W tym artykule zajmuję się specyficznym zagadnieniem, wyrosłym z ekokrytyki, tj. pojęciem ekosprawiedliwości (odwołuję się tu do jej rozumienia zgodnie z koncepcjami m. in. T. Clarka, 2015, nie zaś do chrześcijańskiej interpretacji tej kategorii) i tym, w jaki sposób założenia ekosprawiedliwości mogą być rozumiane i realizowane w obrębie dziennikarstwa zaangażowanego. Artykuł pokazuje, jak pojęcie ekosprawiedliwości może być rozumiane zarówno na poziomie teoretycznym, jak i praktycznym, w obrębie dwóch analizowanych w tekście reportaży. Pierwszym jest na pierwszy rzut oka antropocentryczny, monumentalny „Głód” M. Caparrosa, drugim zaś skromniejsza i deklaratywnie mocniej nakierowana na środowisko naturalne i zachodzące w nim zmiany „Śmierć w Amazonii” A. Domosławskiego. Wspomniane przykłady służą opisaniu szerszego trendu konstruowania narracji o wzajemnych związkach między wyzyskiem natury a wyzyskiem klas nieuprzywilejowanych i ukazują meandry narracji eko-i antropocentrycznych.

(I refer here to its understanding according to the concepts of, among others, T. Clark, 2015, and not to the Christian interpretation of this category) and how the concept of ecojustice can be understood and implemented within engaged journalism. The article shows how the category of ecojustice can be understood at both the theoretical and practical levels within the two reportages analyzed in the text. The first is the monumental “Hunger” by M. Caparros (which, at first glance, seems to be an anthropocentric reportage), the second is the more modest “Death in the Amazon” by A. Domosławski (which is declaratively more focused on the natural environment and the changes taking place in it). The above-mentioned examples serve to describe a broader trend of constructing narratives about the interrelationships between the exploitation of nature and the exploitation of unprivileged classes and show the meanders of eco- and anthropocentric narratives.