł wzorcowych. Można korzystać z NUKAT-u, a dla poszczególnych obszarów językowych także form w katalogu BN, authorite BnF,VD16,CERL Thesaurus. Pomijamy wszystkie „typis”, „excudebat”, „impressum”, imprimebat”, „in calcographia”, „ex officina”, „apud”, „sumptibus”, „impensis”, „venundantur”, „expensis”, „pro”. 
• Np.:
  • Craccoviae apud Florianum – jako Kraków: Florian Ungler;
  • Craccoviae apud Viduam Hiero. Vieto. – jako Kraków: Barbara Wietorowa.
    
    
• Jeśli nie jesteśmy w stanie rozszyfrować, kim byli „heredes”, zostawiamy tę część opisu po łacinie (lub w języku druku):
  
  
  • SYSTEMA RHETORICAE, IN QVO ARTIS PRAECEPTA plane & methodice traduntur, & tota simulratio studii Eloquentiae tam quoad Epistolas & Colloquia familiaria; quam quoad Orationes, conformatur, modusque ostenditur & Oratores dextre legendi & resoluendi; denique Locos Communes Oratorios concinnandi, ANNO Christi MDCVI. privatim propositum IN GYMNASIO DANTISCANO A BARTHOLOMAEO KECKERMANNO, philosophiae ibidem professore. Cum rerum & verborumINDICE copiosissimo, HANOVIAE: apud haeredes Guilielmi Antonii, MDCIIX.
    jako:
    B. Keckermann, Systema rhetoricae, in quo artis praecepta plane et methodice traduntur […], Hanau: haeredes Guilielmi Antonii, 1608.
    
    
• Przykładowe opisy:
  • Claudii Aeliani praenestini pontificis et sophistae, qui Romae sub Imperatore Antonio Pio vixit, meliglossus aut meliphthongus ab orationis suavitate cognominatus, Opera, quae extant, omnia Graece Latineque e regione, uti versa hac pagina commemoratur, partim nunc primum edita, partim multo quam antehac emendatiora in utraque lingua, cura & opera Conradi Gesneri Tigurini, Tiguri: apud Gesneros fratres.
    jako
    Claudius Aelianus, Opera quae extant omnia, Zürich: Andreas Gessner, Hans Jakob Gessner, [1556].
    Aemilus Macer, De herbarum virtutibus cum veris figuris herbarum, Cracouię ex Officina Ungleriana.
    Aemilius Macer, De herbarum virtutibus, Kraków: Helena Unglerowa [ca 1537].
    
    
  • Statuta nec non liber promotionum philosophorum ordinis in Universitate Studiorum Jagellonica ab anno 1402 ad annum 1849, ed. Josephus Muczkowski, Cracoviae 1849.
    jako
    Statuta nec non liber promotionum philosophorum ordinis in Universitate Studiorum Jagellonica ab anno 1402 ad annum 1849, ed. Józef Muczkowski, Kraków 1849.