This article analyses the question of mediability of violence by the novels of two writers who survived the concentration camp of Buchenwald but had very different experiences of the camp: Imre Kertesz, deported from Hungary as a Jewish adolescent, and Jorge Semprun, deported after being made prisoner by the Gestapo as a member of the Maquis. Both authors have an opposite conception of the traditional value in relation to the aesthetic mediability of violence. This contribution analyses the different approaches to tradition in the works of two authors, specifically in relation to the relationship between Weimar and Buchenwald. Weimar acts as a chronotoph and a paradigmatic example of the stranded tradition. For Kertesz, the atonality he claims for his aesthetics is analysed in Der Spurensucher. Erzahlung (“The Searcher for Traces”), for Semprun, the debate on tradition is analysed in Aquel domingo (“What a Beautiful Sunday”) and Vivire con su nombre, morira con el mio (“I Will Live with his Name, He Will Die with Mine”).

Niniejszy artykuł analizuje kwestię mediatyzacji przemocy w powieściach dwóch pisarzy, którzy przeżyli obóz koncentracyjny w Buchenwaldzie, ale mieli bardzo różne doświadczenia z obozu: Imre Kertésza, deportowanego z Węgier żydowskiego nastolatka, i Jorge Semprúna, deportowanego przez gestapo za udział w ruchu oporu. Obaj autorzy mają przeciwstawną koncepcję wartości tradycji w odniesieniu do estetycznej mediatyzacji przemocy. Niniejszy artykuł analizuje różne podejścia do tradycji w pracach obu autorów, w szczególności w odniesieniu do relacji między Weimarem a Buchenwaldem. Weimar pełni rolę chronotopu i paradygmatycznego przykładu osieroconej tradycji. Dla Kertéesza atonalność, którą postuluje dla swojej estetyki, jest analizowana w Der Spurensucher. Erzählung („Tropiciel”), dla Semprúna debata na temat tradycji pojawia sie w Aquel domingo („Jaka piękna niedziela”) i Viviré con su nombre, morirá con el mío („Będę żył z jego imieniem, on umrze z moim”).