Marisa Siguan
Konteksty Kultury, Tom 21 zeszyt 2, 2024, s. 140 - 152
https://doi.org/10.4467/23531991KK.24.015.20269Niniejszy artykuł analizuje kwestię mediatyzacji przemocy w powieściach dwóch pisarzy, którzy przeżyli obóz koncentracyjny w Buchenwaldzie, ale mieli bardzo różne doświadczenia z obozu: Imre Kertésza, deportowanego z Węgier żydowskiego nastolatka, i Jorge Semprúna, deportowanego przez gestapo za udział w ruchu oporu. Obaj autorzy mają przeciwstawną koncepcję wartości tradycji w odniesieniu do estetycznej mediatyzacji przemocy. Niniejszy artykuł analizuje różne podejścia do tradycji w pracach obu autorów, w szczególności w odniesieniu do relacji między Weimarem a Buchenwaldem. Weimar pełni rolę chronotopu i paradygmatycznego przykładu osieroconej tradycji. Dla Kertéesza atonalność, którą postuluje dla swojej estetyki, jest analizowana w Der Spurensucher. Erzählung („Tropiciel”), dla Semprúna debata na temat tradycji pojawia sie w Aquel domingo („Jaka piękna niedziela”) i Viviré con su nombre, morirá con el mío („Będę żył z jego imieniem, on umrze z moim”).