During the last year we all were banned to participate in our everyday life using online transmission, homework, homeschool and different digital tools. But with all this we also gained access to cultural or other practices that previously were not part in our everyday life. That resulted in a detailed spectrum of participation from the form of listening-observing to the different levels of giving feedback and taking control (for example putting questions to the other participants or to the crew, taking part in the discussion, pausing or leaving an event). This paper investigates the possibilities of agency given to the participants by the online theater. It starts from personal experiences, but ends in questions regarding the medial nature of this new transmission form: to what extent should digitally transmitted performances, shows be considered theater? And if they are not theater, what are they?

W ciągu ostatniego roku wszyscy otrzymaliśmy nakaz uczestniczenia w naszych dotychczasowych aktywnościach w codziennym życiu za pomocą transmisji online, pracy zdalnej i nauki z domu. W czasie pandemii wykorzystywane były różne narzędzia cyfrowe. Dzięki temu uzyskaliśmy również dostęp do kulturowych lub innych praktyk, które wcześniej nie były częścią naszego codziennego życia. Zaowocowało to szerokim spektrum uczestnictwa w różnych wymiarach kultury, a to uczestnictwo miało różne formy: od słuchania-obserwacji do różnych poziomów udzielania informacji zwrotnej i przejmowania kontroli (np. przez zadawanie pytań innym uczestnikom lub prowadzącym, udział w dyskusji, przerwę lub opuszczenie wydarzenia). Ten artykuł bada możliwości sprawczości, jakie daje uczestnikom teatr online. Zaczyna się od osobistych doświadczeń, a kończy na pytaniach o medialny charakter tej nowej formy przekazu: na ile cyfrowo transmitowane spektakle należy uznać za teatr? A jeśli nie są teatrem, to czym są?