Gabriela Matuszek-Stec
Rocznik Gdański, LXXXIII (83), 2023, s. 23-38
https://doi.org/10.26881/rgtn.2023.01Gabriela Matuszek-Stec
Konteksty Kultury, Tom 14 zeszyt 1, 2017, s. 42-54
https://doi.org/10.4467/23531991KK.17.003.7268Gabriela Matuszek-Stec
Wielogłos, Numer 2 (36) 2018, 2018, s. 1-13
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.18.016.9961Autorka poddaje interpretacji ostatni dramat Henryka Ibsena, będący epilogiem serii utworów rozpoczętych Domem lalki, który nie cieszył się większym zainteresowaniem współczesnych czytelników, a później badaczy. Analizowana jest precyzyjna konstrukcja dramatu, ujawniane interakcje między przestrzenią realistyczną i symboliczną, wyobcowanie rzeczywistości i jej fantazmatyczna postać oraz niepewny ontologicznie status postaci. Badaczka pokazuje, jak poświęcony artyście utwór Ibsena staje się nośnikiem aporetycznych sensów, wskazując na to, że najważniejszą powinnością człowieka jest pełne przeżywanie własnego życia, zwłaszcza miłości, ale zarazem konstatując, że tylko wytłumione libido może być źródłem twórczości. Próbą rozwiązania owej niemożliwej do rozstrzygnięcia sprzeczności staje się wizja zmartwychwstania, główna oś dramatu, która nabiera estetycznych, egzystencjalnych, oraz eschatologicznych znaczeń.
Gabriela Matuszek-Stec
Wielogłos, Numer 2 (32) 2017, 2017, s. 41-51
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.17.011.7769