Andrzej Zawadzki
Studia Litteraria Universitatis Iagellonicae Cracoviensis, Volume 19, Issue 1, 2024, s. 71-82
https://doi.org/10.4467/20843933ST.24.007.20374W niniejszym artykule przedstawiona została próba fenomenologicznego odczytania kilku wybranych wierszy Mirona Białoszewskiego. Narzędzia fenomenologiczne nie były często stosowane w badaniach nad twórczością tego pisarza. Autor artykułu dowodzi, że za taki stan rzeczy odpowiadają, z jednej strony, zauważalna do pewnego momentu dominacja analiz formalno-strukturalnych, a z drugiej strony – koncepcja warstwy znaczeń językowych zawarta w pracy Romana Ingardena O dziele literackim. Wybrane do analizy utwory poety zostały w artykule potraktowane z innej niż Ingardenowska perspektywy, mianowicie jako fenomenologiczne minianalizy, ukazujące proces konstrukcji świata przedmiotowego.
Andrzej Zawadzki
Ruch Literacki, No 4 (385), 2024, s. 597-616
https://doi.org/10.24425/rl.2024.153188Andrzej Zawadzki
Wielogłos, Numer 4 (14) 2012, 2012, s. 327-334
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.12.028.0883Andrzej Zawadzki
Wielogłos, Numer 3 (29) 2016: Szymborska – po latach, 2016, s. 131-138
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.16.024.6408Andrzej Zawadzki
Wielogłos, Numer 1-2 (7-8) 2010: Komparatystyka dziś, 2010, s. 39-53
Andrzej Zawadzki
Konteksty Kultury, Tom 8, 2012, s. 152-162
Artykuł jest poświęcony próbie prześledzenia, w tradycji hermeneutyki chrześcijańskiej, genezy idei, która odgrywa ważną rolę w całym nowoczesnym dyskursie hermeneutycznym, a mianowicie idei interpretacji nieskończonej. Dziś uważana jest ona za cechę hermeneutyki radykalnej (Vattimo), poststrukuralistycznej (Foucault), która podważa, na różne sposoby i wychodząc z różnych tradycji myślowych i założeń, przekonanie, że sens jakiegoś tekstu jest jednoznaczny, dany raz na zawsze, zamknięty, a działanie interpretatora ogranicza się jedynie do jego wydobycia, jednoznacznego zrozumienia, odtworzenia.
Tymczasem we wczesnochrześcijańskiej tradycji patrystycznej, między innymi u św. Grzegorza Wielkiego można odnaleźć ślady takiego myślenia o wykładni Pisma, w którym lektura nie jest odkrywaniem zadanego sensu, lecz czynnym jego rozwijaniem: Scriptura cum legentibus crescit, Pismo wzrasta razem z tymi, którzy Je czytają. Jest ono, jak się zdaje, szczególnie bliskie Vattimowskiej koncepcji interpretacji produktywnej, czyli takiej, która współtworzy w akcie wykładni znaczenie tekstu i pomnaża tym samym sensy ludzkiego doświadczenia.
Andrzej Zawadzki
Wielogłos, Numer 1 (1) 2007, 2007, s. 54-68
Andrzej Zawadzki
Wielogłos, Numer 4 (18) 2013: Fantastyczna literatura?, 2013, s. 151-159
https://doi.org/10.4467/2084395XWI.13.032.1635Andrzej Zawadzki
Principia, Tom 27-28, 2000, s. 247-269
