When We Dead Awaken – Henryk Ibsen’s Dramatic Epilog

The author interprets Henryk Ibsen’s last drama, which is an epilogue of a series of plays started with the A Doll’s House, which did not enjoy much interest of contemporary readers and later researchers. The precise composition of the play, the revealed encounters of realistic and symbolic space, the alienation of reality and its phantasmic shape, and the ontologically uncertain status of the protagonists are analysed. The article demonstrates how Ibsen’s work on an artist proves to carry aporetic meanings, indicating that the most important obligation of man is to experience his own life, especially love wholeheartedly, but at the same time stating that only a suppressed libido can be a source of art. An attempt to solve this unresolvable contradiction is the vision of the resurrection, the central axis of the drama, which acquires aesthetic, existential, and eschatological significance

Abstract

Autorka poddaje interpretacji ostatni dramat Henryka Ibsena, będący epilogiem serii utworów rozpoczętych Domem lalki, który nie cieszył się większym zainteresowaniem współczesnych czytelników, a później badaczy. Analizowana jest precyzyjna konstrukcja dramatu, ujawniane interakcje między przestrzenią realistyczną i symboliczną, wyobcowanie rzeczywistości i jej fantazmatyczna postać oraz niepewny ontologicznie status postaci. Badaczka pokazuje, jak poświęcony artyście utwór Ibsena staje się nośnikiem aporetycznych sensów, wskazując na to, że najważniejszą powinnością człowieka jest pełne przeżywanie własnego życia, zwłaszcza miłości, ale zarazem konstatując, że tylko wytłumione libido może być źródłem twórczości. Próbą rozwiązania owej niemożliwej do rozstrzygnięcia sprzeczności staje się wizja zmartwychwstania, główna oś dramatu, która nabiera estetycznych, egzystencjalnych, oraz eschatologicznych znaczeń.

The author interprets Henryk Ibsen’s last drama, which is an epilogue of a series of plays started with the A Doll’s House, which did not enjoy much interest of contemporary readers and later researchers. The precise composition of the play, the revealed encounters of realistic and symbolic space, the alienation of reality and its phantasmic shape, and the ontologically uncertain status of the protagonists are analysed. The article demonstrates how Ibsen’s work on an artist proves to carry aporetic meanings, indicating that the most important obligation of man is to experience his own life, especially love wholeheartedly, but at the same time stating that only a suppressed libido can be a source of art. An attempt to solve this unresolvable contradiction is the vision of the resurrection, the central axis of the drama, which acquires aesthetic, existential, and eschatological significance