Bogunia-Borowska M. (2012). Fenomen telewizji. Interpretacje socjologiczne i kulturowe. Kraków.

Bogunia-Borowska M. (2006). Telewizyjny entertainment – analiza procesu komercjalizacji telewizyjnej oferty programowej na przykładzie polskich stacji telewizyjnych. W: A. Flis (red.). Stawanie się społeczeństwa. Szkice ofiarowanie Piotrowi Sztompce z okazji 40-lecia pracy naukowej. Kraków.

Czerniawska O. (1997). Poradnictwo jako wzmocnienie środowiska wychowawczego. Warszawa.

Dąbrowska-Cendrowska O. (2012). Konwergencja treści – próba analizy procesu na przykładzie magazynów kobiecych i telewizji śniadaniowej. W: Z. Oniszczuk, M. Wielopolska-Szymura (red.). Konwergencja mediów masowych i jej skutki dla współczesnego dziennikarstwa, t. 1 (s. 187–203). Katowice.

Jakubowicz K. (2011). Nowa ekologia mediów. Konwergencja a metamorfoza. Warszawa.

Kargulowa A. (1979). Praca poradni wychowawczo-zawodowej. Warszawa.

Kargulowa A. (2009). Pomoc przez porady. Statyczna versus procesualna struktura poradnictwa w przestrzeni życia społecznego. W: E. Murynowicz-Hetka (red.). Pedagogika społeczna, t. 2 (s. 444–460). Warszawa.

Kozdrowicz E. (2003). Poradnictwo w teorii i praktyce. W: T. Pilch, I. Lepalczyk (red.). Pedagogika społeczna. Warszawa.

Krzysztofek K. (1997). Infotainment. Dziennikarstwo w świecie przemysłów informacyjnych. W: J. Adamowski (red.). Media i dziennikarstwo na przełomie wieków. Warszawa.

Godzic W. (2004). Telewizja i jej gatunki. Po „Wielkim Bracie”. Kraków.

Godzic W. (2007). Znani z tego, że są znani. Celebryci w kulturze tabloidów. Warszawa.

Lewicki A. (2011). Od House’a do Shreka. Seryjność w kulturze popularnej. Wrocław.

Lisowska-Magdziarz M. (2004). Analiza zawartości mediów. Przewodnik dla studentów. Kraków.

Lisowska-Magdziarz M. (2007). Analiza tekstu w dyskursie medialnym. Przewodnik dla studentów. Kraków.

Lisowska-Magdziarz M. (2008). Media powszednie. Środki komunikowania masowego i szerokie paradygmaty medialne w życiu codziennym Polaków u progu XXI wieku. Kraków.

Molęda-Zdziech M. (2013). Czas celebrytów. Mediatyzacja życia publicznego. Warszawa.

Mrozowski M. (2001). Media masowe. Władza, rozrywka, biznes. Warszawa.

Mrozowski M. (2009). Telewizyjne programy informacyjne – polskie i zagraniczne (analiza porównawcza). Studia Medioznawcze, nr 3, s. 27–49.

Piontek D. (2011). The tabloidization of political discourse: The Polish case. Central European Journal of Communication, nr 4, s. 275–292.

Postman N. (2002). Zabawić się na śmierć: dyskurs publiczny w epoce show-biznesu. Warszawa.

Pisarek W. (red.) (2004). Słownik terminologii medialnej. Kraków.

Skałbania B. (2009). Poradnictwo pedagogiczne. Przegląd wybranych zagadnień. Kraków.

Stasiak-Jazukiewicz E., Jas-Koziarkiewicz M. (2012). Rola telewizji w stanach nadzwyczajnych. Na przykładzie sposobu relacjonowania tragicznych wydarzeń z 22 lipca w Oslo i na wyspie Utøya w Norwegii, http://www.krrit.gov.pl/Data/Files/_public/Portals/0/publikacje/raporty/rola_telewizji.pdf (dostęp: 12.04.2012).