Columbia University announced the Adam Mickiewicz Chair in Philology, Language and Literature in May, 1948, during the Cold War. The Chair’s incumbent would be Manfred Kridl, an émigré who had left Poland 1940, and the communist Warsaw government would contribute $10,000 annually. Polish Ambassador Josep Winiewicz, with the assistance of Czeslaw Milosz, had suggested Kridl. Arthur Coleman, an Assistant Professor of Slavic Languages, and the Polish-American Congress loudly protested the appointment, “This infiltration of the Communist voice.” The Polish-American press agreed. The controversy received nationwide attention when Coleman resigned and asserted that Poland, controlled by Moscow and the Comintern, would wage a campaign of “academic infiltration” with the Mickiewicz Chair. Sigmund Sluszka, a former Coleman student, called Kridl “a noted Marxist.” The New York Timesgave the resignation front-page coverage, and the media emphasized that Columbia was “a Hot-Bed of Communism.” The fact that World War II hero, Dwight D. Eisenhower, had just become the university’s president increased public interest in the controversy, even though the decision on the Chair had been made before his arrival. Columbia’s Provost launched an extensive investigation into the accusations against Kridl and two professors, and Eisenhower presented the confidential report to the University’s Trustees. Columbia stood by hersupport of the Chair and Kridl.

The protest lasted throughout the summer, and several university officials had questioned accepting the funding from Warsaw.  While the controversy had undermined the Polish Studies program for the Polish-American and émigré communities, the Provost believed that the Adam Mickiewicz Chair and Professor Kridl contributed to the furthering of Polish-American Studies in America.

Uniwersytet Columbia ogłosił powstanie katedry literatury polskiej im. Adama Mickiewicza w maju 1948 roku, w czasie zimnej wojny. Katedrę objął Manfred Kridl, który wyemigrował z Polski w 1940 roku, natomiast komunistyczny rząd polski miał przekazywać katedrze 10 000 dolarów rocznie. Osobę Kridla zaproponowali ambasador Polski Józef Winiewicz oraz Czesław Miłosz. Arthur Coleman, profesor slawistyki, oraz Kongres Polonii Amerykańskiej stanowczo zaprotestowali przeciwko tej nominacji, „infiltracji komunistycznego głosu”. Protest poparła prasa Polonii amerykańskiej. Kontrowersja zwróciła uwagę świata, kiedy Coleman zrezygnował ze stanowiska, oświadczając, że poprzez katedrę im. Adama Mickiewicza Polska, kontrolowana przez Moskwę i Komintern, będzie prowadzić kampanię „infiltracji akademickiej”. Sigmund Sluszka, były student Colemana, nazwał Kridla „znanym marksistą”. Dziennik „The New York Times” zamieścił relację o rezygnacji na pierwszej stronie, a media stwierdziły, że Uniwersytet Columbia jest „wylęgarnią komunizmu”. Zainteresowanie kontrowersją zwiększył fakt, że bohater drugiej wojny światowej, Dwight D. Eisenhower, właśnie został rektorem uniwersytetu, mimo iż decyzja o utworzeniu katedry zapadła jeszcze przed nadejściem jego kadencji. Administrator Uniwersytetu Columbia zarządził szczegółowe dochodzenie w sprawie oskarżeń przeciwko Kridlowi i dwóm profesorom, a Eisenhower przedstawił tajny raport zarządowi uczelni. Uniwersytet nie wycofał swego poparcia dla katedry i Kridla. 

Protest trwał przez całe lato i część władz uniwersyteckich zakwestionowała finansowanie katedry przez Warszawę. Mimo iż kontrowersja sprawiła, że środowiska Polonii amerykańskiej i emigrantów zaczęły negatywnie patrzeć na studia polonistyczne na Uniwersytecie Columbia, administrator uczelni uważał, że katedra literatury polskiej im. Adama Mickiewicza i profesor Kridl przyczynili się do rozwoju studiów polonistycznych w Ameryce.