Travis Beal Jacobs

Uniwersytet Columbia ogłosił powstanie katedry literatury polskiej im. Adama Mickiewicza w maju 1948 roku, w czasie zimnej wojny. Katedrę objął Manfred Kridl, który wyemigrował z Polski w 1940 roku, natomiast komunistyczny rząd polski miał przekazywać katedrze 10 000 dolarów rocznie. Osobę Kridla zaproponowali ambasador Polski Józef Winiewicz oraz Czesław Miłosz. Arthur Coleman, profesor slawistyki, oraz Kongres Polonii Amerykańskiej stanowczo zaprotestowali przeciwko tej nominacji, „infiltracji komunistycznego głosu”. Protest poparła prasa Polonii amerykańskiej. Kontrowersja zwróciła uwagę świata, kiedy Coleman zrezygnował ze stanowiska, oświadczając, że poprzez katedrę im. Adama Mickiewicza Polska, kontrolowana przez Moskwę i Komintern, będzie prowadzić kampanię „infiltracji akademickiej”. Sigmund Sluszka, były student Colemana, nazwał Kridla „znanym marksistą”. Dziennik „The New York Times” zamieścił relację o rezygnacji na pierwszej stronie, a media stwierdziły, że Uniwersytet Columbia jest „wylęgarnią komunizmu”. Zainteresowanie kontrowersją zwiększył fakt, że bohater drugiej wojny światowej, Dwight D. Eisenhower, właśnie został rektorem uniwersytetu, mimo iż decyzja o utworzeniu katedry zapadła jeszcze przed nadejściem jego kadencji. Administrator Uniwersytetu Columbia zarządził szczegółowe dochodzenie w sprawie oskarżeń przeciwko Kridlowi i dwóm profesorom, a Eisenhower przedstawił tajny raport zarządowi uczelni. Uniwersytet nie wycofał swego poparcia dla katedry i Kridla. 

Protest trwał przez całe lato i część władz uniwersyteckich zakwestionowała finansowanie katedry przez Warszawę. Mimo iż kontrowersja sprawiła, że środowiska Polonii amerykańskiej i emigrantów zaczęły negatywnie patrzeć na studia polonistyczne na Uniwersytecie Columbia, administrator uczelni uważał, że katedra literatury polskiej im. Adama Mickiewicza i profesor Kridl przyczynili się do rozwoju studiów polonistycznych w Ameryce.